R6'cı bey [B×B] ~ Texting ~ | düzenlendi |

y i r m i

~1.5 YIL SONRA~

X

karşımda gördüğüm adamla derince nefes aldım, hiç değişmemişti. yüz ifadesi 1.5 senedir olduğu gibi, hüzünlü ve mutsuz idi.

1.5 yıldır her zaman yaptığı gibi mezarlığa gitti. bir mezarın karşısına oturdu ve mezar taşında yazan ismi okudu;

"ARDEN ULAŞ CESUR."

hüzünle gülümseyip mezar taşına öpücük kondurdu. bende gülümseyip büyük bir ağacın arkasına saklanıp onu izlemeye başladım. konuşmaya başlamasıyla dikkatle dinlemeye başladım.

"güzelim, güzel oğlum, meleğim çok özledim seni, seni koruyamadığım için özür dilerim, lütfen beni affet bi'tanem."

gözyaşlarını silip gülerek burnunu çekti ve sol elini mezarın toprağına koydu, sonrasında toprağı okşadı.

"merak etme meleğim tek değilim, abim yanımda, beni hiç yalnız bırakmıyor, bu 1.5 sene içerisinde abimle daha da yakın olduk, hepsi senin sayende oldu meleğim. çocuklar da yanımda hep, onlar da çok özlüyor seni. keşke böylece gitmeseydin meleğim, ben hazır değildim gidişine. sana hiç söyleyemedim ama ben sana aşıktım meleğim, hâlâ daha aşığım. benimle sevgili olma amacıyla çok kişi geliyor ama ben reddediyorum, çünkü benim kalbim seninle dolu, başkasına yer yok."

şiddetle ağlamasıyla dayanamayıp saklandığım yerden çıktım, artık zamanı gelmişti. artık öğrenmesinin zamanı gelmişti.

ona doğru ilerleyip elimi omuzuna koydum.

"a-abi lütfen izin ver biraz daha hasret gidereyim, lütfen dayanamıyorum abi, yalnız bırak beni."

demesiyle beni görebileceği bir yere geçip gözlerinin içine baktım. kafasını kaldırıp bana baktı. kaşları çatıldı, kafamdaki şapkayı ve gözlüğü çıkarmamla gözleri şaşkınlıkla açıldı.

"A-Arden. bu sen misin? gerçek misin? ben hayâl görmüyorum değil mi?"

gülümseyip sol elimi yüzüne koydum ve gözyaşlarını sildim.

"hayır Karan'ım hayâl görmüyorsun, tepeden tırnağa gerçeğim ben."

dememle sıkıca bana sarıldı ve beni göğsüne çekti. ardından benden ayrıldı ve ellerimi tuttu.

"ama nasıl olur? sen öl-ölmüştün, nasıl olur bu?"

"hepsini anlatacağım bi'tanem, ama önce eve geçebilir miyiz?"

kafasını sallayıp elimi tuttu ve koşarak ilerideki motoruna doğru ilerlemeye başladı. ardından bana kaskı takıp motora atladı, bende arkasına bindim. yaklaşık yarım saate Karen abilerin evine vardık. kapıyı anahtarla açıp içeriye koşarak girdi ve bağırmaya başladı.

"ABİ! ENİŞTE! ARDEN ÖLMEMİŞ, ARDEN YAŞIYORMUŞ."

diye bağırdı Karen ve Ateş abi koşturarak içeri girdi, tam Karan'a bir şey söyleyecekleri sırada beni görmeleriyle sustular. şoktan çıkıp koşup bana sarıldılar ve ağlamaya başladılar, bende ağlayarak onlara sarıldım.