bitti mi hikayemiz | barış alper yılmaz

1.Bölüm

Herkese selamlar aklıma gelen bir fikirle hemencecik bölümü yazıp üzerine düşünmeden
paylaştım. Sizden gelen dönüşlere göre devam edip etmemeyi planlıyorum.

Bu arada şimdiden söylüyorum bölüm çok açık açık yazmasam da +18 okurken ona göre okuyun lütfen.

Keyifli okumalar ✨

|Satır aralarına yorumlarınızı bırakmayı unutmayın lütfen |

°°°

Ilgının anlatımıyla;

Denizden çıktıktan sonra havluyla kurulanıp şezlonga uzandım. Havanın bu kadar sıcak olması tam bir şovdu. Güneş gözlüğümü gözüme takıp karşıdan gelen bizimkilere doğru baktım. Seda önden yürürken Tolu arkasında elinde bardaklarla geliyordu. Seda yan şezlonga otururken Tolu elindeki tepsiyi masaya bırakıp bacağıma vurup kaş göz yapmıştı. Bacağımı kenara alınca koca götünü zar zor ayak ucuma sığdırıp oturdu.

"Bu sıcak ne kardeşim," diyen Seda elindeki bardağı kafasına dikti.

"Ilgın, benim sana kötü bir haberim var," dediğinde pür dikkat onu dinlemeye başladım.

"Seninki de gelmiş bugün buraya," dediğinde Barış olduğunu anlasam da anlamamazlıktan geldim.

"Benimki kim bebeğim?" dedim sırıtarak.

"Kim olacak, Barış Alper işte," dedi Seda gözlerini devirerek. "Gördük otelin girişinde, hala suratsız," diyerek telefonunu eline aldı.

"Nasıl aynı yere denk gelir tatilimiz ya" dediğimde Tolunay gülmüştü.

"Morali bozuktu onun bu arada, Türkiye elendi ya hala atlatamamış sanırım üzüntüyü," dediğinde Seda tek kaşını kaldırıp, "Ya neyse ne, konuşmayın şu çocuğu artık, keyfimize bakalım," dediğinde göz kırparak masadaki bardağı alıp yudumladım.

Barış beni sebepsiz yere bıraktığından beri Seda ona düşman kesilmişti.

Barış'ın burada olduğunu öğrendiğimde, kalbimdeki eski yaraların yeniden açıldığını biliyordum. Ayrılmış olsak da içimdeki özlem asla dinmemişti. Onunla aynı otelde denk gelmek, tatilimi cehenneme çevirecekti. Ama gururum, onu unutmuş gibi yapmayı ve güçlü durmayı gerektiriyordu.

***

Akşam yemeğinden sonra eğlenmek için sahildeki bara gelmiştik. İçeri girdiğimizde köşede yanında birkaç kişiyle oturan Barış'ı gördüğümde, kalbim adeta yerinden fırlayacakmış gibi çarptı. Ayrıldığımızdan beri içimde dinmeyen hasret, onu burada görmekle daha da şiddetlendi. Uzun zaman sonra ilk defa bu kadar yakınındaydım.

Bizimkilerle bir masaya geçtiğimizde, istemsizce bakışlarım birkaç kez onun olduğu yöne kaydı. Tolunay rahatsızlığımın farkına varıp kulağıma, "Biliyorum çok zor bir durumdasın ama ona onu unuttuğunu göstermelisin," dedi. Elimden tutup dans etmeye başladığında haklı olduğunu düşünüp bizimkilerle birlikte dans edip içmeye devam ettim, fakat gözlerim sürekli Barış'a kayıyordu.

Barış da beni fark etmişti. Bakışlarımız sık sık kesişiyor ve o anlarda sanki etrafımdaki her şey bulanıklaşıyordu.