Wat is er met hem?

Voor rust.

Pov matthy:

Het is een week later. Een week geleden was ik nog met Robbie. Ik ben niet naar school geweest en heb iedereen genegeerd. Rob heeft me in de groepsapp gezet met de andere jongens en ze vroegen wel waar ik was, maar ik heb het niet eens geopend. Ik had geen zin. Het boeit ze waarschijnlijk toch niet. Ik ben nooit iemands eerste keus geweest en zal dat ook nooit worden. Ik heb nooit 'echte' vrienden gehad, vrienden bij wie ik mijn hart kan luchten wanneer nodig, vrienden met wie ik kan lachen. Een beste vriend heb ik nooit gehad, en ik heb de hoop ook opgegeven. Mijn vader zei ooit: "Niemand houdt van je, geef het dan gewoon op." Die woorden drongen echt tot me door. Ik was zes toen hij dat zei, de leeftijd waarop alles misging. Mentaal ging het achteruit, en dan denk je misschien: je bent zes, het valt best mee. Nou, nee.

Ik had vooral veel last van paniekaanvallen (nog steeds), maar toen begon het een beetje. Ik begon muren te slaan als ik boos was. Ik zette mijn nagels in mijn huid als ik dacht dat ik iets verkeerd deed. Het begon daar, maar het werd erger toen mama overleed. Ik was 13 en ben nu 15, al twee jaar moet ik zonder haar. Pa had het er moeilijk mee en ging aan de drugs en alcohol om het te vergeten. Daardoor wordt hij snel agressief. Ik doe het soms ook sinds dit jaar en nu begrijp ik het eindelijk: hij had rust nodig. Waar ik zelfbeschadiging gebruik, gebruikt hij dat. Nu doe ik alle drie, afhankelijk van waar ik op dat moment het meest behoefte aan heb. Ik denk rust te vinden, vooral tijdens een paniekaanval, maar dan grijp ik naar wat het dichtstbijzijnde en op dat moment het gemakkelijkst is. Is het slim? Nee. Maar wat moet ik anders?

~~
Nou ik leef nog!
Het is precies een maand geleden dat ik dit boek heb ge-update maar dat maakt niet uit. Het is een kort deel maar ja jullie moeten er maar mee leven.

(Ik heb dit deel een beetje gebaseerd op men eigen leven maar niet volledig. )