DİLHUN ♡𐙚

BÖLÜM 22

Kitabımda geçen kurum ve kuruluş isimleri, olay örgüsü, kişi isimleri, yer-mekan-zaman bilgileri, üs ve kullanılan rütbeler hepsi hayal ürünüdür. Tüm fikirler bana ait olmak üzere kitabın tüm hakları saklıdır. Herhangi bir benzerlik tamamen tesadüftür.♡𐙚

✨

Bazen bir şeyler yaşatıyor hayat insana,o yaşadığı şeylerden sonra insan tüm beklentisini kesiyor hayattan. Hiçbir umudu olmayan,hayaller kurmayan, aşılması zor hatta imkansız duvarlar örüyor kendine bir nevi hapsediyor kendini. Orada korunduğunu varsayıyor. En azından ben öyleydim.

Ama hep kendime söylediğim gibi..

"Umudunu kaybetme,kaybettiğin ne varsa onu silerek kendini ertesi güne hazırla.."

Çabalamadan bilemeyiz neyin iyi, neyin kötü olduğunu veya bize iyi gelen kim bilemeyiz!

"Aybeniz,konuşsana."

Altay'ın -karım- iltifatından sonra kendime gelememiş gibi bir şeydim. Hâlâ yolu izliyordum. Arabayı kullanmaya devam ederken bir yandan da benimle uğraşmaya devam ediyordu.

Benim aksime Altay duygularını kolayca dile getirebiliyordu. Herhangi bir çekingesi veya korkusu yoktu.

Arabayı ELYSİUM AVM otoparkına park ettikten sonra el ele üst katta bulunan giyim bölümüne geçtik.Aklıma sıkca takılan ev problemini Altay'a da söylemek istedim.

"Altay ben yarın iş çıkışı ev bulmak için emlakçıya gidicem.Geç gelirim merak etme."

Altay elimden hafif çekerek sağ tarafta kalan,herkesin dilinde olan o markanın mağazasına girdi.

"Bende kalsan olmaz mı?"

Altay tam da tahmin ettiğim gibi kendi ile kalmamı istemişti, ama ben yapamazdım.

Altay bir yandan kıyafet reyonlarında gezerken diğer yandan benim cevabımı bekliyordu.

"Olmaz Altay, ne zamana kadar sende kalabilirim?"

"Sonsuza kadar gülüm. Sen kabul etsen ben şuan seninle yaşarım!"

Onun elini bırakıp kendime kıyafet bakmaya başladım, gözüme ilk çarpan parçalar günlük elbiseler oldu.Artık ikili takım giymek boğuyordu beni, zaten yaz da geliyordu. Bol bol elbise,etek almak istiyordum.

"AYBENİZ!"

Arkamdan ismimi duymam ile Altay'ın beni koluyla geriye çekip önüme geçmesi bir oldu.

Yanımıza gelen kız bir bana bir de Altay'a bakıyordu.

"Aybeniz, benim Dilan, hatırlamadın mı?"

Htatırladım ama ben seni yılan olarak kodlamıştım.Dilan ile üniversitede tanışmıştık hatta kalabalık bir ortama sabiptik.

Altay'ın arkasından çıkıp Dilan'ın yanına geçtim.

"Hatırlamaz olur muyum seni ya?Ne de olsa üniversite hayatımdaki kazıkların başını sen çekiyorsun."

Böyle bir tepkiyi beklemiyor olacak ki baya dumura uğramış gözüküyordu.Benden bulamadığı samimiyeti Altay'dan bekliyor olacakki "Siz Aybeniz'in neyi oluyorsunuz,akrabası filan mı?"

Altay,Dilan'a öyle bir bakış baktı ki sanki kız bana değil ona hata yapmış gibiydi. Karşısında tüm düşmanlarına bakıyor gibi bir hali vardı.

"Sevgilim,gidebilir miyiz?" Gözümün içine bakan adam ile içimdeki tüm çelişkili duyguların sona erdiğini hissettim.

"Beyefendi ben yardımcı olabilirim buradaki en yetkili kişi benim." diyen Dilan ile yavaş yavaş kendini gösteren sinir+kıskançlık duygularım ortaya çıkıyordu.