Hotel, Kenan Yıldız.

Gürcistan - Türkiye | 6'

"Hazır mısınız?"

"Bilmiyorum."

"Hazırsınız bence. Ben inanıyorum size."

"Cidden mi?"

"Evet, tabii ki."

Semih bana gülümsedi.

"İnanman güzel, bize motive verir."

Gülümsedim.

"O zaman sonuna kadar inanıyoruz."

Semih güldü. Telefonum çaldığında, cebimden çıkardım. Alıp baktığımda, babamın aradığını gördüm. Telefonu açıp kulağıma koydum.

"Efendim, babacığım?"

"Ne yapıyorsun, kızım?"

"Antrenman sahasındayım, antrenmanlarını izliyorum."

"Öyle mi?"

"Evet, neden?"

"Maça net geliyorsun?"

"Evet, evet. Kesinlikle."

"Bizimle mi gidersin, takımla mı?"

"Bilmiyorum da, onlar zaten şimdi gitmeyecekler mi? Antrenman bitiyor yavaş yavaş. Hazırlanıp bir saate çıkacaklar diye biliyorum."

"Evet, onu soruyorum."

"Yok ya, daha hazırlanacağım. Hep birlikte gideriz. Olmadı, Doğa'yla ikimiz gideriz."

"Tamam kızım. Var mı bir isteğin?"

"Yok baba, teşekkür ederim."

"Rica ederim, görüşürüz."

"Görüşürüz."

Telefonu kapattım ve ayağa kalktım. Önüme dönmemle, karşımda Kenan'ı görmem bir oldu. Gözlerimi kıstım.

"Ne yapıyorsun?"

"Nereye gidiyorsun, bakalım?"

"Hazırlanacağım."

"Bizimle mi geleceksin?"

Gözlerinde heyecan gördüğümde, gülümsedim.

"Maalesef."

"Ne? Bizimle gelmiyor musun yani?"

Yüzü birden düştü. Başımı öne eğip güldüm.

"Çok isterdim, ama siz bir saate çıkacaksınız. Ben o kadar sürede hayatta hazırlanamam."

"Ne? Ciddi misin?"

Güldüm.

"Kız olmak zor."

Kenan kafasını çevirip güldü.

"Hadi ama, gelemez misin? Biraz hızlı hazırlansan?"

"Denerim ama hiç sanmıyorum."

"Dener misin cidden?"

Kafa salladım.

"Ben inanıyorum, sen hazırlanırsın."

"Belki ama beni biraz daha tutarsan hazırlanamam."

Kenan hemen önümden çekildi.

"Buyrun, Alin hanım."

Güldüm.

"Teşekkür ederim, Kenan bey."

Kenan kahkaha attı ve yürümeye başladım. Hızlı adımlarla otele girip odama çıktım.