degismene ragmen | barıs alper yılmaz

y e d i

İki Ay Sonra

Barış'la daha doğrusu öpüşmemizden sonra hiç konuşmamıştık.İyi olduğumu düşünmüyordum.

Nerde hata yaptığımıda bilmiyordum. Bende mi karşılık vermeliydim de böyle olmamalıydık diye düşünüyordum.Ama nafileydi,ben ona kardeşim olarak görüyordum.Hatta Yağmur onu seviyordu ne kadar kullansada,Yağmur'la bir mazimiz olduğu için bunu ona yapamazdım.Ne kadar o bana yapsada ben ona yapamazdım.

Gözyaşlarım Türkiye'yi terkederken kaçıncı ağlayaşım olduğunu bilmiyordum.
Yaptığım makyajdan eser kalmamıştı.
Sildiğim göz yaşlarım tekrardan akmaya başlayınca artık durmam gerektiğini hatırladım.Bugün en mutlu günümdü, mezun oluyordum.Ama Barışsız, ciğerimsiz bir mezuniyet düşünemiyordum.Ortaokuldan bile beraber mezun olmuştuk.

Annem odaya girince hızlıca yüzümü sol tarafa çevirdim.Beni bu halde görmesini istemiyordum.

"Alina kızım noldu sana?"dedi annem yanıma gelerek.Saçlarımı geriye atıp yüzümü kendisine doğru çevirdi.

"Hiç bir şey yok."diyerek gülümsemeye çalıştım.

"Barış mı geldi aklına yine?"dediği şeyle burukça gülümsedim.

Anneme öpüştüğümüz gün ona anlatmıştım her şeyi.Hatta bana akıllar vermişti.Seviyorsam onunla olabileceğimi söyledi.Sevmiyorsam ise onunla yakın arkadaş gibi davranabileceğimi söylemişti.
Ama o öpücükten sonra normal arkadaşlar gibi davranacağımızı zannetmiyordum belkide ben abartmıyordur bazı şeyleri.Artık sağlıklı düşünememeye başlamıştım.

"Bugün mutlu günün Alina."dedi göz yaşlarımı silerek.

"Öyle değil mi?"kafasını sallayıp makyaj yapmama yardım etti ve saçlarımı yaptı.
Elbisemi giymemede yardım edince bu sefer o bana göz yaşlarıyla bakıyordu.
Gidip sarıldım.

"Anne sanki evlendiriyorsun,ne bu duygusallık?"diyerek güldüm.Annem saçlarıma öpücükler bırakıp benden ayrıldı.

"Öyle deme kızım evlenmeyecek misin?Onuda yapacaksın neyse neyse daha fazla yanında durursam çok fazla ağlayacağım ve makyajım bozulacak."gülerek odadan çıktı.

Kendime son kez aynada bakıp parfümümü sıkınca annemle beraber evden çıktık.Arabaya binince sıcaktan bayılacaktım.Saçım bozulmasın diye camı açtırmıyordum anneme.Anneme dönüp baktığımda soğuk terler döküyordu.

"Anne klimayı niye açmadık ya biz, bayılacaksın resmen şimdi."klimayı açınca rahat bir nefes verdiğini duymuştum annemin.

Mezuniyetin yapılacağı yere okula geldiğimizde babamın aradığını görmüştüm.

"Efendim baba?"

"İyi misin canım kızım?"yüzümdeki gülümsemeyi ve heyecanı atamamışcasına konuştum.

"Çok heyecanlıyım baba.Sen geliyor musun?"başta ses vermedi sonra ise konuşmaya başladı.

"Annen ile ayrı olduğumuzu biliyorsun Alina.Gelip gelmeyeceğim şüpheli.,"anında gülümsemem silinmişti.Beni en mutlu günümde sırf annemle ayrı oldukları için yalnız bırakacaktı.