Wat is er met hem?

We willen je helpen.

Pov matthy:

We hadden net gym en ik ga zo met Rob en Miel afspreken. Ik vroeg of ze Raoul en Koen niet mee wilden nemen, maar ze zeiden 'nee'. Raar, maar ik ben niet echt bevriend met ze, dus heel veel maakt het me niet uit.

Pov Robbie:

Ik ga straks afspreken met Miel en Mat, en eigenlijk is er ook een reden: Matthy's arm. Ik moet ernaar vragen, en ik denk dat hij het niet heel erg vindt met Milo erbij, want volgens mij zijn ze echt beste vrienden geworden. Als hij zich niet comfortabel voelt om erover te praten, is dat ook prima en begrijp ik dat. Ik wil hem gewoon echt helpen.

-kleine tijdskip-

We mogen eindelijk naar huis, en ik heb er zin in dat Miel en Mat meegaan, maar aan de andere kant ben ik bang voor wat er gaat gebeuren omdat we Matthy gaan confronteren. Na ongeveer 19 minuutjes fietsen zijn we dan eindelijk bij mijn huis. Mam en pap zijn niet thuis, maar ik had ze wel geappt en ze vonden het gelukkig prima. Ze zeiden dat ze patat mee zouden nemen van de cafetaria, maar dat Matthy en Milo dan wel weg moesten zijn omdat ze het belangrijk vinden dat we samen eten, vooral als ze een hele dag hebben gewerkt.

We zijn nu al ongeveer een uur aan het praten, en nu valt het gesprek een beetje stil. Ik kijk naar Milo en hij kijkt naar mij. Ja, dit is het moment dat we het gaan vragen.

Pov Matthy:

Ik neem een slok van mijn water wanneer ik ineens Milo heel voorzichtig hoor vragen: "Mat, mogen we je iets vragen?" Ik kijk ze met een verbaasde, niet-begrijpende blik aan. Ze kijken... bezorgd? Waarover zouden ze bezorgd moeten zijn? Dan begint Robbie ineens: "Als je het niet wil zeggen, is het ook prima, maar..." Hij zucht. "We zagen tijdens gym iets op je arm. Ik weet niet of het is wat ik denk dat het is, maar als je wilt praten of uitleggen wat het is, mag dat." Ze kijken allebei nog steeds met dezelfde blik. Tranen vormen zich langzaam in mijn ogen. Ze weten het. Hoe kon ik zo dom zijn? "Uhm, ik uh..." stotter ik. Ik krijg er niet meer uit en barst in tranen uit. "Soms dan doe ik mezelf p-pijn omdat ik... ik weet niet, het ligt eraan, het verschilt meestal waarom..." Ik kijk ze beschaamd aan. Ze gaan me haten, ze gaan me in elkaar slaan, want wie wil er bevriend zijn met zo'n emo? Maar ze doen niks... Ze trekken me in een knuffel. "We gaan je helpen, Mat, echt waar. Je komt er wel doorheen."

Hoe weten ze dat?

Ze kennen me nauwelijks.

Ze weten pas een klein deel van mijn verhaal.

~~
I hold my hand over the flame
To see if I can feel some pain
Look at what you've gone and done
Baby, baby, now I'm numb

- numb, Tom Odell

Ik heb dit boek gewoon weer geüpdate!

Hoe gaat het met jullie?
Met mij gaat het alleen maar slechter niet dat iemand dit boeit 🤷‍♀️

Ik heb echt een Milo en Robbie nodig in m'n leven man.