Mavi Kod

1

Suratıma gelen suyla yataktan fırlayıp bir şeye çarptım, kafamı kaldırdığımda abimi görmemle sinirlerim kalkmıştı. Elinde benim gece susarım diye aldığım bardak vardı ve parmaklarını içine sokup yüzüme su serpeliyordu.

" Siktim belanı Yavuz!"

" Abinim lan ben senin, doğru konuş düdük!"

Yataktan kalkıp üstüne koşmaya başladığımda gözlerini büyütüp kaçmaya başlamıştı, malum çok pis ısırırdım.

" Düdük gibi öttürücem ben seni!"

Bok yapardım bu arada ama abim de gönlüm olsun diye çaktırmıyordu.

" Çocuklar bi durun!"

Babamın az önce çalan telefonunda önemli şeyler konuştuğu belliydi, annem de meraklanıp mutfaktan çıkmıştı. Üçümüz de karşısındaki koltuğa geçip konuşmasının bitmesini merakla bekledik.

" Tamam, geliyoruz."

Telefonu kapatıp bize dönmüştü.

" Baba, bir sorun mu var?"

Abimin sorusuyla hepimiz babama odaklanmıştık.

...

Hastaneye girdiğimizde kalbim güm güm atıyordu. Biraz geç kalmıştık çünkü abim bu durumu öğrendiğinde deliye dönüp babamla kavga etmişti.

Kapıyı tıklatıp girdiğimizde bir kadın, bir adam, iki tane de benim yaşlarımda çocuk vardı.

Hemen kan almaya geçilmişti, dışarı çıkarken ise bir haftamız olduğu söylenmişti, artık nasıl bekleyeceksek...

Çalan telefonumu cebimden çıkardım sevgilim arıyordu.

" Efendim Yağız?"

" Nasılsın güzelim, müsait misin bu gün?"

" Maalesef sevgilim, sonra anlatırım sana. Şuan müsait değilim, sonra konuşalım mı?"

" Tamam sevgilim."

Telefonu kapattıktan sonra kafamı yerden kaldırdığımda herkesin bana baktığını farkettim, özellikle abim çok sinirli duruyordu.

" Yine mi o it?!"

Kaşlarım çatılırken omzuna yumruk attım.

" Kabullen artık ilişkimizi, dört ay oldu!"

omuzlarını silkmişti. Ortak kararla aşağı indiğimizde ise kantinde büyük bir masaya oturmuştuk, ortamdaki gergin sessizliği bozan babam olmuştu.

" Mavi sizinle gelebilir, ben de kendi oğlumu alırım."

( Çellocu okurlarının gözü yaşlı 🥲)

Ben hiç şaşırmazken abim şaşkına dönmüştü, malum hiçbir şeyden haberi yoktu...

Lise ve üniversiteyi yurtdışında okumuştu, şimdi ise yüksek lisans yapıyordu ama kısa bir süreliğine eve dönmüştü, birkaç güne de gidecekti.

Sandalyeyi iterek ayağa kalktığında ben de refleksle koluna yapışmıştım.

Yavuz,
" Sen ne diyosun baba?! Mavi senin oğlun be!"

" Abi tamam sakin ol."

" Ne tamamı mavi ne tamamı?!"

Karşı taraftaki karıştığım kişi yanımıza gelip annemle babamın ellerini tutmuştu.

" Ben sizinle gelmek istiyorum."

Karşımdaki görüntü içime otururken abimi zar zor zaptediyordum, onu zar zor sakinleştirdiğimde karşı taraftaki biyolojik babam konuşmuştu.

" Mavi, bizimle gelmek ister misin? Biz seninle yaşamayı çok isteriz..."

Benim yaşlarımda olan kişi konuştu.

" Beni geç, ben istemem."

Küçük olan ise tereddütle konuştu.

" Ben de."

Abim kolunu omzuma sardığında konuşmuştu.

" Gerek yok, kardeşim istenmediği yerde durmaz. Benimle beraber İsviçre ye gelecek o."

Timuçin (biyolojik baba),
" Üzgünüm genç adam ama mavi henüz reşit değil, yani biz izin vermeden onu yurt dışına çıkaramazsın."

Lafın arasına girdim.

" İkinizle de gelmiyorum. Başımın çaresine bakarım ben."

Yağız yalnız yaşıyor ve uzun zamandır bana ev arkadaşı olmayı teklif ediyordu, kenarda birikmişim olduğu için de rahattım. Kısacası bu iki seçenek yerine sevgilimle beraber yaşamayı seçiyordum.

" Mahkemenin buna izin vereceğini sanmıyorum mavi, bizimle gelmek zorundasın."

Dolan gözlerimle yerime oturduğumda abim önüme geçip ellerini yanaklarıma koymuş ve alnımı öpmüştü.

" Biricik kardeşim benim, üzülme tamam mı? Şunun şurasında birkaç ay kaldı reşit olmana, o zaman gideriz biz de."

Sinirlerim bozulurken hıçkırarak ağlamaya başlamıştım, çektiğim bunca çile boşunaydı yani..

" Ağlama abicim, niye ağlıyorsun şimdi?"

" Abi ilacımı ver."

Kaşları çatılırken endişeyle annemlere dönmüştü.

" Ne ilacı?"

Annem gözlerini devirip konuştu.

" Bizden gizli psikiyatriste gitmiş, antidepresan ve sakinleştirici kullanıyor."

Bakışlarımı abime çevirdiğimde yıkıldığını görmüştüm.

" Sen depresyonda mısın Mavi m?"

Diyememiştim ki neden depresyonda olduğumu...