Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Orkun)
İyi okumalar canlar...
💐
Mavi den
Söylediklerimden sonra umut yutkunup arkasını döndü.
" Haklısın Mavi, biz senin ailen değiliz. Asla da olmıycaz."
Sinirli bir şekilde söylediklerinden sonra gülüp yanından geçerek bahçeye çıkmakla yetindim.
Tekrardan masaya oturduğumda herkes çok sessiz ve ortam çok gergindi.
Beyazıt, " Sen artık gitsen mi birader?"
Orkun, " Kan çıkmadan..."
Elçin, " Çocuklar!"
Yağız izin isteyerek evden gittiğinde diğerleriyle baş başa kalmıştık. Kimse bu konuyu açmadığında her şey eski haline dönmüştü, ancak artık umut bana aynı şefkatle bakmıyordu...
Sırtımda hissettiğim sızıyla inlediğimde kıvranmıştım, hal böyle olunca da ev halkı başıma toplanmıştı.
Sedat bile tepemde nasıl olduğumu sorarken umut ve Uğur kenarda öylece duruyordu.
Uğur, " Bırakın ya, durduk yere numara yapıyor!"
Umut, " İlgi istiyor paşamız!"
Kan beynime sıçramıştı, Umut un dediği şey beni tetiklediğinde birden ayağa kalkıp Umut a koşmuş ve boğazına sarılmıştım.
Herkes bağırırken umut un yüzü nefessizlikten kızarmaya başlamıştı, benim ise gözümden yaşlar akıyordu. Sırtımın ise yandığını hissediyordum.
Beyazıt beni savurarak çektiğinde hepsi umuta bakarken o benim ağlamaktan kızarmış yüzümü ellerinin arasına almıştı.
" Sakin ol güzelim, yok bişey."
Beni göğsüne çekmişti ama sırtım yaralı olduğu için sadece omuzlarıma sarılıyordu.
Beline sıkı sıkı sarılıp konuştum.
" Ben kötü bir insan değilim Beyazıt... Dimi?"
Saçlarımın arasına öpücük kondurduğunda onun konuşmasına kalmadan sırtıma birisinin vurduğunu hissetmiştim, acıyla çığlık atarken yere düşmüştüm.
Uğur, " Bir daha ikizime dokunursan seni öldürürüm!"
Yekta kolumu tutarak yerden kalkmama yardım etmişti.
" Bir daha ikizime dokunursan ben de seni öldürürüm abi."
Beklemediğim bu davranış karşısında şaşırırken Orkun un ciyaklamasını duymuştum.
" Mavi, sırtın kanıyor!"
Diğerleri umursamazken Timuçin bey ve Elçin teyze hızlı bir şekilde beni hastaneye gerirmişti, Beyazıt evde kalmayı zar zor kabul etmişti.
Pansuman yapılırken sırtımı görmüşlerdi ve Elçin teyze anında ağlamaya başlamıştı. Timuçin bey ise sesi titreyerek Elçin teyzeyi sakinleştirmeye çalışıyordu.
Eve döndüğümüzde hiç kimseyi umursamadan odama çıkıp balkona yerleşmiştim. Altıma bir battaniye, iki tane yastık ve üstüme de bir battaniye almıştım, hava soğuktu.
Oturmadan önce parmaklıklara yaslanıp sigara içiyordum ki aşağıdan bana bakan Miraç ı gördüm.
" Naber yakışıklı?"
Sesimi hafif yükseltsem de sonradan gerek olmadığını farkettim.
Bakışlarını kaçırmıştı.
" Özür dilerim efendim, ben size bakmıyordum, öyle b-"
" Sakin şampiyon! Kızmadım merak etme, ayrıca bana siz ya da efendim demene gerek yok. Mavi demen yeterli, yaşlarımız yakın sonuçta."
" 23 yaşındayım?"
" Oha baya fark varmış... Aa sen Yağız la aynı yaştasın!"
Anlamadığım bir şekilde kaşları çatılırken sıkıntılı bir nefes vermişti.
Beyazıt, " Mavi?"
Çatık kaşlarıyla buraya gelen Beyazıt ı görmemle gülümsemiştim ki o miraç a kitlenmişti.
" Dön önüne! Bidaha da kaytarma."
Miraç uzaklaşırken sinirle Beyazıt a döndüm.
" Bu neydi şimdi?! "
Bana cevap vermek yerine elimden sigaramı alıp balkon demirlerinde söndürüp aşağı atmıştı. Kalçamı yasladığım demirlerden uzaklaşıp karşısına geçtim ki hiç beklemediğim bir hamlede bulundu.
" Sırrın ne mavi?"
Bana kal gelirken o konuşmaya devam etti.
" Neden Uğur a değil de Umut a saldırdın? Gözlerindeki o öfkeyi gördüm Mavi, normal bir insana ait değildi. O kadar basit bir cümleyle katil olacak kadar delirebilecek birisi değilsin.
Ayrıca bana kötü bir insan olmadığını söyleyip duruyorsun. Yanlış anlama, cidden kötü bir insan değilsin ama neden buna bu kadar takıntılısın? Bileklerini kesme sebebin neydi, seni ne tetikledi? Sırrın ne Mavi..."
Şüpheli bakışları üstümde gezinirken kendimi köşeye sıkışmış gibi hissediyordum.
