Solivagant

Chapter 20

Arzhel's Point of View

"Arzhel." Bumaling ako ng tingin kay Khael nang tawagin nito ang pangalan ko.

Hindi ako sumagot at tanging tingin lang ang ginawa ko. Nanatili akong tahimik dahil ni isa ay wala akong alam kung anong sasabihin ko ngayon. Para akong naguguluhan na hindi ko alam kung anong gagawin ko.

Halos mag alas-cuatro na ako nakatulog kanina dahil sa maraming pumapasok sa utak ko. Isa na 'yon ang painting na nakita ko sa malaking bahay na 'yon. Nakaupo ako ngayon habang iniisip kung anong nangyayari kagabi.

Naaalala ko na naman ang naging sitwasyon ko. Nakaupo sa sahig. Basa sa mga luhang ayaw tumigil sa pag agos. Mga kalamnan kong nangingig na hindi ko alam kung paano patigilin.

It truly deeply distressed me. The situation I found myself in was akin to that of a baby who had been crying incessantly. My tears wouldn't cease until Khael came to my side.

Reflecting on that moment fills me with a sense of pity for myself. Khael was right there beside me, embracing me tightly. As I gazed into his face, it was evident that he too was unsure of what he must do to comfort me. His genuine concern for me was palpable.

Bumaling ako kay Khael na nandirito sa tabi ko lang. Nanatili itong nakatingin sa akin at pinagmamasdan ang mukha ko. Tiningnan ko ang mga mata nito. Kita ko ang pag-aalala sa mga mata niya.

"Don't worry, ayos lang ako." Nag pakawala ako ng ngiti dahilan para mawala ng kaunti ang pag-aalala nito.

Tumayo ako at lumakad sa pinto pero napatigil ako nang hawakan ni Khael ang kamay ko. Napatingin ako sa kaniya at nakitang nakatingin ito sa akin at naririyan na naman ang pag-aalala sa mga mata niya.

"Khael, do you remember what I just said? Please don't worry about me. I assure you, I'm okay." I pause, giving him a smile. "Why don't we step outside and get some fresh air together?" I reassured him, taking his hand in mine as he followed my lead.

We continued walking until we reached the yard, where we paused and found shelter under a tree, the sunlight casting a warm glow around us. I squinted slightly as I gazed at the clouds drifting in the sky, their forms dissolving as the wind gently blew them away.

Observing the birds soaring through the air, their playful antics catching our attention. Some perched in the trees, serenading us with their melodies. As I watched them, my focus shifted to the person beside me, Khael. He wasn't looking at me but instead, his gaze was fixed on the birds, mirroring my own captivation with the nature's beauty.

Pinagmamasdan ko ang maamong mukha nito. Parang bumibigat na rin ang mga talukap ng mga mata niya dahil nanatili siya sa tabi ko mula gabi hanggang umaga. Hindi siya natulog at nanatiling gising upang bantayan ako.

"Bakit sobrang bait mo sa akin?" hindi ko maiwasan ang mag tanong. Napatingin naman ito sa akin na bahagya pang kumunot ang noo pero bumalik din naman agad sa normal.

"Wala naman akong rason para hindi maging mabait sa 'yo." Sagot niya. "Bakit mo natanong?" pagtataka nito.

"Sa dinarami ng mga tao r'yan, bakit ako pa?" tanong ko rito.

His eyebrows knitted. Tiningnan ako nito ng may pagtataka pero ngumiti rin matapos akong tingnan.

"Good question." Sagot nito at tumingin sa akin. "Bakit ka kasi ganiyan?" naguguluhan ako sa tanong niya.

"Hindi mo pa nasasagot ang tanong ko tapos ikaw naman ang nag tanong sa akin-"

"Bakit kasi ganiyan ka?" pag-uulit niya sa tanong niya para putulin ang sasabihin ko.

"Anong klaseng tanong 'yan-"

"Bakit kasi ganiyan ka, Arzhel. Kasalanan mo rin naman kung bakit ikaw ang nagustuhan ko." Napaawang ang labi ko dahil sa sinabi niya. Umurong ito at mas lumapit ito sa akin. "Gusto kita kasi totoo ka. Hindi na kailangan kwestyunin kung bakit kita gusto. Dahil alam ng nandito kung gaano kita ka mahal." Saad nito at tinuro ang puso niya.