Acılarım

5-Umut

✨Evet bugün iki bölüm yayınlamak istiyordum ama bir bölümle idare edin okurlarım :⁠-⁠)✨

Adelden

Evet ne yapıp ne edip hiç tanımadığım bir adamla evlenmicektim. Gerekirse her şeyi göze alırdım ama yine de evlenmezdim. Kimse beni ne de olsa anlamıyor abim dışında bende istediğimi yapacaktım. Peki Adelcim nasıl yapacaksın bunu hiç düşündün mü? Burada işte duruyordum ve bu beni korkutuyordu. Bir yolu olmalı ama ne.

Bir kaç gün sonra

Sabah gözüme giren güneş ışığıyla açmıştım gözümü yine. Evet o günden sonra hala bir yolunu bulamadım ama içimden bir his bulacağımı söylüyordu tabi bir yanım buna ne kadar inanmak istemese de. Her zamanki işleri yapmak için yataktan kalktım ve hemen banyoya girdim işlerimi halledip çıktım. Önce saate baktım ve sabahın 8' i olduğunu gördüm. Çok geç değildi hemen işlerimi bitirip odama çekilmek istiyordum. Yoksa tekrardan annem ile kavga etmeye gücüm yoktu. Ama şans benden yana değildi ki annem yine dikmiş gözlerini bana bakıyordu umursamadan işleri yapmaya koyuldum hemen. Bir saat sonra işlerim bitmiş çöp atmak kalmıştı onu da boşverip odama gittim ve düşünmeye başladım. Ne yapabilirdim evlenmemek için Allah'ım lütfen bir yol göster bana. İçimden dua ediyordum ama göz yaşlarım hali hazırda beklediği için hemen akmaya başladı. Yarım saat böyle ağlarken odama birden o kadın girdi artık anne demek bile istemiyordum ondan o kadar nefret etmeye başladım. Şu son bir haftadır yapmadığını bırakmadı bana ben de onun kızıyım ama umrunda değildi ki.

"Ne oluyor yine yalandan ağlıyorsun. Yeter be artık senden çektiğim bir hafta sonra kurtuluyorum senden."

Şaşırıyordum bu sözleri duydukça ama bir yandan da alışıyordum. Alışmak kötü olsa bile.

" Bana bak kız senin yavuklun falan varda bana demediysen gebertirim seni duydum mu beni. Yoksa kim ne diye bu kadar evlenmemek için direnir ha söyle bi bana."

Şoka girmiş bir şekilde bakıyordum ne sevgilisinden bahsediyor bu. Ama ben bunlari düşünürken beynim bana çoktan ihanet etmiş gibi çenem açıldı ve o sözler ağzımdan bir bir döküldü.

" Evet ana var Allah rızası için vermeyin beni o adama."

Ben bu kelimeleri aklımdan bile geçirmedim nasıl olur da söylerdim. İşte şimdi her şey alt üst olacak eminim. Bu sefer bir şansım varsa da bitti.

" Ne diyorsun kız sen ne sevmesi ha. Sen artık nişanlı bir kızsın o adamı unut yoksa gerisine ben karışmam duydun mu beni unut."

Öyle bir bağırarak anlatıyordu ki sözleri beynimde yankılanıyordu. Bitmişti işte bu sefer her şey bitti. Ben yaptığım hataya ağlarken gözümden yaşlar bir bir firar etmeye başladı. Tam ağzımı açıp bir şey diyecekken yanağımda hissettiğim sızıyla başım hafif yana döndü. Hak etmişmiydim bu tokadı. Kesinlikle hayır ama ne konuşabiliyordum ne de hareket edebiliyordum.

" Aklını başına al yoksa ben getirmesinj bilirim. Şimdi kalk o çöpleri at ve adam gibi davran."

