Narcissist's Empire

9. Απαγορεύεται το Αλκοόλ!

Άνοιξα τα μάτια μου αργά, νιώθοντας την ζεστασιά των ακτίνων του ηλίου να διαπερνούν τις κουρτίνες και να πέφτουν το πρόσωπό μου. Ήμουν στο κρεβάτι μου, τυλιγμένη στις πιτζάμες μου, χωρίς να θυμάμαι πότε και πώς είχα αλλάξει. Έτριψα τα μάτια μου με νωχελικές κινήσεις, προσπαθώντας να ξετυλίξω το νήμα της μνήμης μου, αλλά υπήρχε ένα κενό που κάλυπτε τα γεγονότα από τη στιγμή που αποκοιμήθηκα στο αμάξι. Το μόνο που θυμόμουν, ήταν το πρόσωπο του Αχιλλέα να με παρακολουθεί, όσο ήμουν ξαπλωμένη ανάμεσα στα σκεπάσματα.

Ανασήκωσα το σώμα μου από το στρώμα, νιώθοντας την αίσθηση της ζάλης που είχε κυριεύσει το σώμα μου. Τα πόδια μου γλίστρησαν από τις κουβέρτες και πάτησαν στο πάτωμα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μια ξαφνική, σκληρή επαφή και ένα βογγητό πόνου αντήχησε στον αέρα, κάνοντας με να τιναχτώ από τον ξαφνικό τρόμο. Κοιτάζοντας προς τα κάτω, συνειδητοποίησα με φρίκη ότι είχα πατήσει πάνω στον Αχιλλέα, που ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα. Το πρόσωπο του φαινόταν κουρασμένο, σίγουρα το έδαφος δεν έμοιαζε καθόλου με τα αφράτα πουπουλένια στρώματα που έχει συνηθίσει.

Αναπήδησα πίσω αμέσως, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, καθώς η ενοχή με καταλάμβανε. «Τι κάνεις στο πάτωμα;!» ρώτησα έκπληκτη, κοιτάζοντας τον με τα μάτια μου ορθάνοιχτα. Εκείνος, ακόμα μισοκοιμισμένος, σηκώθηκε αργά, τρίβοντας τα μάτια του σαν μωρό παιδί που μόλις ξυπνά.

«Τον νεάτερνταλ...» απάντησε κοφτά, με τον ειρωνικό του τόνο να ειναι εμφανής.

«Κόψε την πλάκα! Δεν μπορείς να είσαι σοβαρός για μια φορά στη ζωή σου;!» Ρώτησα σταυρώνοντας τα χέρια μου αποφασιστικά.

Το βλέμμα του απότομα αγρίεψε, ακόμη περισσότερο, σαν να έριξα αναμένο σπίρτο σε βενζίνη. Το χέρι του κλείδωσε τον καρπό μου και το σώμα του πλησίασε σε απόσταση αναπνοής. «Νεφελάκι, πάντα είμαι σοβαρός μαζί σου!» Απάντησε κάνοντας την καρδιά μου να σκιρτήσει. Ειδικά όταν χρησιμοποιεί το υποκοριστικό μου, με πιάνει ταχυπαλμία! Και τι εννοεί καν με αυτό;!

Το βλέμμα μου στράφηκε απευθείας στο πάτωμα, διστάζοντας να συνεχίσει την έντονη οπτική επαφή. Τα εκφραστικά και έντονα μάτια του Αχιλλέα πάντοτε με κόμπλαραν κάνοντας με να χάνω τα λόγια μου.

«Και στο κάτω κάτω, πού να κοιμόμουν;» ρώτησε με μια υποψία ενόχλησης στη φωνή του, καθώς το βλέμμα του ταξίδευε στον μικρό, διθέσιο καναπέ μου που αχνοφαίνονταν από το υπνοδωμάτιο . «Ο καναπές σου ίσα που χωράει τα πόδια μου,» παραπονέθηκε, σκουπίζοντας το πρόσωπό του με το χέρι, σαν να προσπαθούσε να απομακρύνει την ενόχληση που ένιωθε.