Hepinize merhaba arkadaşlar. Yeni bölüm ile karşınızdayım. Umarım bölümü seversiniz.
Paragraf arası yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın. Sizleri seviyorum Sert Kışlarımm. (Sert Kışım cring değil bu arada. Sevmek ve sevmemek sizin tercihiniz tabi.)
Bir de belki umursamazsınız ama bazı yorumlarınız cidden kalp kırıcı. Bazıları da rahatsız edici. Bana olan bazı davranışlarınız cidden can acıtıcı ama umursamamaya çalışıyorum.
Eleştirilere açığım tabi ama bazen fazla ileri gidiyorsunuz.
Her neyse uzatmadan bölüme geçelim. Bu arada sezon finalimiz 20. Bölüm bilginize.
Buraya bir kar tanesi koyabilir misiniz :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Esra Kılıç
17.DOĞRULUĞUN CESARETİ
♫Dolu Kadehi Ters Tut-Neyin Nesi♫
3 yıl önce...
Zemheri çınar ağacının dallarına halat ayaklarını yere sabitliyerek bir ileri bir geri gidiyordu.
Annesi yoktu artık onun. Kimsesizdi. Zaten onun bir babası yoktu. Döven, söven bir adamdan baba olmazdı. Kimsesiz olmak onun için sorun olmalıydı kendince. Ama neden şimdi çok acıtıyordu.
Üzerinde Ağustos ayında olmasına rağmen siyah bir hırka vardı. Altında siyah bir eşofman. Hırkanın kapşonunu kafasına geçirmişti. Gözleri kızarmıştı. Saçları açıktı. Bedenine nazaran saçları çok güzeldi.
Annesinden kalan son şeydi çünkü ona. Annesinin de saçları siyahtı. Tam siyah değildi tabi. Koyuydu. Kumraldı ama biraz daha koyu.
Eli ile salıncağın iplerini daha sıkı kavradı. Elinin acımasını umursamadan. İçi zaten can çekişiyordu. İçinde ki kız çocuğu hıçkırarak ağlıyordu. Gözlerinden yaş değil sanki kan akıyordu.
Ağlamayacaktı ama o. İçinde ki kız çocuğu ağlasa da o ağlamayacaktı. Gözleri dolmuştu. Annesi ölmüştü onun. Ağlamak hakkıydı ama annesi ona ağlama demişti. Annesini dinlerdi Zemheri. Sözünden çıkmazdı.
Müstakil evlerinde insan değil bir katil ve iki ruh yaşıyordu. O katil çoktan onları öldürmüştü. Evdeydi katil. Oturuyordu. Utanmadan evde televizyon izliyordu.
Bir de Feda vardı canından can giden. Evin kapısını açtı. Gözleri kız kardeşini aradı. Salıncakta sallanan kız kardeşini görünce acı bir tebessüm ile gülümsedi. Yine aynı şeyi yapmıştı.
Kötü bir şey olunca bunu yapardı. Salıncağa oturur. Yavaş yavaş sallanırdı.
Sanki zamanı durdurmak ister gibi. Sanki annesi onu sallıyormuş gibi. Sanki özgürmüş gibi. Sanki babası Selim Kıraç değilmiş gibi.
