THE LIFE FULL OF ZOMBIE (Zombie Apocalypse)

CHAPTER 17: Shin

SHIN POV

"Shit anobg oras na pero wala pa si gel napaano naba ang babaeng un" alala kung sambit, nad2 ako pauli uli sa may banda sa railings, gustuhin ko mang lumabas din para sundan si gel pero ang inaalala ko ay si shawn, walang magsasara ng railings kung sakaling buksan ko ito saka wala pating magbabantay ka shawn kaya d tlga ako makaalis alis.

"Arggggg shit" inis kung sambunot sa sarili ko dapat pala hnd muna sya kumuha ng food, mahigit alas dose na ngaun pero wala parin talaga si gel, kadalasan ang itinatagal nya sa labas ay mga alas onse pero ngaun sobrang napatagal nya tlga, nagaalala na tlga ako sa babaeng un baka kung ano na ang nangyare doon, nag pauli uli na lng ako at hnd ininda ang liyo at pagod basta ang nasa isip ko lng ay SANA LIGTAS SI GEL SANA, napaluhod na lng ako at naramdaman ko na lng ang pamamasa ng aking pisngi.

"Gel" sambit ko at naguunahan ng tumulo ang mga luha ko, inilagay ko ang dalawa kong palad sa mukha ko para takpan ito saka humagulhol, gel nmn eh nasan kana ba bumalik kana hinihintay kana namin ni shawn, kukulitin kapa namin ni shawn pag tutulungan kapa namin, bumalik kana please!

Gel, please!

Ilang minuto pa akong nakaluhod at ngaun ko lng napagdisusyunan na tumayo, pinunasan ko ang basa kung pisngi saka tumingin sa saradong railings.

"Hihintayin ka namin ha-hanggang bu-kas" saad ko at nautal pa sa huli kong sinalita, sana ligtas ka gel sana, kelangan ka ni shawn kelangan ka namin, pinunasan ko ang isang butil ng luha na tumulo sakin saka walang buhay na lumakad at pumunta sa kwarto, humiga ako sa tabi ni shawn at hinaplos ang pisngi nito.

"Ang himbing ng tulog mo baby shawn sana mapanaginipan mo si mommy one mo na kasama natin sya at masaya tau sana mapanaginipan mo un" haplos ko sa pisngi ni shawn hnd ko namalayan na unti unti na palang bumabagsak ang luha ko, gel nmn eh, mas higit na masasaktan si shawn pag nalaman nya to kaya plss bumalik kana gel alang ala kay shawn plsss, ilang minuto pa akong nakahiga at hnd ako makatulog, tumayo ako saka ulit bumalik doon sa railings at tinitigan ito nagbabaka sakali na may kakatok pero wala, it's 2:03 na pero wala parin sya, wala parin si gel, sumandal ako sa kotse saka pinikit ang mga mata ko, hnd ako mapapagod kakahintay sayo gel hnd, hnd ako matutulog hanggang hnd ka kumakatok, plss kumatok kana. Ilang oras pa akong ganito at wala paring gel ang kumakatok, it's 4:00 na at nakakasiguro ako na maliwanag na sa labas pero hihintayin ko parin si gel hanggang sumikat ang araw, hihintayin ko parin sya, saka na ako mawawalan ng pag asa kapag sumikat na ang araw ng hnd parin sya bumabalik, dumaan pa ang dalawang oras ng hnd parin bumabalik si gel at doon na ako bumagsak saka humagulhol.

"Ang daya, ang daya mo talaga gel napakadaya mo tlga" sambit ko habang humahagulhol, umaga na pero wala parin sya, ano nabang nangyare sa kanya. Ayaw ko mang isipin pero sumasagi talaga sa sisp ko na baka biktima nadin sya ng zombie dahilan para lalo akong maiyak.

"Ang daya mo" sigaw ko, ang daya nya talaga, inob-ob ko muna ang sarili ko sa dalawa kung tuhod at nagbuntong hininga para mabawasan ang sakit na nararamdaman ko, kelangan kong maging matatag para kay shawn, tutuparin ko ang pangarap naming dalawa ni gel na mailigtas si shawn, tutuparin ko iyon para kay shawn at para narin kay gel.

Salamat gel!