My Luck --- Sunsun

7

Miesiąc po tym wszystkim chłopaki znowu się spotkali, tym razem w kawiarni.

- A więc, może ja zacznę. Przepraszam cię Park za to, że wiesz. Nie było mnie nigdy przy tobie, gdy mnie potrzebowałeś, a zawsze ty musiałeś być gdy ja miałem najmniejszy problem. Strasznie mi z tym głupio serio przepraszam.

- Spoko. Nic się nie dzieje - sam nie do końca wiedział czy mówi prawdę.

- Dzieje się. Bo zawalam..

- Sunoo, posłuchaj mnie. Nic się nie dzieje. Rozumiem wszystko.

- Przepraszam, wybacz mi - oznajmił spuszczając głowę.

- Wybaczam ci Sunoo - złapał młodszego za rękę.

- Naprawdę? - spojrzał w stronę starszego i lekko ścisnął jego rękę.

- Naprawdę.

- Ale dlaczego? Ja bym sobie nigdy nie wybaczył. Zrobiłem coś okropnego. A ty mi wybaczasz... Dziękuję ci jak nie wiem co.

- Haha. Wiesz chciałbym ci coś powiedzieć.

- No co tam?

- Bo ja.. - przerwał mu telefon blondyna.

- Wybacz na chwilkę.

Gdy niższy poszedł odebrać telefon, starszy myślał czy dobrze wybrał wybaczając młodszemu. Jednak gdy ten wrócił od razu zaczął się zbierać.

- Wybacz, muszę już lecieć. Riki chce wszysi wytłumaczyć. Spotkamy się następnym razem oki?

- Okej - odparł smutny.

- Dzięki, papa - powiedział i wyszedł z kawiarni.

Starszy po chwili również z niej wyszedł kierując się od razu do swojego domu. W drodze do domu zobaczył coś czego nie chciał widzieć. Widział to jak Sunoo i Riki się całują.

Gdy był już całkiem przygnębiony poszedł szybko do domu, aby wziąć prysznic. Nie chciał, żeby niższy go zobaczył. W końcu chciał dla niego jak najlepiej, nawet jeśli on sam ma cierpieć.

- Dlaczego on mi to robi.. - mówił sam do siebie - Ja go kocham. Ale najwidoczniej on mnie nie. Muszę się z tym pogodzić.

I wtedy dostał wiadomość o treści:

Jestem w parku. Przyjedziesz?

Na co odpowiedział:

Teraz nie mogę. Trochę źle się czuje
Wybacz

Nic nie szkodzi

Okej

Wtedy już wiedział, że nie opłaca się nawet próbować bo młodszy ma zamydlone ocze Rikim.