Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Beyazıt)
İyi okumalar canlar...
💐
Mavi den
Yağız ettiğim küfürle kaşlarını çatıp bana döndü.
" Noldu güzelim?"
" Eve çok geç kaldım!"
Ali, " Amına koyim öbür evdeyken ne güzel arayıp soran yoktu da sabaha kadar oturuyorduk, bide bu çıktı başına."
Hiçbirinin hiçbir şeyden haberi yoktu...
Onu umursamadan ayağa kalkıp yağızın elini tuttum ve koşmaya başladım.
Yağız, " Nereye?!"
" Motorunla beni bırakman lazım!"
(Abinler sikecek yağızı haberin yok avel)
Motoruna bindiğimizde kendi kaskını bana takıp gazı köklemişti, kısa sürede eve vardığımızda ise telaş halinde olan ev halkının dışarıda olduğunu görmüştüm.
Motorun bahçeye giriş yapmasıyla ise korumalarla birlikte onlar da buraya dönmüştü. Yağız motordan indikten sonra kafamdaki kaskı çıkarmıştı, ev halkının yanına gittiğimde ise peşimden gelmişti.
" Özür dilerim Timuçin bey, saate hiç bakmadım. Geç kaldığımı farketmemiştim."
Bütün çatık kaşların Yağız da olduğunu gördüğümde ise şaşırmıştım.
Beyazıt, " Arkadaş kim?"
Yağız gayet normal bir şekilde konuştu, hafif bir tebessüm etti.
" Sevgilisiyim, yağız ben. "
Elçin teyze gelip elini uzatmışttı.
" Merhaba Yağız cım, ben de elçin, mavi nin annesiyim."
El sıkıştıklarında Elçin teyze onu zorla içeri davet etmişti, şuan ise salonda sessiz sedasız oturuyorduk.
Ben kızarırken diğerleri de tahminimce sinirden kızarıyordu. Yağız ayaklanırken gülerek konuştu.
" Sorgum bittiyse gideyim ben."
Elçin, " Estağfurullah oğlum, bizimkilerin kıskançlıkları işte ne yaparsın."
Yağız gülerek yanıma geldikten sonra dudaklarıma ufak bir öpücük kondurduktan sonra kapıya yöneldi ki donup kalan ev ahalisine baktım.
Orkun, " Oha..."
Yekta, " Yaptıı mı onu cidden?"
Umut, " Adresini verin şunun."
Beyazıt, " Ben bunu döverim."
Şaşırmıştım, cidden beni mi kıskanmışlardı?
Timuçin, " Önce ben öldürmezsem..."
Gözlerim sonuna kadar açılırken Elçin teyze hepimizi odalara yollamıştı. Bir süre yatakta yüzüstü yattıktan sonra sırtımın ağrısına dayanamayıp ağrı kesici çıkardım ama suyum yoktu.
Bu durum beni gererken raftan bardak alıp su doldurdum, o da bu esnada yanıma kadar gelip tezgaha yaslanmıştı.
" Kimsin sen mavi?"
" Senin anlayamayacağın birisiyim sedat."
" Sandığın gibi senden nefret etmiyorum, sadece sende beni rahatsız eden bir şeyler var. Herkesten sakladığın karanlık yanını görüyoorum senin."
Bardak elimmden kayıp düşerken büyük bir ses çıkarmıştı. Öğrenmiş olamazdı...
" Saçmalamayı kes."
Gülerek yanımdan geçip gittiğinde yerdeki cam kırıklarını toparlamak için eğilmiştim ama kamburlaşan sırtım sızlamıştı, hızlı bir şekilde başka bardak alıp ilacı içtikten sonra elimle tek tek büyük olan parçaları toplamıştım ki çöpün içine atmaya çalışırken biri avuçiçimi kesmişti.
Yere kan damlaları akarken her şeyi mahvettiğimi hissederek yere çöktüm ve hıçkırarak ağlamaya başladım, Sedat iti anılarımı tettiklemişti.
Yaşadığım her şeyi hakediyordum, sırtımdaki yaraları, aç ve susuz bırakıldığım geceleri, sevgisiz büyümeyi... En çok da ölmeyi hakediyordum.
...
" Sen bir katilsin mavi, sen bir canavarsın!"
" Değilim!"
" Bu gece sana ne yemek ne de su yok! Biraz karanlıkta kal da aklın başına gelsin."
Kapıyı kapatıp çıkmıştı ve oda çok karanlıktı. Ağlayarak bağırdım, daha sekiz yaşındaydım..
" Ben iyi bir insanım!"
...
Sırtıma kemerle vurulan bilmem kaçıncı darbede artık bağırmayı bırakmıştım çünkü ona bile gücüm kalmamıştı.
" Sabaha kadar bu odadasın, yaşadığın her şeyi hakediyorsun."
...
Çöpün içinden aldığım büyük cam parçasını sol bileğime bastırıken fısıldadım.
