"Απρόσμενες αλλαγές" {GW15}

2. Ο αγιασμός (2)

«Φεύγω εγώ!!» λέω πριν βροντήξω πίσω μου την πόρτα.

Βγαίνω και αρχίζω να τρέχω, όχι πραγματικό τρέξιμο μη νομίσετε... το «γρήγορο περπάτημά μου» όπως μου αρέσει να το λέω! Στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε τρέξιμο, ούτε περπάτημα, είναι κάτι ενδιάμεσο. Ξέρετε... όπως αυτοί που κάνουν βάδιν... Τέλος πάντων αυτό! Ξεφεύγω από το θέμα πάλι! Και έτσι όπως είχα βγει στον κεντρικό και περίμενα να περάσω απέναντι ποιος περναει; Όχι πείτε μου ποιος;

Ο Κώστας σωστά!! Ο γλυκούλης μωρέ!! Ήταν πάνω στη μαύρη μηχανή του με τα ξανθά μαλλιά του να αντανακλούν στο φως του πρωινού ήλιου και με γυαλιά ηλίου (αυτά με τους καθρέφτες που είναι στη μόδα, ξέρετε...) για να μπορεί να βλέπει σαν άνθρωπος!! Όμως δεν ήταν μόνος του!! Είχε και παρέα, μη χέσω! Μια από αυτές με τις οποίες κάνει «παρέα» ήταν καβάλα στη μηχανή πίσω του επίσης! Ακούς εκεί!! Την παλιο... ας μην συγχυστώ πρωί πρωί! Αρκετά ασχολήθηκα με αυτήν την ξανθόψειρα! Που φοράει και το κράνος του παιδιού μου!! Πρέπει και κάποτε να φτάσω στο σχολείο! Αν με πήγαινε όμως ο Κώστας με την μηχανή δεν θα αργούσα... Αααχ!!

Όλα αυτά τα σκέφτομαι καθώς προχωράω (γρήγορα πάντα) και το βήμα μου σιγανώνει ασυναίσθητα την ώρα που σκέφτομαι τον Κώστα από όταν τον γνώρισα στην πρώτη γυμνασίου. Είχε έρθει από Πάτρα με τους γονείς του και δεν ήξερε κανέναν και ήταν τόοοσο ψαρωμένος!! Καμία σχέση με τώρα δηλαδή!! Που μας την έχει την άλλη σαν σκυλάκι και μας την επιδεικνύει!! Τότε ήταν πολύ ωραίος!! Όχι ότι τώρα δεν είναι... Τώρα είναι γεμάτος από αυτοπεποίθηση και αυτό τον κάνει ακόμα πιο ωραίο!!

Τι κάνω γαμώτο; Αναπολώ; Και δεν θα φτάσω ούτε μετά τον αγιασμό έτσι όπως πάω!!

Με τα πολλά φτάνω σχολείο και βλέπω πως έφτασα μπαμ στο σημείο που τα παιδιά είναι στις γραμμές (αν μπορεί κανείς να τις πει γραμμές αυτές που κάνουμε εμείς...) και ο λυκειάρχης βγάζει τον «δίλεπτο λόγο» του που παίρνει σίγουρα πάνω από ένα τέταρτο! Πρέπει να βρω τα κορίτσια όμως!! Έχω να τους πω για τον Κώστα και το καινούριο του «απόκτημα». Που είναι μωρέ; Ααα να τες! Με το ζόρι βλέπω μια μελαχρινή κοτσίδα να ανεμίζει και ένα ουρλιαχτό μου τρυπάει το τύμπανο.

«Ιιιιι!!! Ζωή μου!!! Άργησες καλέ!! Έχασες μη σου πω και τα πέντε λεπτά της διάλεξης!! Τόοση ώρα θέλεις πια να ετοιμαστείς; Για να σε δω... τι κουκλάρα που είσαι καλέ; Τι φίλη μοντέλο έχουμε εμείς;»

«Αναστασία μου!! Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε καλέ!! Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά λόγια!» την κόβω για να την αγκαλιάσω, πριν συνεχίσει την ατελείωτη κουβέντα της, στην οποία παρεμπιπτόντως θα ρωτάει και θα απαντάει μόνη της!! Αλλά γι' αυτό την αγαπάμε!!