R6'cı bey [B×B] ~ Texting ~ | düzenlendi |

o n y e d i

KARAN

gördüğüm mesajla gözlerimden yaş akmaya ve ellerim titremeye başladı.

"hayır, hayır, hayır! yalan söylüyorsun, Arden ölmedi, benim güzel oğlum beni bırakamaz ki. YALAN SÖYLÜYORSUN!"

diyip elimdeki telefonu duvara fırlattım, ardından etrafımda ne varsa fırlatmaya başladım.

"abi sakin ol lütfen, bak kendine zarar veriyorsun."

hızla bana sarılan Pusat'ı sertçe ittirdim.

"LAN NE SAKİN OLMASI? SİKERİM SAKİNLİĞİNİ, BEN CANIM DEDİĞİM, KALBİM DEDİĞİM ÇOCUĞU KAYBETMİŞİM, NE DİYORSUN SEN? HEPİNİZ, HEPİNİZ SİKTİRİN GİDİN EVİMDEN."

tam Pusat konuşacakken Çağatay onu durdurdu ve hep birlikte evden çıktılar. onların çıkmasıyla yere çöküp ağlamaya başladım.

Arden, güzel oğlum, bebeğim, meleğim benim, ben şimdi ne yapacaktım sensiz? ben nasıl nefes alacaktım? nasıl yaşayacaktım sensiz? daha sana doyamadan, bebek kokunu derince içime çekemeden, doya doya seni öpemeden neden gittin ki? çok seviyordum, hayır hayır, ben sana aşık olmuştum Arden'im. sen beni değiştirebilen tek kişiydin, sen abimle aramızı bile düzeltmiştin. neden böyle olmak zorundaydı meleğim?

hepsi benim yüzümden oldu, benim yüzümden canın yandı, çok özür dilerim sevgilim, seni koruyamadığım için çok özür dilerim. beni affedebilir misin bi'tanem?

odamın kapısının açılmasıyla kafamı kaldırdım. abim gelmişti, bana doğru yürüyüp yanıma oturdu ve beni göğsüne çekip saçlarımı okşamaya başladı.

abimin beline sarılıp kafamı iyice göğsüne yaslayıp ağlamaya devam ettim. bir süre sonra kafamı kaldırıp yaşlı gözlerimle abime baktım.

"abi A-Arden gitti. ben onu koruyamadım abi, benim yüzümden oldu abi."

abim bana bakıp konuşmaya başladı.

"şhhh öyle deme abim, hiç bir şey senin suçun değil. sen onu çokta güzel korudun, sakın böyle düşünme abim, üzüyorsun beni de. hem Arden seni böyle görse çok üzülürdü, üzülmesini istemezsin değil mi abim?"

"hayır istemem abi, üzülmesin. ben üzüleyim ama o üzülmesin."

"o zaman sil bakalım gözyaşlarını. topla kendini, hadi kalk bize gidelim olur mu?"

onaylar bir şekilde kafamı sallamamla abim üstümdekileri çıkartıp, dolabımdan aldığı kıyafetleri bana giydirdi, ardından beni kaldırıp evden çıkarttı. arabasına binip evlerine doğru sürmeye başladı, eve geldiğimizde eniştem kapıyı hızla açıp bana sarıldı ve ağlamaya başladı. bende ona sarıldım ve öylece içeri geçtik. eniştem yorgun olduğumu düşünüp odamı öncesinde hazırlamıştı, bende odama geçtim ve ağlayarak Arden'imi görme umuduyla uykuya daldım.

~ 3 SAAT SONRA ~

gördüğüm rüyanın etkisiyle hızla yataktan doğruldum, etrafıma baktım ama Arden'i bulamadım. aklıma dün olanlar gelince gözlerim dolmaya başladı. sertçe yutkunup instagrama girdim ve Arden'imin fotoğraflarından bir tanesini attım.