Acı Tebessüm

1. Bölüm-Kalbe Kazınan Acı

Selam caniim(noktalı ı ile)

Nasılsınız?

1. Bölümüze buyrunuz.

İyi okumalar.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

1. Bölüm
{.Kalbe Kazınan Acı...}

Elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim. Yavaşça ayağa kalktım ve yatağımın altından valizimi çıkardım. Valizin fermuarını açtıktan sonra dolabıma yöneldim. Dolabımdan kıyafetlerimi tek tek çıkarttım. Yatağıma koydum. Çıkarttığım kıyafetlerimi valizime yerleştirmeye başladım.

Eşyalarımı yerleştirirken güçlü bir kahkaha attım.

O kadar çektiğim acılardan kurtuluyorum lan!

Annemin her gün Sürtük deyişinden, babamın iğrenç bir varlıkmışım gibi bakışından hepsinden kurtuluyorum.

Ben bu evden gidiyorum. Acılarımı da burada bırakıyorum.

Yani öyle umuyorum.

Ama bir insanın acıları kalbine kazınır, bir ömür boyu peşini bırakmaz. Acılar üzerinden zaman geçse dahi var olmaya devam eder.

Valizime her şeyi koyduktan sonra fermuarını kapattım ve komidinin yanına koydum. Telefonumdan saate baktım. Yemek saati gelmiş. Hemen odamdan çıktım ve mutfağa ilerledim. Annem sofrayı hazırlamış ve kendi yerine oturmuştu.

Açıkçası şaşırmıştım. Başka zaman olsa asla sofra hazırlamaz, bana hazırlatırdı.

Babamda kendi yerine oturmuş yemeğini yiyordu. Kendi yerime oturdum.

Annem" Bütün eşyalarını aldın değil mi?" Deyince kafamı salladım.

Sessiz sedasız yemeğimizi yedik. Tam sofrayı toplamak için elime tabakları alıyordum ki annem" Sen git yarına hazırlan. Ben toplarım."dedi.

Yüzümde acı bir tebessüm peyda oldu.

"Tamam." Dedim ve direkt odama çıktım. Kendimi yatağa attım ve boş boş tavanı izlemeye başladım.

Kafamın içinde bir kaos vardı. Ya yeni ailem beni sevmezse? Ya başka şehirdelerse? Ya da beni istemezlerse? Daha bir çok soru kafamda dolaşırken telefonumdan bildirim sesi geldi.

Hemen yan tarafımda duran telefonumu aldım ve gelen mesaja baktım. Asya'dandı.

Minik Papağan

Minik Papağan
"Kanka sana çikolatalı kek yaptım yarın okulda yeriz."

Mesajı okuduğum an kalbimde bir acı oluştu. Göz yaşlarım akmaya başlarken uzun uzun mesaja baktım. Sonra elim arama tuşuna gitti. Bastım ve telefonu kulağıma götürdüm. Sessiz ağlaymışım hıçkırıklara dönüşürken Asya telefonu açtı ve "Alo?" Dedi. Hıçkırıklarımın arasından "Asya." Dedim. Asya telaşlı bir sesle " Eslem n'oldu?!" Dedi. Telefonda söyleyemezdim. "Buraya gelebilir misin?" Dedim."Evde misin? Hemen geliyorum!" Telefonu kapattım ve yanıma koydum. Ağlamaya devam ederken ellerimle yüzümü kapattım.