🖤ტანჯვიდან ბედნიერებამდე🖤

30

ღამე 04:15

თეჰიონი pov:

ჩემს ოთახში ვარ,ბნელა,კუთხეში მდგომ პატარა დივანზე ვზივარ და ვუყურებ ქალს,რომელის თვალები,ღიმილი,გამოხედვა,
სურნელი და თვითონ ის მენატრებოდა.

რა,მოხდებოდა რომ იმ ნაბი*ჭვარ ლეოს ის ყველაფერი არ მოეწყო?ალბათ ახლა დიდი და ბედნიერი ოჯახი მეყოლებოდა.აქ იქნებოდა ჩემი პატარაც რომლის ნახვაც ვერ შეცძელი და ამ ტკივილის გადატანა არც მე და არც შ/ს-ს მოგვიწევდა.
ჩემს თავს ვერ ვიტან იმის გამო ,რომ შ/ს-ს რთულ პერიოდში გვერდით კი არ ვედექი,ყველაფერში ის დავადანაშაულე,საშინელი სიტყვები ვუთხარი და ვძალადობდი მასზე.

ვერ დავიჭირე ის ნაბი*ვარი,გაიქცა და საზღვარ გარეთ იმალება.მისი კაცი დავიჭირე და მანამ ვაწამებდი სანამ არ მოკვდა,მაგრამ სიტყვა ვერ დავაცდევინე.

როცა ფიქრებიდან გამოვერკვიე დავინახე შ/ს,რომელიც საწოლზე წამომჯდარიყო.

შ/ს pov:

საშინელი თავის ტკივილი მაღვიძებს და თვალებს ძლივს ვახელ.სიბნელის გამო ვერაფერს ვხედავ,მაგრამ უკვე ვიცი სადაც ვარ,რადგან ჩემთვის ყველაზე ნაცნობი სურნელი ტრიალებს ირგვლივ,რომელიც ამ დროის განმავლობაში საშინლად მენატრებოდა.

საწოლზე წამოვჯექი და ვცდილობ გავიხსენო აქ როგორ მოვხვდი და მართლაც ყველაფერი გამახსენდა.

მე-ღმერთო ჩემი მეგობრები.

თეჰიონი-ნუ ღელავ კარგად არიან.

ჩემთვის ნაცნობი ხმა გაისმა ოთახში.სიბნელის გამო ვერ ვხედავდი მას,მაგრამ ხმის მიმართულებით გავიხედე და ამ დროს ნაბიჯების ხმაც გავიგე. ჩემთან მოდიოდა და როცა საწოლთან მოვიდა მისი სახეც დავინახე მთვარის შუქზე.

მე-აქ რატომ მომიყვანე.

თეჰიონი-იმიტომ რომ მე მეკუთვნი.

მე-მე არავის ვეკუთვნი მითუმეტეს შენ.

თეჰიონი-ხომ არ დაგავიწყდა ,რომ შენ ჯერ კიდევ ჩემი ცოლი ხარ მე კი შენი ქმარი.