Son sözlerini de suratıma bağırarak çıkmıştı. Tam bu sırada dış kapının çaldığını duydum ve içime korku dalgası tek tek yayıldı. Kim gelmişti ya o adam geldiyse. Ben bunlari düşünürken kapım açıldı ve canım arkadaşım Berfe gelmişti. Bu evden şu an çıkıp hava almam için beni çıkaracak tek kişi. Berfe beni böyle ağlarken ve yanağımda ki kızarıklığı görünce hemen geldi ve sarıldı. Daha çok ağlamaya başladım. İnsan dostunun yanında kendini güvende hisseder ya bende öyleydim şu an bütün gardımı indirmiş daha çok ağlıyordum.

" Oy kuzum o anan olacak kadın bir gün elimde kalacak bu göz yaşlarının sebebi olduğu için. Bekle sen burda daha fazla kalmayalım cadalozdan izin alıp bizim eve gidelim hem annemler de yok rahat rahat otururuz."

Hafif tebessüm ettim cadaloz demesiyle ama hak ediyordu bu hitabı. Beni o kadar iyi tanıyordu ki ben bir şey demeden bu evden çıkmak istediğimi anlamıştı. Odadan çıkmış ve tam 15 dakika sonra yüzünde zafer sırıtışıyla geldi. Sanırım izin alabilmişti.

" Hadi kuzum gel gidelim zor ikna ettim o cadalozu ama bana dayanamaz kimse. Hemen üstüne bir şeyler alda çıkalım."

" Tamam bekle iki dk "

Kısık sesimle ne kadar konuşabildiysem artık. Beş dakika sonra saçımı düzeltip mükemmel olan çöpü de alıp çıkmıştık evden. Ben tam çöpü atarken berfe de yanımda duruyordu ama sanki biri bizi izliyor hissine kapıldım ve etrafına baktım korkuyla. Tam o sırada bir arabanın önünde duran adama baktım adam bana bakıyordu tamda tahmin ettiğim gibi. Bu o adamdı çarptığım. Şaşkın bir şekilde koluma dokunan Berfeyle kendime geldim ve hemen bizim eve 15 dakikalık uzaklıkta olan eve yürümeye koyulduk. Biliyordum ki Berfe eve gidince soracaktı bana ne olduğunu.

Berfeye her şeyi anlatmış ve içim az da olsa rahatlamıştı. Gerçi şimdi rahatlasa ne olurdu ki yolun sonuna gelmiş gibiydim bir hafta sonra kara gün gelmiş olacaktı. Şimdilik bunları düşünmeyi bıraktım ve Berfe ile bizim ev doğru yola koyulduk ne kadar tek giderim desem de dinlemiyordu beni.

Eve yaklaştıkça o adam aklıma geldi ve acaba ne için orda durup bana bakıyordu. Bakışlarında çok farklı bir his vardı sanki üzülüyor gibi. Ben tam bu düşüncede iken yine aynı yerde bu sefer başı yerde düşüncelere dalmış bir şekilde arabasına yaslanmış duruyordu.
Geldiğimizi hissetmiş gibi başını hemen kaldırıldı ve gözlerime baktı. Bu sefer daha farklı bakıyordu sanki içi rahatlamış gibi ama nedenini bilmiyordum. Bu adamda garip bir şekilde beni ona iten bir şeyler var gibi ama şimdi bunları düşünmenin zamanı değildi başımda onca dert varken. Evin önüne gelmiş ve Berfe'nin de dikkatini çeken adamla kapıda durmuştuk.

" O adam kim sana bakıyor."

Berfe'nin de dikkatini çektiği için sormuştu ama bende bilmiyordum ki kim olduğunu.

" Bilmiyorum ki sadece iki kere karşılaştığım biri ama tanımıyorum biliyorsun tanısaydım anlatırdım sana."

" Biliyorum canım arkadaşım sadece sana öyle bakınca şaşırdım. Aman neyse ne hadi ben gideyim eve işlerim vardı.

" Tamam canım kendine iyi bak, görüşürüz."

"Görüşürüz canım,sende dikkat et."

Dedik ve ben eve girdim. Evde kimse yoktu. Buna şu an o kadar çok seviniyordum ki o kadının yüzünü görmek artık bir işkence gibi geliyor.

Evet canlarım bugün de merakınızı hemen gidermek için yazdığım bölümün sonuna gelmiş bulunuyoruz. Yorum ve oylarınızı bekliyorum 🥰