Narcissist's Empire

4. Πρόκληση

Κατέβηκα από το λεωφορείο και έπειτα ίσιωσα τα ρούχα μου, προσπαθώντας να ανακτήσω λίγη αξιοπρέπεια. Το φόρεμά μου, κοντό και εφαρμοστό, ήταν αρκετά ενοχλητικό, καθώς ανέβαινε συνεχώς με κάθε μου βήμα, κάνοντάς με να νιώθω εκτεθειμένη. Προχώρησα προς την είσοδο της βίλας, με τον ήχο της μουσικής να διαχέεται σε όλο το τετράγωνο.

Γινόταν χαμός. Μια μεγάλη ουρά από ανθρώπους περίμενε απ' έξω, ανυπόμονοι να μπουν. Φώτα που αναβόσβηναν και δυνατή μουσική έκαναν την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Στην είσοδο, δύο μπράβοι στέκονταν ακίνητοι σαν άγρυπνοι φρουροί, με τα μαύρα ρούχα τους να τους κάνουν να φαίνονται ακόμα πιο επιβλητικοί και απειλητικοί. Η ματιά τους διαπεραστική, ελέγχοντας κάθε πρόσωπο που πλησίαζε.

Πλησίασα διστακτικά, νιώθοντας τα βλέμματά τους να με εξετάζουν από πάνω μέχρι κάτω. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα από την αμηχανία, αλλά προσπάθησα να δείχνω ψύχραιμη και αποφασιστική.

«Περίμενε στην ουρά,» είπε ο ένας μπράβος με ένα απότομο ύφος, που έκανε την ενόχληση να αναβλύσει μέσα μου.

«Είμαι φίλη της Έλενας,» αποκρίθηκα, με τα φρύδια μου να ανασηκώνονται και τη φωνή μου να παίρνει έναν πιο σκληρό τόνο. Δεν μπορούσα να περιμένω όλη αυτή την ουρά. Είχα ήδη αργήσει, και η ιδέα να στέκομαι εκεί έξω, ενώ μέσα γινόταν ο κακός χαμός, με έκανε να νιώθω ακόμα πιο εκνευρισμένη.

Ο μπράβος με κοίταξε για λίγο, σα να εκτιμούσε την αλήθεια των λόγων μου. «Είναι μαζί σας;» ρώτησε γυρίζοντας στον συνάδελφό του.

«Ναι, τη θυμάμαι,» αποκρίθηκε ο άλλος, δίνοντας μου μια διακριτική κίνηση με το κεφάλι για να περάσω. Αναστέναξα ελαφρά από ανακούφιση και προχώρησα, αισθανόμενη τα βλέμματά τους να με ακολουθούν.

Η αυλή του σπιτιού ήταν ένα μέρος γεμάτο χάος. Ανθρώπους μισοντυμένους να περιφέρονται, πίνοντας το ένα ποτό μετά το άλλο. Κάποιοι φορούσαν ακόμα και μαγιό. Δεν μου φάνηκε παράξενο, βέβαια. Ήταν μάιος, και τα πάρτυ του Αχιλλέα πάντα περιλάμβαναν την πισίνα, την οποία ο κόσμος είχε ήδη κατακλύσει.

Η μουσική αντηχούσε παντού, με μπάσα που έκαναν το έδαφος να δονείται κάτω από τα πόδια μου. Τα φώτα από τις αλυσίδες των λαμπτήρων έκαναν τον χώρο να μοιάζει ονειρικός, ενώ οι φωνές και τα γέλια αντηχούσαν σαν μία συμφωνία χαράς και ανεμελιάς.

Προσπαθώντας να βρω την παρέα μου, πέρασα μέσα από τον κόσμο, αναζητώντας τα γνώριμα πρόσωπα της Έλενας, της Θάλειας και της Φαίης. Κάποιοι με προσπερνούσαν, χορεύοντας και διασκεδάζοντας χωρίς να νοιάζονται για το τι συνέβαινε γύρω τους. Ένα αίσθημα αποξένωσης με κατέκλυσε προσωρινά, αλλά το καταπίεσα.