Çakma Kıro 📿

13. Bölüm : Anneler Bilir

Allahımmm
Varya sım sıcak bir bölüm
Tüm annelerin ellerinden öpüyorum
Haydi öpüldünüz !!

Başlama tarihleri bebişler 🫱🏿

Sıkıntılı bir nefes verip hala çalan telefona baktım . Hayır yani ne olmuştuda açmıyordu şı telefonu ?

En sonunda telefon açıldı ve Arasın sesi kulaklarıma doldu.

" Alo Atila ? "

İçimde tuttuğum nefesi verdim .

" Ooo Aras bey sonunda ulaşabildik size . Ne var ne yok ne oluyor oralarda "

" Vallahi çok iyi oluyor . Baban beni çok hoş karşıladı . Arkadaşlarına teşekkür ederim onlarda çok iyiydi "

Babam iyi miydi ?

" İyi güzel . Ne yaptınız bakalım "

Sesinden bile mutlu olduğu anlaşılıyordu .

" Eve geldim ufak bir yerleştim odana . Sorun yok değil mi ? Ben salonda yatarım dedim ama baban zorladı yok olmaz diye . Ben de kabul etmek zorunda kaldım "

Yutkundum " Yok yok sorun yok oğlum . Artık o oda senin " öyleydi . Artık ben o eve , yere ait değildim .

" He iyi o zaman . Kötü karşıyalayacaksın diye endişelendim. Neyse işte yerleştim baban bana kahvaltı hazırladı . Maşallah ellerinde çok marifetli . Krep yaptı gerçek çok nefisti "

Babam ona krep mi yapmıştı . Üzerime bir hüzün geldi . Arası kırmak istemiyordum fakat daha fazla 'babamın' yaptığı iyilikleri duymak istemiyordum .

" Sonra işe baban gezelim dedi hemde konuşuruz. Ben de kabul ettim şimdi dışarı çıkacağız . Ora- "

" Aras " dedim sözünü keserek . Daha fazla dinlemek istemiyordum fakat onu da kırmak istemiyordum . " Aras hat çekmiyor sanırım . Sesin gelmiyor hiç . Sonra konuşalım mı ? "

" Olur olur... haydi kapadım ben . Annemize , babamıza selamımı iletirsin ! "

Başka bir şey demeden telefonu kapatım yatağa yattım . Babamın o kötü tavrı tek bana mıydı ? Ne yapmıştı ki ona ben ? Ne hatam vardı ki , doğmak ile hayamı etmiş oluyordum?

Gözlerim yaşarmaya başlayınca kafamı yastığa bastım . Ağlamak istemiyordum , ağlamak zayıflıktı , ağlamak kaybettiğini kabul etmekti , ağlamak her şeyin farkında olmaktı , ağlamak onu umursamaktı . Ben umursamazdım , asiydim , sinirliydim . Ağlayamazdım ...

Hızla yataktan kalkıp göz yaşlarımı sildim. Yüzüme sahte bir gülüş yerleştirip aşağıya indim .

Herkes işte ya da okulda olduğu için evde sadece Kiraz hanım ile biz vardık . Hala neden ona abla demem gerektiğini anlayamıyordum . Yani abla demek çok garip kaçardı anneme .

Salona inip etrafa bakındığımda Kiraz hanımı görmediğim için mutfağa bakındım . Orda da olmayınca bahçede olacağını düşündüm . Evet kış ayında olmamıza rağmen hava ılıktı . Bu yüzden dışarı da olabilirdi .

Bahçeye çıkmam ile kitap okuyan Kiraz hanımın gördüm .

" Kiraz... hanım ? "

Kiraz hanım kafasını kaldırıp bana baktı ve gülümsedi . " Atilacığım . Hoş geldin "
Kafamı hafifçe eğip hoş buldum dedikten sonra karşısında ki koltuğa oturdum .

" Atila bir şey mi oldu üzgün gibisin biraz? "

Şaşkınlıkla Kiraz hanıma baktım . Nasıl anlamıştı ki üzgün olduğumu ? Oysaki iyi bir oyuncuydum ben , ağlarken gülebilir , acıdan kıvransam bile kahkaha atabilirdim. Ve bunu kimse anlamazdı .