Solivagant

Chapter 10

Arzhel's Point of View

"Hi, Ma, Pa, tagal ko ring hindi nakadalaw sa inyo. Naging busy lang ako, pero I'll make time pa rin naman kasi two months na lang din ay graduation na namin. And guess what, summa cum laude ako. Tinupad ko 'yung pangako ko sainyonh dalawa noong nakaraan, and now? Nandito na ako. I'll keep on striving even though ako na lang ang mag-isa rito." Masayang kwento ko habang nakaharap sa puntod nilang dalawa.

Halos dalawang dekada na rin  simula noong nakita ko sila Mama at Papa. Tama nga iyong sabi nila na habang maaga pa ay mahalin natin ang ating mga magulang, pero paano naman ako? Naiwang mag-isa kahit musmos pa lamang. Minsan ang unfair nang buhay 'no? 'Yung pakiramdam na ang malas na ng buhay ko pero nandirito pa rin ako, patuloy lang sa pagpursigi sa mga pangarap ko.

The presence of parents truly embodies a sense of comfort in our lives. Waking up in the morning to find a prepared breakfast and receiving loving kisses as you awaken are moments that define a sense of security and warmth for us. However, in stark contrast, my life has been plagued by misery since childhood.

Ang unfair ng mundo.

Ako 'yung tipong nangangarap din na magkaroon ng kumpleto at masayang pamilya, bata rin naman ako kailangan ko rin ng mga gagabay sa akin. Pero wala e, maaga silang kinuha ng Panginoon.

"Why?" tanong ko habang naka tingin sa mga ulap. Pinagmamasdan ang mga ibon na lumilipad dito. Bahagya pa akong natawa at umiling sa sariling tanong. "Wala naman ako sa posisyon para kwestyunin ang Panginoon kung bakit nangyayari ito sa akin ngayon, kasi alam kong may ibang plano pa siya para sa buhay ko. 'Yung mas magaan at mas maganda." Nakangiting sambit ko at muling binalik ang tingin sa puntod nila Mama at Papa.

It was just me and my me time, pondering what life would be like if my parents were here with me now.

Am I content?

I believe so. Despite being alone, I've grown accustomed to it since they passed away and left me in this cruel world.

Is the world truly cruel?

I don't see it as excessively cruel; there are others who have faced more challenging circumstances than I experienced. Hindi lang ako ang nakakaranas ng ganito. Marami. Marami kami.

I'm used to called myself as a solivagant, I find solace in wandering alone through this harsh world. Embracing the solitude, I navigate the challenges in this not-so-happy world. However, I find joy in the presence of my friends - Raya, Vynes, Cholo, and Khael. They we're always be there just for me.

I ponder whether I have truly shed my solivagant nature, yet upon reflection to what I had experienced throughout my journey in this world, I realize I still embrace it. I'm still a solivagant. It's essential for us people that the impermanence of life—nothing remains constant. I do have friends, but those who are currently in my side may one day depart, leaving me alone, seeking their own purpose and journey in life. Each of us follows a distinct path, destined to diverge and lead us in separate directions.

No one will stay with us forever. That's the reality. The impermanence of life.

Napabuntong hininga ako at binalik ang tingin sa puntod ni Mama at Papa, halos ilang minuto na rin akong tumitingin dito. Nag kukwento ng mga napagdaanan ko, nagtatanong pero tanging ako lang naman ang sumasagot sa sarili ko. Siguro naging masyado akong matured at open sa lahat ng bagay kaya siguro normal na sa akin ang mga ganitong pangyayari sa buhay o sadyang nasanay na lang talaga ako.

Bumalik ako sa ulirat at napatingin sa cellphone ko nang tumunog ito. Kinuha ko ito at nakitang nag message sa akin ni Raya.

Raya: