Wij kunnen dit

16: Dit kan niet

Ik zie Emma uit de verte aankomen. Bepakt en bezakt met een grote sporttas in haat joggingpak.

"Heyy Emma! Je was zo goed!"
"Merci haha."

We praatten nog even na over het optreden en dan gaan we naar huis. Emma heeft er een lange dag op zitten en wil wel graag douchen.

"Doei jongens! Dankjewel om te komen kijken."

"Geen probleem Emma! Was super leuk! Ik hoop je vaker te zien dansen."

Pov Emma:

We gaan nu al zo'n 5 weken weer naar school. Al ben ik gister niet heen gegaan. Ik voelde me echt niet lekker, wat de laatste tijd vaker gebeurt. Ik had hoofdpijn, was misselijk en moest meerdere keren overgeven.

Scott ligt naast mij te slapen. Ineens voel ik de extreme misselijkheid weer opkomen en ik spurt met mijn handen voor m'n mond naar de wc.
Al snel hoor ik Scott aankomen. Hij knielt naast me neer en pakt mijn haren vast zodat die niet vies worden.

"Laat het er allemaal maar uit liefje, het is oké." Zegt hij geruststellend terwijl hij lief over mijn rug wrijft. Na een tijdje ga ik weer rechtop zitten en leun ik tegen Scott aan. "Cava?" "Ik ben zo ontzettend misselijk, alweer." "Hoe kan het toch dat je ineens zo ziek bent?" "Ik weet het niet, het is ook januari hè, waarschijnlijk gewoon buikgriep ofzo." "Waarschijnlijk wel inderdaad." Na een tijdje sta ik op en loop ik terug naar mijn bed.

"Zal ik een paracetamol en wat eten voor je pakken? Tegen de hoofdpijn."

Ik knik en leg me neer. Hoewel ik weet dat ik wat moet eten omdat een paracetamol op een lege maag geen goed plan is, wordt ik al misselijk bij de gedachte van eten. Na een tijdje komt Scott terug naar boven met een beschuitje met vruchtenhagels en een glas water. Daarbij heeft hij een pakje pijnstillers.

Met lange tanden eet ik mijn ontbijt op om vervolgens de 2 pilletjes in te slikken met een glas water. Hopen dat ze snel gaan werken.

"Ga je anders even mee een klein stukje lopen? De buitenlucht zal je deugd doen."

"Nee dankje, ik ben echt doodmoe."

Scott knikt begrijpelijk. Hij zet zich naast mij neer en streelt liefelijk door m'n haren. "Ik meld je wel weer ziek van school liefje, rust maar goed uit."

Zijn zin is nog maar net gezegd als mijn ogen al dicht vallen, voor ik het weet lig ik te slapen.

Pov Scott:

Ik begin me echt zorgen te maken over Emma. Het is niet leuk om te zien dat je lief zo ziek is. Helaas moet ik wel naar school toe. Ik geef Emma snel een kus, zet een emmer en een glas water naast haar bed en vervolgens vertrek ik naar school.

"Hey Scott, Emma nog steeds ziek?"
Vraagt Caro direct aan mij. Ik snap het wel, Caro is Emma haar beste vriendin.

"Ja, helaas wel. Ze moest vanochtend alweer overgeven." "Arme Emma."

Ik knik en loop naar het lokaal.

Ik heb even geen zin om te praten... de rest van de dag heb ik ook moeite met concentreren en probeer ik steeds te sturen met Emma, al slaapt ze vooral.

We zijn inmiddels 1 week later. Emma is nog steeds ziek. En het is er niet bepaald beter op geworden. Terwijl buikgriep vaak maar 4 dagen aanhoud.

Toen ik voor de zoveelste keer haar symptomen zocht op google vond ik ineens dingen over zwangerschappen. Ik ben beginnen nadenken en ineens klinkt het best logisch. De misselijkheid, overgeven en met name s'ochtends, de hoofdpijn en wanneer heeft ze haar regels überhaupt voor het laatst gehad? Dat lijkt nu echt een eeuwigheid.