Çakma Kıro 📿

5. Bölüm : Yalnızlık İçimize İşlemiş

Selamm
Bu bölümde biraz texting var
Kısa bir bölüm ama bence güzel
Yazım hatası falan yoktur inş hiç bakmadım çünkü varsa yazarsınız
Haydi iyi okumlar

Başlama tarihleri 👉🏿

" Hoş geldin "

Yavuz beyin gözlerini bakmayı kesip konuştum " Hoş buldum "

" Seni gelemediğin için üzgünüm evlat "

" Sorun değil "

Nasıl cevap versem bilemiyordum . Söyleyeceğim cümleler ağzımdan zor çıkıyordu , kendi kendime kasılmıştım .
Artık odaya gidip uyumak istiyordum .

" Gel böyle otur . Anlat bakalım hayatın nasıl gidiyor ? "

Koltuğa yavaşça oturdum , otumam ile fark ettim ki herkes dağılmıştı . Salonda sadece ben ve Yavuz bey vardı . Kiraz hanım bile ortalıkta yoktu .

" İyi gidiyordu taki şu hastane olaylarına kadar"

" Hmm anladım , peki sevdin mi yeni aileni ? Biliyorsun eğer istemezsen eski ailenin yanına gidebilirsin "

Bu adamın babamın nasıl biri olduğunu bildiğine yemin edebilirdim ama kanıtlayamazdım .

" Daha kimse ile konuşmadım "

Acayip stresli olduğum için kurduğum cümleler çok saçmaydı . Zaten böyle bir konuşma geçmesi bile garipti de neyse .

" Gelecekte ne olmak istiyorsun bakalım? "

Yutkundum , gerçeği söylemeli miydim ?
Neden yalan söyleyeyim ki .

" Asker ... Eskiden asker olmak istiyordum fakat şu an bir şey olmak istemiyorum yani daha karar vermedim diyelim "

Hafifçe kafasını salladı , yüzünde ufak bir tebessüm vardı .

" Eğer istersen birgün seni askeriyeye götürebilirim "

Gözlerim büyüdü , şaşkınlıktan dolayı dilim tutulmuştu . Cidden böyle bir şey yapar mıydı ?

" Gerçekten mi gelmek çok isterim ! "

Dedim kendimi tutamayarak . Yavuz beyin yüzündeki tebessüm büyüdü .

" Bu tepkine bakılırsa asker olmaktan vazgeçmediğin anlaşılıyor "

Tepkilerimi analiz edip doğru bir sonuça ulaşmıştı . Zaten adam albaydı direkt beni analiz edebilirdi . Onun için zor olacağını sanmıyordum .

" Yatağa geç istersen artık gözlerin yorgunluktan kapanıyor "

Hafifçe kafamı sallayıp yukarı doğru çıkmaya başladım . O kadar çok uykum vardı ki 3 katı nasıl çıktığımı bile hatırlamıyordum . Oda ya girer girmez yatağa uzanıp uyudum.

*

Neydim ben .
Kimdim ya da ?

Daha bir gün önce başka bir şehirde başka bir evde uyuyordum . Şimdi ise hiç tanımadığım insanlarım yanına gelmiş beni almalarını kabul etmelerini bekliyordum . Saçmalıktı bu ! On bir yıl sonra kim başka bir kardeş isterdi ki evde ?

Neden ben , neden karıştım ki ?
Tamam hayatım çokta düzenli değildi ama şimdi hiç iyi değildi . Kimseyi tanıyordum, farkın bir şehirde farklı aile de farklı bir ortamadaydım . Yalnız hissediyordum kendimi , iliklerime kadar yalnızlık vardı içimde . Yalnız olmaya alışmıştım fakat böylesini ilk defa yaşıyordum .