"මට බ-බය-යි"
මම එයාගෙ ලගිහින් ඉදගෙන එයාගෙ ඔලුව අතගාන ගමන් "කාටද ඔයා බය? අහ් පැටියො?" කියලා ඇහුවා...
"ත- තාත්-ත... තාත්ත-ට"
" තාත්තා දැන් මෙතන නෑනෙ... බය වෙන්න එපා... ටීචයි බබයි විතර නෙ ඉන්නෙ... එන්න අපි යමු..."
මම එහෙම කියලා එයාව නැගිට්ටවලා අතින් අල්ලන් කාමරේට එක්කන් ඇවිත් මම ගෙනාපු chocolate එක දුන්නා...
"බබා කැමතිම කෑම මොනාද කියන්න ටීච හදලා දෙන්නම්... අහ් මේ chocolate එක කන්නකො එතකන්"
"මට එ-එපා"
ඒ ලමයට බය උන පාර තාම හරියට කතා කරගන්න බෑ... ගොත ගැහෙනවා...
"නෑ මේක කන්න ඕනෙ ඔයා නැත්තන් ටීච තරහ වෙනව..."
මම එහෙම කිව්වම එයා හිමීන් chocolate එක අතට ගත්තා...
Next day
ඊලග දවසෙ මම Juneව බලන්න ගියාම doctor කිව්වා එයාව අද ගෙදර එක්කන් යන්න පුලුවන් කියලා...
ඒ වෙනකන්ම එයාගෙ husband කියන කෙනා එයාව බලන්න ඇවිත් තියා කිසිම ආරංචියක් තිබ්බෙ නෑ... Juneව ඇඩ්මිට් කලෙත් මම නිසා ටිකකට් කපලා එක්කන් යන වගකීම පැවරුනෙත් මට...
මම ඒ document වැඩ ටික ඉවර කරලා june ගෙ room එකට ගියා...
"ඔන්න දැන් ඔයාට පුලුවන් ගෙදර යන්න... යන ගමන් minnieවත් අපේ ගෙදරින් එක්කන් යමු"
"hmm"
බෑග් පැක් කරන ගමන් හිටපු june ගෙ මූනෙ එච්චර ලොකු සතුටක් තිබ්බෙ නෑ...
මම ගිහින් එයා ලෑස්ති කරලා තිබ්බ බෑ ටිකක් අරගෙන ගිහින් වාහනේට දැම්මා...
මට එයාගෙ husband එක්ක එයාට තියෙන ප්‍රශ්නෙ ගැන හාර අව්සලා අහන්න ඕමනාවක් නෑ... එයා කැමැත්තෙන් කියනව නම් කමක් නෑ...
අනික මම සාමාන්‍යයෙන් හිතන්නෙ ඒ වගේ ප්‍රශ්න එයාලම විසද ගන්න ඕන කියලා... තුන් වෙනි පාර්ශ්වය විදිහට අපි ඕවට අත දාන්න ගියාම අපිටත් නරක නාම එන එක වෙන්නෙ...
අත්දැකීමෙන් කියන්නෙ...
මම ආයෙ june ගෙ කාමරේට ගිහින් එයාගෙ අන්තිම බෑග් එකත් අතට අරන් "එහෙනම් යමු" කියලා එයාවත් කතා කරන් වාහනේ ලගට ආවා...
YOU ARE READING
REGRET
Romance"ඔයා තාම මම ඔයාගෙ ජීවිතේට ආපු එක ගැන regret කරනවද?" "නෑ මම දැන් regret කරන්නෙ එදා ඔයාව මගෙ ජීවිතෙන් ඈත් කරපු එක ගැන" ~ අතීතයේ කරපු දෙයක් ගැන පසුතැවීම කියන්නෙ හරිම වේදනාකාරී දෙයක්... ඒක අපිට ආයෙම නිවැරදි කරගන්න බෑ ඒකත් එක්ක ජීවත් වෙනව මිසක්... තම හොද...
