Anka'nın Silüeti

11. Bölüm & İntikam.

Burası aile mezarlığı..

Bir şeye sahip olmamak mı daha kötü bir histir yoksa sahip olduğunu zannederken kaybetmek mi?

Ya da buna kaybetmek mi denir?

Sence, diğer yanım? Bu yaşadığımız kaybetmek miydi?

Peki, başka bir soru. Aile nedir diğer yanım? 

Birlikte yaşadığın insanlara denecek kadar basit bir şey mi mesela? Ya da arada bir de olsa aynı yemek masasına oturduğun? Yoksa illa kan bağın mı olması lazım? İlle de iki ebeveyn mi lazım ya da? Sadece bir baba, çocuğuna aile olamaz mı?

Ne gerekir bir insanın başka bir insana aile olabilmesi için? Sımsıkı sarılıp öylece dursa? Düşecekken tutsa? Elinden tutsa bırakmasa? Birlikte yemek yese, birlikte uyusa? Yine de aile olamaz mı bi' insan bi' insana? Aynı çatının altında yaşayan milyonlarca insan. Kaç tanesi aile olabilmiş yan yana?

Bugüne dek aileye en benzeyen şeyimiz artık yok diğer yanım. Birbirimizden başka kimsemiz yok. Ama bu yeni değil öyle değil mi?

Artık kapımızda 8 kilit yok. İşkence odamız yok. Çelik yılan yok. İlaçlar yok. Ama, bir şey daha yok diğer yanım.

Artık sahip olduğumuz tek ailede yok. Sen. Sen benim ailem olur musun?

Siyah..
Defne.  

Daha dakikalar önce hissettiğim soğukluk, nerdesin? Etrafımı saran bu sıcaklık beni daha çok korkutuyor. Benziyor. Daha önce hissettiğim bir sıcaklığa çok benziyor. Cansure. Cansure'nin omzuna başımı koymak gibi hissettiriyor. Korkuyorum. Neden bilmiyorum. Ama bu sıcaklıktan çok korkuyorum. İçimde yükselen diğer duygu neydi? Korkuyu bastıracak kadar harlanan ve yavaş yavaş bütün bedenimi titreten şey neydi? Hadi ama Defne. En iyi bildiğin duyguyu bile anlayamamana sebep oluyor. Kuzey Karadağlı her ne yapıyorsa beynimin içine devasa barikatlar koymuş gibi hissettiriyordu. İçimde çığlık atan şeyler şuanda zihnimin bir köşesine pusmuş korkuyla titriyordu. Kuzey, korkularımı korkutuyordu. Zihnimin en köşelerine kadar kovalamış ve orda sıkıştırmıştı sanki. Silah çekmemiş, tehdit etmemiş, sadece bakmış ve ondan uzak durun demişti.

Belimin iki tarafında emanet gibi duran eller ekrana bakma sürem uzadıkça yavaşça ilerlemiş ve karnımın üstüne kadar ulaşmıştı. Şah damarımın milimetreler kadar yakınında sabit duran dudakları çenesini omzuma yerleştirmesiyle çekilmiş ve tahminimce bir gülüş barındırıyordu. Nefes sesleri bir süreden sonra değişmiş ve yerini yavaş uzun nefeslere bırakmıştı. Pozisyonumuz düşünülmezse uyuduğunu bile söyleyebilirdim. 

Ekrandaki görüntü ağır çekimde gibi ilerlerken gözlerim babam ve Gümüş arasında gidip geliyordu. Gümüş'ün yüzündeki ifadeyi iyi tanıyordum. Aferin ifadesiydi. Antrenmanlarda bir şeyleri tamda onun istediği şekilde yaparsam böyle bakardı. 'Aferin, amacına ulaştın' gülümsemesiydi. Babamsa yine ifadesiz bakışlarını bir bana bir Kuzey'e çeviriyor ve ikimizde de biraz oyalandıktan sonra aynı ifadesizliğiyle bir şeyler anlatmaya devam ediyordu. Bir süre sonra elindeki siyah dosyayı açıp Kuzey'e uzatınca benim dosyam olduğu kesinleşmişti. O'ysa dosyaya göz ucuyla bile bakmamış ve direkt babamın gözlerinin içine meydan okumayla bakmaya devam etmişti. Sarı'nın sabırsızca saatini kontrol ettiğini gören Yeşil fırsattan istifade ona yaslanıp oflar gibi yanaklarını şişirmişti. Kızıl babamın hemen arkasında emirleri beklerken devamlı kapıya dönüp bakıyor Gri'yse duvara yaslanmış akıllı saatiyle oynuyordu. Benden kurtulurken bile sabırsızlardı. Dikkatim tekrar Gümüş'e döndüğünde ortamda ki eksiği fark etmem dakikalarımı almıştı. Beyaz, yoktu. Normalde de çok ortalarda gezinmediğinden anlaşılması zor olmuştu ama yoktu. Gelmeye bile gerek duymamıştı. Daha sonra aklıma gelen bilgiyle kaşlarım çatılacağı sırada zaten çatık olduklarını fark etmiştim. Çiftlikteyken Beyaz'ın telefon konuşmasını dinlemiştim. Kızıl'ın odasında ekipten gizli ama babamın bilgisi dahilinde biriyle görüşüyordu. Siyah'ın karşısına bir daha çıkma demesi ne ironiktir ki emindim o kişi Aşkım'dı. Belkide onun yanındadır demişti diğer yanım. Ancak o da biliyordu ki, Beyaz sadece umursamamıştı. Bana ne olacağı, ya da babamın hakkımda ne planlarının olduğu, umurunda bile değildi.