"Απρόσμενες αλλαγές" {GW15}

14.Αναπάντητα ερωτήματα!

Πλευρά Κώστα!
Όλη αυτή την ώρα απλά προσπαθώ να βρω μια εξήγηση...Μια εξήγηση για όλα αυτά που έγιναν αλλά τίποτα! Προχωράω στον δρόμο σαν χαμένος και σκέφτομαι το φιλί της. Αυτό το φιλί που με έκανε να νιώσω όπως ποτέ άλλοτε...με έκανε να νιώσω διαφορετικά από αυτά που δίνω στις αλλε κοπέλες! Με όλες αυτές τις σκέψεις έφτασα επιτέλους σπίτι μου! Μπαίνω μέσα και ακούω τους γονείς μου να μαλώνουν,όχι ότι ήταν κάτι το παράξενο αφού τον τελευταίο καιρό δεν ξερω τι έχουν πάθει και μόνο τσακώνονται!
《Κώστα αγάπη μου ηρθες;》ρωτάει η μητερα μου και σταματούν να φωνάζουν.
《Ναι και πάω πάνω να διαβάσω γιατί το απόγευμα μάλλον θα έρθει ο Δημήτρης στο σπίτι!》της λεω και κοιτάω τον πατέρα μου που δεν έδινε σημασία στα λόγια μου.
《Ωραία,παιδί μου θα κάτσω να σας μαγειρέψω και κάτι μην φάτε πάλι απέξω!》μου λέει η μητέρα μου και κοιτάει διστακτικά τον πατέρα μου...Δεν ξέρω τι συμβαίνει και κάνουν έτσι.
《Όχι!! Δεν θα έρθει κανένας στο σπίτι σήμερα!》φωνάζει ο πατέρας μου και μένουμε άναυδοι!《αν θες να πας εσύ στον Δημήτρη δεν έχουμε χρόνο για καλεσμένους!》συνεχίζει.
《Αντρέα τι είναι αυτά που λες στο παιδί...να έρθει Κώστα ο Δημήτρης δεν υπάρχει πρόβλημα.》λεει η μητέρα μου και αμέσως πετάχτηκε ο πατέρας μου.
《Κάτι είπα Δώρα! Δεν θα έρθει κανένας κατάλαβες;》την ρωτάει θυμωμένος και μάλλον έπρεπε να επέμβω!
《Μην της μιλάς έτσι...》λεω και αρχίζω να τα παίρνω!
《Όπως θέλω θα της μιλάω γυναίκα μου είναι και εσύ μαζεψου λίγο γιατί πολύ αέρα πήρες!》μου λέει και τον πλησιάζω...ξέρω ότι είναι πατέρας μου αλλά κάτι δεν μου άρεσε στην όλη υπόθεση.
《Και εμένα είναι μάνα μου για αυτό μιλά της καλύτερα...αν δεν θες να φέρω τον Δημήτρη δεν πειράζει αλλά άμα σε ξανά ακούσω να της φωνάζεις δεν ξερω και εγώ τι θα γινει!》του λεω και τα μάτια του γυαλίζουν...Πρώτη φορά τον είχα δει έτσι δεν ξερω πραγματικά τι γίνεται!
《Τι θα γινει μικρέ θα με χτυπήσεις...θα χτυπήσεις τον πατέρα σου;》με ρωτάει και τώρα με εξαγριωνει ακόμα περισσότερο εντομεταξυ η μητέρα μου είναι ανάμεσα μας και προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα.
《Άμα χρειαστεί Ναι...Δεν θα το σκεφτώ και πολύ!》του λεω και προχωράω απειλητικά προς το μέρος του.
《Εεεε....ηρεμήστε και οι δυο τώρα!》φωνάζει η μητέρα μου και σταματάμε.《Κώστα πήγαινε στο δωμάτιο σου και σήμερα πήγαινε εσυ στον Δημήτρη και κάλεσε τον να έρθει αύριο για φαγητό εδώ..》μου λέει και με κοιτάει σχεδόν βουρκωμένα στα μάτια!
《Εντάξει μαμά και ότι χρειαστείς πες μου!》της απαντάω και κοιτάω άγρια τον πατέρα μου και ανεβαίνω στο δωμάτιο μου! Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Δεν ήξερα ότι ήταν τόσο άγριος και ούτε είχα παρατηρήσει ότι κάνει την μητέρα μου ότι θέλει,βέβαια δεν το είχα πάρει χαμπάρι γιατί σχεδόν κάθε μέρα ήμουν έξω  με διαφορετικη κοπέλα πράγμα που πρέπει να αλλάξει γιατί βαρέθηκα πλέον...αλλά και πάλι δεν...
《Νριν, νριν》χτυπάει το κινητό μου και με διακόπτει από τις σκέψεις μου.
《Έλα Δημήτρη τι εγινε;》
《Καλά πας Καλά;Εσύ πρέπει να μου πεις τι έγινε και έπρεπε να φύγεις έτσι από την καφετέρια σημερα!》
《Εεεε...που να στα λεω τώρα από εδώ! Θες να βρεθούμε κατά της έξι σπίτι σου;》τον ρωτάω γιατί πρέπει να του εξηγήσω κάποια στιγμή.
《Έγινε στις έξι σπίτι μου!》
《Οκ τα λέμε!》
《Οκ γειά 》μου απαντάει και το κλείνουμε...Όπως καθόμουν ξάπλα στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν ότι έγινε σήμερα και με την Ζωή αλλά και με τους δικούς μου δεν κατάλαβα πως με πήρε ο ύπνος!