bitti mi hikayemiz | barış alper yılmaz

2.Bölüm

Keyifli okumalar ✨

|Satır aralarına yorumlarınızı bırakmayı unutmayın |

°°°

Seni ararken kendimi, kaybetmekten yoruldum
Bulduğumu zannettiğimde, kendimden ayrı düştüm

Bu garip bir veda olacak, çünkü aslında hep içimdesin
Ne kadar uzağa gitsem de, gittiğim her yerde benimlesin

Söylenecek söz yok, gidiyorum ben
Hoşçakal...

Ilgının anlatımıyla;

Gözlerim aralandığında güneş ışıkları odaya doluyordu. Ben Barış'ın kollarında, dünyanın en huzurlu yerinde gibiydim. Dün gece yaşadıklarımızı düşünerek hafifçe gülümsedim. Barış'a doğru dönerek yüzüne baktım. Onunla birlikte geçirdiğimiz ateşli ve özlem dolu anları hatırlamak bile içimde tatlı bir heyecan uyandırıyordu. Uzun zamandır ilk kez bu kadar güzel uyumuş ve uyanmıştım; ancak Barış'ın gözlerine baktığım o an, sanki bir şeyler ters gidiyor gibiydi.

Barış, gözlerini bir kez kapatıp açtı. Kollarımı Barış'ın beline daha sıkı dolayıp omzuna ufak birkaç öpücük kondurdum. Gülümseyerek gözlerine bakıp "Günaydın canım" dediğimde, gülümsememi yüzümde donduran o sert bakışla karşılaştım. Beklediğim sıcaklık yerine, Barış beni aniden iterek yatakta oturur pozisyona geldi.

Ne olduğunu anlamamıştım. Kendimi toparlamaya çalışarak, "Ne oldu?" diye sordum. Ancak Barış'ın cevabı, soğuk bir bıçak gibi içime işledi... "Kalk, giyin ve hemen çık odadan." Onun bu sertliği karşısında ne yapacağımı bilemedim. Neden böyle davrandığını anlamamıştım; daha birkaç saat önce gözlerime bakıp beni özlediğinden ve bana olan aşkından bahsediyordu. Sevgi sözcüklerinden ve onun kollarında uyumamın ardından neden bu kadar uzak olduğunu kavrayamıyordum.

Gözlerim dolmuş, boğazım düğümlenmişti. Ne yapacağımı bilmeden odada dolanarak giysilerimi topladım. Her adımda içimde büyüyen boşluk, beni biraz daha dibe çekiyordu. Barış'a tekrar bakmak için cesaretimi topladım ama o, yüzünü ve bakışlarını benden kaçırmış, odanın başka bir köşesine bakıyordu.

"Neden böyle yapıyorsun?" dedim, sesim titreyerek. "Dün gece her şey çok güzeldi. Şimdi ne değişti?"

Barış, derin bir nefes aldı ve yüzünü avuçlarının arasına gömdü. "Ilgın, lütfen. Zaten yeterince karmaşık. Daha fazla zorlaştırma," dedi, sesi neredeyse bir fısıltı gibiydi. Bu sözleri beni yaralıyordu.

"Ne demek karmaşık? Barış, ben seni seviyorum! Gece sen de bana olan aşkından ve özleminden bahsediyordun. Neden bir anda böyle davranıyorsun?" dedim, gözyaşlarımı tutamayarak. Ellerimle gözlerimi sildim, ama durduramıyordum. İçimdeki acı büyüdükçe büyüyordu.

Barış, sonunda bana baktı. Gözlerinde bir hüzün vardı, ama aynı zamanda kararlılık da. "Ilgın, bu bizim için en iyisi. Dün gece bir hataydı, o yüzden git," dedi. Sesindeki soğukluk beni paramparça etti.

"Hata mı? Sen benim hayatımdaki en güzel şeysin Barış. Neden anlamıyorsun? Biz... Biz gerçekten mutluyduk," dedim, çaresizlik içinde. Her bir kelimemle onun kalbini yumuşatmayı umut ediyordum, ama nafile.