Sen Varsın Diye

1 - Bitti...

Neslihan, camın önünde durup yağmurun camdan süzülerek rastgele yollar çizmesini izledi. Gri gökyüzü, ruh halinin aynasıydı; hiç dinmeyen bir fırtına. Erkeklerden nefret ediyordu. Ona göre, her biri babasının kopyasıydı : açgözlü, bencil ve tamamen empati yoksunu.

Babası, paraya olan takıntısıyla dünyaya bakışını zehirlemişti. Onun için insanlar sadece varlık ya da yük, kullanılacak ve atılacak araçlardı. Daha çocukken annesi tarafından terk edilen Neslihan, bu acıyı babasının şiddet ve ilgisizliğiyle daha da derinden hissetmişti.

Babası, iş konuşmaları sırasında gözlerindeki soğuk hesaplamada bunu görmüştü. Ama daha fazlası vardı. Babası, onun hayallerini, ihtiyaçlarını ve varlığını kendi servet peşinde koşuşunun ardında hep ikinci plana atmıştı.

Neslihan şimdi kırk yaşında, bir üniversitede edebiyat öğretim görevlisi olarak çalışıyordu. Evliydi, ama sevmediği biriyle, onun aşkına karşılık vermeyen biriyle. Kocası onu sevse de, Neslihan kalbinin kapılarını çoktan kapatmıştı. Çünkü sevdiği tek adam da onu terk etmişti. Bu yüzden içindeki boşluk hiç dolmamıştı.

Yağmur yağmaya devam ediyordu, doğanın öfkeli bir senfonisi. Ama Neslihan'ın içinde farklı bir fırtına kopuyordu...
...........

Flashback
25 nisan 2004

Neslihan, yüreği heyecan ve endişe dolu bir şekilde odasında volta atıyordu. Babasına haber vermeden çıkmak büyük bir riskti, ama başka seçeneği yoktu. Güven'le görüşmesi gerekiyordu. Babasının onunla olan ilişkisini onaylamayacağını biliyordu; babası için aşk, zayıflığın bir belirtisiydi.

Sessizce evden çıkıp, buluşma yerine doğru hızlı adımlarla ilerledi. Güven, sahil kenarındaki küçük kafede bekliyordu. Neslihan'ın kalbi hızla atıyordu; onu görmek her zaman içini ısıtan bir şeydi. Ancak bu kez, Güven'in yüzünde farklı bir ifade vardı. Soğuk ve uzak.

Neslihan: Sevgilim...

Güven, ağır ağır başını kaldırdı ve gözleri Neslihan'ın gözlerine kilitlendi. İçinde bir şeylerin kırıldığını hissetti.

Güven: Neslihan...

Neslihan: (Aa Neslihan mı? ) Güven sevgilim ben seninle bir şey konuşmak istiyorum... çok önemli... Sen her zaman diyordun ya gidelim burda , bende korkmuştum ama şimdi hazırım ... ben anladım ki seninle her yere gelirim...Ben seninle cehennemin dibinde giderim... Ben-

Güven: Neslihan ben başka bir kadın seviyorum...

Bu sözler, Neslihan'ın dünyasını alt üst etti.

Neslihan: Güven ne diyorsun sen ... benimle şaka yapıyorsun sen...

Güven, gözlerini yere dikti.

Güven: Ben bir hafta sonra evleneceğim Neslihan... Özür dilerim Neslihan...

Neslihan, ayağa kalkarak geriye doğru birkaç adım attı. Tüm dünya başına yıkılmıştı. Güven'in yüzündeki soğuk ifade, kalbine bir bıçak gibi saplanıyordu.

Neslihan: Seni asla affetmeyeceğim... senden nefr- (hızla uzaklaştı)
...............

Günümüz

Neslihan, tekrar yağmurlu günün içine döndüğünde, o anıların acısı yüreğinde yankılanıyordu. Güven, onun hem ilk hem de son aşkıydı. Ve o da herkes gibi onu terk etmişti. O gün, sadece bir erkeği değil, aynı zamanda sevme yetisini de kaybetmişti.