YARALI PAPATYA

15. BÖLÜM: DUYGULARIN SAVAŞI

ÇOK BEKLETTİĞİM İÇİN ÖZÜR DİLERİM BİLİYORUM ERİSİM ENGELİ VAR AMA GİREBİLENLER OKUYUP DESTEK OLURSA ÇOOOKK MUTLU OLURUMM SİZİ SEVİYORUUMMM KEYİFLİ OKUMALARR

------------------

Ölüm, geri dönüşü olmayan gidiştir. Bize bu öğretilmişti. Öldüysen, geri dönemezsin. Öldüysen, artık bu diyara ait değilsindir. Ruh, bedenden bir kez çıkar ve bir daha geri dönmez. Kural budur. Birini kaybettiğiniz zaman ona benzeyen kişileri o sanabilirsiniz ama asla, asla kaybettiğiniz kişi olamazlar. Ama bir istisna dışında. Öldüğünü sandığınız kişi aslında ölmediyse? Bunu düşünebiliyor musunuz? Öldüğünü düşünüp arkasından yıllarca ağladığınız kişinin aslında ölmemiş olmasını...

"Abla iyi misin?" Düz bir şekilde suratına bakmaya devam ettim. Hayır, o olamazdı. "Kandırma beni. Sen Burak değilsin. Sadece ona benzeyen birisin." Daha fazla sakin kalamadım. "O kadar! Hayır, sen o değilsin! O öldü! Benim kardeşim seneler önce öldü!" Gözyaşlarım benden bağımsız dökülüyordu. "Abla sakin olur musun?" Gözlerindeki endişeyi ve hüznü gördüm. "Yaklaşma bana! Bir daha abla deme bana! Utanmıyor musun? Kaç yaşına gelmiş bir askersin, beni kandırmaya utanmıyor musun?!" Derin bir nefes aldı ama dudakları titredi. "Sakinleşirsen anlatacağım her şeyi. Lütfen sakinleş." Derin nefesler almayı denedim. Yatağı işaret etti. "Otur." Oturmak istemedim, daha fazla inkâr etmek istedim. Ama ya gerçekten kardeşimse? "Anlat, ne bu tantana?"

Derin bir nefes aldı, gözlerini kapattı. Gözlerini açtığında gözlerimin içine baktı. "Beril Gümüş." Yutkundum. Tek bir isim tüylerimi diken diken etmeye yetmişti. "O kadın beni öldü gösterdi ve sizden sakladı." Yumruğunu sıktı. "Dayılarımla kaldım. Onlar dövdü beni. En küçük hatamda. Gizlice büyüttüler beni. Sizden haber alamadım ama gizli gizli aradım sizi." O an sarılmak istedim ona. Sımsıkı sarmak istedim onu. "Asker olmak istedim. Oldum da. Onlardan ayrıldığımda 15 yaşındaydım." Gözünden bir damla yaş düştü ama hemen sildi. "Sokağa attılar beni. Çöpten beslendiğimi bilirim ben." Benimde gözlerim doldu. Ben geri kalan hayatımı zenginlik içinde yaşarken Burak yoksulluk içinde zor bir hayat yaşamıştı. "Burak..." Sesim titriyordu. "Hayır, abla. Ağlama lütfen, bak geçti." İkimizin de gözünden birer damla yaş düştü.

"Burak sen çok zor şeyler yaşamışsın. Biz orada huzurla yaşarken... Hayır, hayır... Burak özür dilerim. Bunları yaşamak zorunda olduğun için özür dilerim." Burak beni göğsüne çekti. Sıkıca sarıldı bana. "Abla senin bir suçun yok." Onun göğsünde ağlamaya devam ettim. Bende ona sarıldım. Çok özlemiştim onu. "Her gün mezarına gittim." Geri çekildiğimde gözümdeki yaşları sildim. "Toprağı okşadım, derdimi anlattım sana. Biliyordum çünkü. Anlardın sen beni." Yüzünde silik bir gülümseme oluştu. "Artık buradayım abla, seninleyim. Hep de seninle olacağım. Ağlama artık. Ayrıca özür dilerim. Çocukluğunda onca eziyeti çekmek zorunda kaldığın için." Elini tuttum. "Burak, senin suçun yok. Hepsi o şeytanın suçu." İkimizde gülümsedik. "Taburcu oluyorsun değil mi?" Başımla onayladım.

"E hadi o zaman çıkış işlemlerini yapalım." Elimi bırakmadan kaldırdı beni. Kenarda duran çantayı aldı ve beni çıkışa yönlendirdi. Çıkış işlemlerini yaptıktan sonra bahçeye çıktık. Sıkıca sarıldım ona. "Hadi git sen, işin vardır şimdi." Ters ters baktı bana. "Kovuluyor muyum yoksa?" Hafifçe kıkırdadım. "Hayır tabii ki! Ama benim yüzümden aksatma işlerini." O da gülümsedi. "İzin aldım bugün. Seninle vakit geçirmek için." Omzuna hafifçe vurdum. "Bak sen!" Gülerek saçlarımı dağıttı. "Burak!" Göz kırptı ve bir arabaya doğru ilerledi. "Hadi, daha çok işimiz var!" Onun bir adımı benim üç adımıma tekabül ettiği için ona yetişmek için koşmaya başladım. "Yavaş olsana köpek!" Bu onu daha da keyiflendirmiş olacak ki güldü. "Sen çok yavaşsın bir kere!" diye bağırdı. "Ben daha yeni taburcu oldum, tutmuyor ayaklarım!" Bu sefer durdu ve arkasını döndüğünde ona çarptım. Bir anda beni kucağına aldı. Küçük bir çığlık attım. "Ne yapıyorsun sen be!" Keyifle güldü. "Ablam yürüyemiyormuş, onu taşıyorum."