Whisper Of The Forgotten [ COMPLETED ]

Kabanata 15

Kabanata 15: Wedding

2 Months Later...

Loren’s POV

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman. Today is my wedding. Seeing my reflection on my life-size mirror wearing an elegant wedding gown was not my dream but here i am, experiencing it.

Napapaisip tuloy ako kung kumusta kaya si Bruce? I am excited to see him.

Sa palasyo kami ikakasal, mismong si king Plaridel ang magkakasal sa amin kaya naman maraming nagsasabing swerte raw ako kay Bruce.

Hayst!

Tama sila.

Pina-practice ko na kung paano ako ngingiti mamaya sa kasal naming dalawa. Baka kasi puro epic pictures ko lang ang makuhanan, nakakahiya naman.

“Teh? Okay ka na?” tanong ni Kyra na nakasilip sa pintuan. Nilingon ko siya tumango. “Sus, ang queen namin for today.” pang-aasar niya.

“Tara na.” aya ko sa kanya at naglakad sa direksyon niya. Tuluyan na niyang binuksan ang pintuan at hinayaan akong lumabas.

“Naghihintay na yung kotse, teh.”

Hindi na ako makapaghintay na makita si Bruce. Basa na ang kamay ko dahil sa kaba na nararamdaman. Ito ang unang pagkakataon na makaka-attend ng mga kasal dahil hindi pa ako nakakaranas ng ganito at sa mismong kasal ko pa kaya naman doble ang kaba ko.

Nang makalabas kami ng hotel, bumungad ang isang mahabang kotseng kulay itim. May puting mga bulaklak sa harapan noon palatandaan na iyon ang sasakyan ko.

Iginiya na ako roon ni Kyra at tinulungan niya akong ipasok ang mahaba kong wedding gown.

Nag-offer ng tulong ang mga staff pero siya na ang tumatanggi dahil gusto niya raw na siya ang tumulong sa akin. Siraulo talaga.

“See you sa palasyo.” she winked. Isinarado niya na ang kotse at mabilis iyon na umandar.

Tiningnan ko ang labas. Para lang akong nasa earth, ang pinagkaiba lang ay kabilang buhay na ito. This is better, this is preferable.

“Hayst! Papa at mama, Rish at Avy.” i took a deep breath, “Kung nandito lang kayo, mas masaya ako.”

Miss ko na sila. Na-miss ko na ang bonding namin nila Rish at Avy, uminom sa isang coffee shop habang nagbabangayan silang dalawa. Si mama at papa na sasalubong sa akin para manermon. Si mama at papa na inintindi ang naging sitwasyon ko noon.

I really missed them.

Sana lang masaya sila ngayon. Ano kayang ginagawa nila? Naiisip pa rin kaya nila ako? Ano kayang gagawin nila kung nasa mismong kasal ko sila?

Hindi ko na namalayan ang pagtulo ng aking luha na kaagad ko naman dinampian ng tissue na hawak.

Ibinalin ko ang tingin sa bouquet na hawak ko rin. Makulay ito dahil pinili ko ang mirasol. I love sunflower.

“Sana dumating din ang araw na makasama ko kayong lahat.” hindi ko na napigilan ang umiyak.

Mabigat sa loob ko na iwan sila ngunit kung hindi ko naman pipiliin si Bruce ay mas mabigat sa loob ko.

Hindi ko na alam ang naiisip ko.

“I love you, ma, pa.” i mouthed.

Dinadampi ko lang ang tissue paper sa aking pisngi upang hindi kumalat ang make-up sa mukha ko.

Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko sa ngayon at para bang sasabog ako. Guato ko nang makarating sa palasyo nang makita ko na ang mapapangasawa ko.

Tinitingnan ko ang bawat halaman at mga kabahayan na nadadaanan namin. Napakaganda sa mundong ito, wala na akong hahanapin pa.

Good governance, healthy surroundings, fair treatment to every individual. Lahat ng wala sa kinagisnan kong mundo ay nandito.

“I love you, Bruce.” i murmured.

“We were now heading at the palace, ma’am. Please be ready!” the drriver informed me.

I nodded.

Inayos ko ang sarili at ang bulaklak na hawak.

This is it. I’m going to be Mrs. Rahes later. I should’ve prepare for this.

Nang makarating kami sa palasyo ay maraming staff ang nakaabang sa akin. Nakaitim silang lahat at nakasuot ang iba ng headphone.

“Ma’am, tayo na po kayo kaagad sa harap ng pintuan.” bulong sa akin ng staff.

May mga camera na sumusunod at sumusubaybay sa bawat galaw ko kaya mas naging maingat ako. Those are for our same-day edit wedding video.

Tiningnan ko ang camera sa aking likod at ngumiti roon. Kasama iyon sa script.

Yumuko na ako at huminga nang malalim. Nang unti-unting bumukas ang pintuan ay unti-unti ko ring iniangat ang ulo at nagsimulang maglakad nang mabagal.

Nanginginig ang buong katawan ko dahil sa kaba. Nang masilayan ko si Bruce na nakatayo sa hindi kalayuan, hindi ko na mapigilan ang umiyak.

Napakagwapo niya.

Alam kong tinitingnan ako ng mga tao sa paligid. I am walking down the aisle, holding my favorite flower, wearing my wedding gown, and staring at my future husband.

Everything is perfect!

Nakikita ko rin siyang umiiyak kaya hindi ko na alam kung ano pa bang masasabi ko kapag nagsalubong na kami mamaya.

I was enjoying the moment while my favorite song— beautiful in white— is playing.

Nang makalapit na ako sa kanya au agad niyang inilahad ang kamay, inabot ko naman iyon at sabay na kaming lumakad papalapit sa hari.

Hindi ito katulad ng tradisyonal na kasal. Ibang-iba ito. Base sa mga napapanood kong mga movies, mga pari ang nagkakasal sa kanila ngunit dito, mismong ang hari.

“Now, Bruce Rahes. It’s your time to say your wedding vow in your soon-to-be-wife.” king Plaridel.

Bruce being prepared faced me.

“Loren Macasapas. Heart to heart from this moment, i promise you; through gentle winds and rainy skies; through peaceful garden, and messy life; we will never part ways and i will love you and that will never end.”

“Bruce Rahes. Out of nowhere, i found you. You whisper to me and that’s where our love story began. Today, i promise you— despite being woman— i’ll be your shield and shelter; to you, i’ll bind my soul and heart. I promise to be yours forever. I love you, mon amour.”

After exchanging of vows, the king announced us as a busband and wife. The time that his lips met mine, i felt the love we keep for a long time.

Masyadong mabilis ang mga pangyayari sa aming dalawa ni Bruce ngunit mananatili ang kasiguraduhan sa aming dalawa.

He grabbed my waist and pull me closer to him.

I will forever cherish you, my love, Bruce.

——×——

Facebook Account: Tristan Santos
TikTok Account: @tan_vxixvi
Instagram Account: @notyourtanofcl