Wat is er met hem?

Boos.

Pov matthy:
School. De plek die ik het meest haat.
De zogenaamde 'vrienden', de stress, de docenten, de mensen, en zelfs Robbie maken me gek. Ik zou zo graag bij hem willen zitten in de pauze, altijd, maar dat kan niet, want dan word ik raar aangekeken. Niet dat ik dat nog niet word, want ja, het is 28 graden en ik heb een trui aan. 'Hey Matthyas, weer een trui? Hoor je bij de emo's of zo?' hoor ik Stan lachend zeggen tegen de anderen aan de tafel midden in de aula. Iedereen heeft het gehoord. Stan. Hij was ooit zo aardig, een vriend op wie je zou kunnen bouwen als je dat nodig hebt (ik doe dat niet, maar anderen wel). Nou ja, tenminste tot de middelbare school, ik ken hem al sinds groep 1. Zo'n lief jongetje is nu zo'n walgelijke mongool die me alleen maar boos maakt.

Ik sta op en loop naar hem toe, pak hem bij zijn kraag. 'Ik heb het zo gehad met jou. Denk je echt dat je grappig bent? Nou, ik zal je wat vertellen: dat ben je niet Stan. Dus als ik jou was, zou ik maar gauw je mond dichthouden, anders zorg ik daar wel voor.' zeg ik dreigend. Daarna loop ik weg. Ik wil de aula uitlopen tot ik langs de laatste tafel kom. Robbie. Hij staart me aan met een angstige, niet-begrijpende blik. De rest zit er ook. Ik kijk snel weg en loop de aula uit. Tranen vormen zich langzaam in mijn ogen, maar ik kan hier geen emoties laten zien. Ik ben gewoon zo boos, en dan jank ik gewoon snel (real). Ineens voel ik een koude hand op mijn schouder. Ik schrik, veeg de traan weg die toch was ontsnapt en kijk snel achterom om te zien van wie de hand is. Eén van de laatste personen die ik had verwacht, staat nu recht voor me. Milo ter fucking Reegen. 'Ben je oké, maat? Ik zag net wat er gebeurde. Ik heb ook soms woede-uitbarstingen, dus ik dacht, ik kijk even hoe het met je is en of ik je ergens mee kan helpen. Je hoeft er niet over te praten als je dat niet wil,' zegt hij met de meest vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Wow. Dit had ik echt niet verwacht. Milo? Aardig? Tegen mij? Wat gebeurt hier?

'Kunnen we naar buiten?' vraag ik zacht aan de jongen die voor me staat. Hij is veel langer dan ik en dat valt me nu pas op. 'Natuurlijk, maatje,' zegt hij, en we lopen naar buiten. Ik zeg dat hij me moet volgen (wat hij gelukkig doet), en ik loop naar het steegje. Het steegje waar ik mijn rust vind. Normaal ben ik hier alleen, maar eerlijk gezegd boeit het me niet als Milo erachter komt dat ik rook. Ik pak een sigaret en steek hem aan. 'Zeg alsjeblieft tegen niemand dat ik rook,' zeg ik half smekend tegen Milo. 'Natuurlijk niet, waarom zou ik?'

~~
Fun fact ik haat dit boek.
Maar we gaan door want ineens had ik motivatie wat waarschijnlijk erdoor komt dat men slaapritme echt verkloot is en ik me echt verveel.

Dag dag 👋