Solivagant

Chapter 9

Arzhel's Point of View

——

It was dark; I couldn't hear anything except for my own footsteps echoing in the silence. One thing I knew for sure: I was walking, yet unaware of where I am going. The darkness surrounded me, rendering everything invisible from my sight. It felt like I was trapped in a void, struggling to find my way out.

Hindi kalayuan mula sa kinatatayuan ko ngayon ay may nakikita akong liwanag, maliit lang ito na tila ba'y malayo ito mula sa akin. Bahagya pa itong kumukurap na para bang mawawala na ito nang ila pang sandali. Lakad takbo ang ginawa ko, hinahabol ang paghinga at pilit na binilisan ang bawat padyak nang mga paa ko upang makarating ako sa liwanag na iyon.

It's weird.

As I continued running for what seemed like an eternity, I couldn't shake the feeling that the small light was still too distant. Exhausted, I dropped to my knees, fixating on a small flicker of light that flickered, then slowly gone, leaving me embrace in this emptiness once more.

"Is this a dream? I hate it, I'm afraid to be alone." I murmured to myself, clutching my knees tightly and shaking.

Attempting to rouse myself from this unsettling dream, I closed my eyes, only to halt as the sound of approaching footsteps reached my ears, prompting me to reopen my eyes and scan the surroundings. To my surprise, clarity washed over me, revealing the details of my unsettling location.

"Where am I?" I whispered once more, taking in the sight of towering trees and a stone path stretching ahead toward the looming mountain.

Napahawak ako sa bakud na gawa sa kahoy rito sa tabi ko at dahan-dahan na inaalalayan ang sarili sa pagtayo. Pinagmamasdan ang daan na gawa sa bato patungo sa tuktok nitong bundog.

"Japanese shrine?" sambit ko sa sarili at pinagmamasdan ang paligid ko.

Observing the surroundings for what felt like an eternity, I noticed the stone path winding its way up the mountain, adorned with wooden Sotoba on each side, gradually illuminated by emerging lights as dusk approached. The scent of rain hung in the air, signaling an impending downpour as the sky darkened.

"Bakit ganito? Parang ang gaan ng pakiramdam ko rito?" tanong ko sa sarili, bahagya pang akong napahawak sa dibdib ko at muling binalik ang atensyon sa paligid.

In that moment, a sense of familiarity washed over me, evoking a deep-seated connection to this place that I couldn't quite remember. Every detail seemed etched in my memory, it feels like it has a special room in my heart, yet the elusive recollection of when I had last been here eluded me, shrouding my thoughts in a haze of uncertainty.

"I've been here before? Why does it feels too familiar in here?" muling pagtanong ko sa aking sarili.

Bumalik ako sa wisyo nang marinig ko muli ang mga yapak na kaninang narinig ko.

"Where it coming from?"

Patuloy ako sa paghahanap, and there I saw a guy na hindi masyado malayo sa akin, he's walking towards me. He's not that tall na para bang same height lang kami, payat din ito kagaya ko at pababa rin ang hibla ng buhok nito papunta sa mukha niya dahilan para matakpan ang kalahati ng mukha nito.

Hindi rin nagtagal ay dumating na siya sa kung saan ako. Halos ma windang ako nang mapansin kong hindi ko mahagilap nang buo ang mukha niya kahit malapit na siya sa akin. Pansin ko ang mga ngiti sa mga labi niya at dahan-dahan na may inilabas na red thread sa bulsa niya at tiningnan ito.

Pansin ko ang saya sa mga matatamis niyang ngiti, bagay na masyadong naka-pagaan sa dibdib ko habang nakatingin sa kaniya. Napatigil ako nang makitang nakatingin siya sa direksyon ko subalit wala akong nakita na kahit anong reaksyon sa mukha niya. Matapos siyang tumingin rito sa akin ay siyang pagtalikod niya at muling lumakad dito sa daanan na gawa sa bato na patungo sa tuktok ng bundok.