about love | tk

flowers

selamselammmm
nabersiniz??
umarim beğenirsinizz
optimmm🤍🤍

×××

Jiminle hastahaneye gelmemizin üzerinden nerdeyse 2 saat geçmişti. Bu saatler hayatımın en zorlu,çaresiz ve uzun gelen süresiydi. 2saat değilde 20yıl geçmiş gibiydi sanki.

En son ailemi beklemiştim bu soğuk koridorlarda. O zamanda aynı böyle hissetmiştim onları çaresizce beklerken. Bir umut yeniden birleşiriz diye ne kadar dualar etmiş, nekadar gözyaşı dökmüştüm ama sonucunda yapayalnız kalmıştım koca dünyada. Şimdi yine aynı yerde hayatıma yeni giren ama yıllardır hayatımın bir parçasıymış gibi hissettiren çocuğu bekliyordum. O yüzden nefret ederdim bu bembeyaz işıklı koridorlardan.

Hep diyorlar ya havalimanlarından nefret ederim sevdiklerimi alıp götürüyor benden diye. Bende bu bembeyaz koridorlardan nefret ediyordum işte. Sadece tek fark havalimanları sizden temelli alıp götürmuyordu sevdiklerinizi benimki gibi.

🌸

Jiminle hastahaneye geldiğimizde, Taehyungun olduğu ameliyathaneyi kasanın önündeki kıza sormuş, hiç vakit kaybetmeden koşarak olduğu odaya gitmiştik. Biz geldiğimizde çoktan Taehyungu ameliyata almıştılar.

İşte o dakikadan sonrası oturduğum bu sert koltukta,tırnaklarımı kopartarak ve ağlayarak geçmişti. Bazen güçlü durmaya ve Jimine iyi gelmek için çabalamış, kafasını dağıtmaya çalışmıştım ama okadar çok üzgündüm ve suçluluk hissediyordumki artık bir zaman sonra Jiminden hiçbir cevap alamayınca, pes etmiştim.

Jimin geldiğimizden beri karşımdaki koltukta oturmuş elleriyle yüzünü kapatarak sessizce ağlıyordu, bazen kafasını kaldırıp doktorun çıkıp çıkmadığına bakıyordu o kadar işte. Tabii ki onun acısı benden daha büyüktü, nede olsa kuzeniydi. O yüzden hep iyi olması için çabalamıştım ama gözümün önünde yaşananlardam sonra benimde bir desteğe ihtiyacım vardı. Ne yazık ki bana destek olabilecek ilk ve tek insanda şuanda içeride hayatına geri dönmeye çalışıyordu.

4 saatlik uzun bir ameliyattan sonra doktor odadan çıkmıştı. Size yemin ederim ki ozaman kalbimin ağzımda attığını hissediyordum. En son hastahanede duyduğum sözleri duymadan çok korkuyordum. Hızlıca Jimin ve ben doktorun yanına koşup ağzından maskesini çıkarmasını bekleyemeden onu soru yağmuruna tutmuştuk.

"Doktor bey ben hastanın kuzeniyim, iyi mi Taehyung? Bir şeyi yok değil mi? Kurtardınız değil mi onu? Hayatta değil mi benim kardeşim?"

Benim ağzımı açmama gerek kalmadan Jimin sormak istediğim tüm soruları sormuştu. Doktor gülümseyerek "Durun telaş yapmayın beyefendinin sağlığı gayet yerinde, kurşun sıyırıp geçmiş. Yarasını diktik ciddi birşeyi yok. "

Jiminle sevinç çığlıklarıyla birbirimize sarıldık. "Tanrım şükürler olsun".

"Ama bir sorunumuz var.." Jiminden ayrılıp doktorun sonraki söyleyeceği cümleyi korkuyla ve merakla bekliyorduk.

"Sanırım beyefendi bundan öncede bir kaza geçirmiş ve vurulduğu yer tam yarasının üstünde. Yani kolunu bir süre kıpırdatamaya bilir. Çok zorlanmasa iyi olur aksi takdirde temelli kolunu kaybetme riski var."

Üzgün gözlerle Jiminin tepkisine baktım ve onunda benden bir farkı olmadığını gördüm.

"Tabi,tabi Doktor bey merak etmeyin biz ona bebek gibi bakarız. Değil mi Jungkook?"

"Tabi, tabikide bakarız. Herşey için ne kadar teşekkür etsek az size Doktor bey. Peki ya Taehyungu ne zaman göre biliriz? Şimdi göre bilirmiyiz?"

"Rica ederim. Bu benim işim. Kendine gelsin normal odaya alıcaz, ondan sonra göre bilirsiniz ama çok kalmasanız onun için iyi olur. İyi günler,geçmiş olsun"

"Çok teşekkürler"

Doktor bey gittikten sonra Jimine bakarak "Taehyunga söylemeli miyiz?" Diye sormuştum

"Evet yani tabiki yoksa kendisine dikkat etmez sonucunuda duydun işte. Umarım kötü birşey olmaz. Neyse ki ciddi birşeyi yokmuş. Şükür etmeliyiz bu duruma"

"Gerçekten, 4saat benim için yıllar gibi geçti."

Jimin kafasını sallayarak hafif tebessümle bana baktığında aniden birşeyi unutmuş gibi paniğe kapıldı ve"Kahretsin! Ben korkudan amcamlara haber vermeyi unuttum. Beni öldürücekler!" Dedi ve telefonunu hızla çıkararak koridorda yürümeye başladı.

Jimin telefonla konuşurken ameliyathanenin kapısı açıldı ve Taehyungu sedyeyle odadan çıkardılar. Onun yüzünü gördüğümde beynimdeki tüm negativliklerin ve korkuların birbir kaybolup gittiğini hissettim.

Sedye tam yanıma geldiğinde Taehyungun gözlerinin açık olduğunu ve bana hafif gülümsemeyle baktığını gördüm. Sedye yanımdan geçemeden ellerimden tutarak hemşirelerin de durmasını sağladı.

Gözlerinin içine bakarak "Ta-taehyung, iyi misin? O kadar çok korktum ki ben, hepsi benim suçum çok çok özür dilerim." Ağlayarak konuştuğumda parmaklarıyla yavaş yavaş elimin üstünü okşuyordu.

"Sen bana böyle güzel ve parlak gözlerle bakıyorsun ya, yaralarım dikilmemiş olsaydı sanırım şimdiye kendi kendine birleşmiş hatta üstünde çiçekler bile açmaya başlamıştı."

×××

bu bölüm hiç icime sinmedi yaof😭😭😭😭😭😭😭
neyse nasildi nasildiiii umarim begenmissinizdir
optummmm🤍🤍🤍