"Απρόσμενες αλλαγές" {GW15}

6. Οργανωμένο "έγκλημα"

«Εεεεε! Τα λεμέ αύριο... Γεια...» του λέω και σηκώνομαι και φεύγω από την αντίθετη πλευρά για να πάω στην Φαίη η οποία θα βρίσκεται σε έξαλλη κατάσταση τώρα!! Γαμώτο!!

Μετά από δέκα λεπτά βαρετό και ατελείωτο περπάτημα φτάνω επιτέλους στο σπίτι της Φαίης! Βυθισμένη στις σκέψεις μου για τα όσα έγιναν με τον Κώστα πατώ το κουδούνι και αμέσως ανοίγει η πόρτα. Κοιτάω αλλά δεν βλέπω κανένα να την κρατάει η έστω να είναι από πίσω! Μπαίνω μέσα και βλέπω την Φαίη με μια κουβέρτα στον καναπέ να κλαίει και να έχει γεμίσει τον τόπο με χαρτομάντιλα.

Πάω και κάθομαι δίπλα της και δεν της μιλάω καθόλου! Πρέπει να δω πρώτα σε τι κατάσταση είναι γιατί δεν έχω καμιά όρεξη να τσακωθώ μαζί της αν την έπιασαν τα νεύρα! Πέρασαν περίπου πέντε λεπτά μέχρι να πάρει μπρος και να αρχίσει να τα λέει όλα. Μα όλα όμως! Με κάθε λεπτομέρεια!

«Ρε Ζωηηηηη!»

«Τι έγινε παιδί μου; Θα μου πεις καμιά ώρα ή θα καθόμαστε εδώ να κλαίμε την μοίρα σου μαζί;»

«Μα να έχει αγκαλιά μια άλλη μέσα στη μέση του δρόμου λες και δεν τον νοιάζει μήπως τον δει κανένα μάτι!» μου απαντάει και όταν την ακούω αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως μιλάει σαν ένα γατί που κλαίει!

«Καλά βρε αγάπη μου, μπορεί να είναι φίλη του και να την είδε στο δρόμο! Τι να έκανε να μην την χαιρετήσει; Να φερθεί σαν μαλάκας δηλαδή;»

«Όχι σαν! Είναι μαλάκας! Και όχι δεν την είδε στο δρόμο! Μέσα από το σπίτι του την έβγαλε την ξετσίπωτη!!» μου απαντάει σοβαρεύοντας και πλέον μπορώ να καταλάβω ότι έχει πολλά νεύρα! Αρχίζω να φοβάμαι! Μπορεί να δείρει εμένα αντί για τον Δημήτρη!

«Έλα ρε Φαίη μου! Μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται... Κάνουμε και λάθη! Τον άφησες να σου εξηγήσει;»

«Όχι φυσικά!! Πήγα εκεί σαν κύρια, του έδωσα ένα γερό χαστούκι και του είπα ότι χωρίζουμε!»

«Καλά μωρέ σαν κύρια το λες εσύ αυτό; Το παιδάκι θα έπαθε σοκ!» της λέω ξαφνιασμένη! Δεν την είχα ικανή να συγκρατηθεί τόοσο πολύ και να του δώσει απλά ένα χαστούκι! Περίμενα να τον βρω τουλάχιστον με κατάγματα!!

«Χαχαχαχα! Η αλήθεια είναι ότι έμεινε σαν βλάκας και άπλα με κοιτούσε» μου λέει με έναν ενθουσιασμό!

«Καλά εσύ ξέρεις! Εγώ πάντως θα τον άφηνα να μου εξηγήσει πρώτα και μετά θα έπραττα αναλόγως».