Narcissist's Empire

13. Το καλοκαίρι συνοδεύεται απο...γυμνό!

Η διαδρομή, αν και φαινομενικά ατέλειωτη, πέρασε ασυνήθιστα γρήγορα, καθώς το μυαλό μου ήταν απολύτως απορροφημένο από τις σκέψεις μου. Κάθε λεπτό που περνούσε, η ανησυχία μου μεγάλωνε. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πώς θα ήταν να αντικρίσω ξανά τον Αχιλλέα, να βρεθώ κοντά του και να μοιραστώ τον ίδιο χώρο μαζί του. Οι σκέψεις αυτές στροβιλίζονταν ασταμάτητα στο μυαλό μου, αφήνοντάς με ανήσυχη και γεμάτη προσμονή.

Όταν επιτέλους φτάσαμε στον προορισμό μας, ο σοφέρ της Έλενας κατέβηκε από το αυτοκίνητο και μας άνοιξε την πόρτα. Ξεπέζεψα αργά, το βλέμμα μου καθηλωμένο στη μεγαλοπρεπή βίλα που ορθωνόταν μπροστά μου στη Χαλκιδική. Το κτίσμα έμοιαζε σαν να είχε ξεπηδήσει από κάποια ακριβή σελίδα περιοδικού, επιβλητικό και κομψό ταυτόχρονα, με μια αύρα απόλυτης χαλάρωσης και πολυτέλειας.

Ένα μακρύ πέτρινο μονοπάτι, καλοδιατηρημένο και όμορφα στρωμένο, οδηγούσε προς την αυλή, η οποία ήταν μια όαση από χρώματα και αρώματα. Οι πορτοκαλιές στέκονταν περήφανες, γεμάτες ζουμερούς καρπούς, γεμίζοντας τον αέρα με το γλυκό άρωμα εσπεριδοειδών. Στο βάθος, μια γαλήνια πισίνα καθρεφτίζονταν κάτω από το απαλό φως του ήλιου, το νερό της να λαμπυρίζει.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, καθώς έκανα τα πρώτα μου βήματα στο μονοπάτι που με οδηγούσε όχι μόνο στη βίλα, αλλά και σε ό,τι με περίμενε εκεί.

Η πόρτα άνοιξε αθόρυβα, αποκαλύπτοντας έναν εσωτερικό χώρο που έμοιαζε σχεδόν απόκοσμα ήσυχος. Το απόλυτο αίσθημα ηρεμίας που επικρατούσε μέσα στο σπίτι με ξάφνιασε, καθώς περίμενα να βρω κάποια κίνηση ή θόρυβο.

Το σπίτι ήταν τεράστιο, ένα αληθινό αρχιτεκτονικό αριστούργημα, με ακόμα πιο επιβλητική παρουσία. Οι λευκές αποχρώσεις στους τοίχους και τα έπιπλα ενίσχυαν την αίσθηση της καθαρότητας και της γαλήνης, ενώ το δάπεδο, φτιαγμένο από πολυτελές μάρμαρο, λαμπύριζε απαλά καθώς οι ακτίνες του ήλιου διέσχιζαν το χώρο. Γύρω του, τεράστιες τζαμαρίες πρόσφεραν ανεμπόδιστη θέα στον εξωτερικό χώρο, κάνοντας το φως να πλημμυρίζει το εσωτερικό με φυσική λάμψη.

Ήταν σαν να βρίσκομαι σε έναν απόλυτο καλοκαιρινό παράδεισο, έναν τόπο που συνδύαζε την ηρεμία της φύσης με την πολυτέλεια και την άνεση. Ωστόσο, η απουσία οποιουδήποτε ήχου ή κίνησης με έκανε να αναρωτιέμαι πού βρίσκονταν όλοι, και η καρδιά μου χτυπούσε με μια περίεργη προσμονή.

«Νεφέλη, άφησε τα πράγματά σου στον Βασίλη,» είπε η Έλενα με έναν αέρα φυσικότητας, σαν να ήταν η πιο συνηθισμένη πράξη του κόσμου. Χωρίς να χάσω χρόνο άφησα της βαλίτσες μου μπροστά στην είσοδο και την ακολούθησα καθώς μου έκανε νόημα.