"Απρόσμενες αλλαγές" {GW15}

15. Ημέρα σχολείου!

Χτυπάει το ξυπνητήρι και βάζω το κινητό Μα το από τα μαξιλάρια δεν μπορώ να σηκωθώ,δεν μπορώ να πάω σχολείο και να αντικρίσω τον Κώστα μετά από όλα αυτά που έγιναν. Τι να του πω; Πώς να του συμπεριφερομαι; Γιατί να είναι όλα τόσα δύσκολα και να μην μπορώ να βάλλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου; Μετά από όλα αυτά τα ερωτήματα αποφάσισα να σηκωθώ και να πάω να κάνω ένα μπανακι μπας και ξυπνήσω! Μετά από ένα τέταρτο αξιώθηκα και βγήκα από το μπάνιο μύγα στο δωμάτιο και άνοιξα την ντουλάπα και όπως πάντα η καταστροφή είναι μπροστά στα μάτια μου. Η ντουλάπα άνω κάτω άντε να βρω ρούχα πήρα γρήγορα ένα μαύρο τζιν και ένα ροζ πουλόβερ που με κολακεύει αρκετά φόρεσα τα Αθλητικά μου τα Nike και είμαι έτοιμη, όπως κατεβαίνω για την κουζίνα με περνάει η Φαίη τηλέφωνο.
《Καλημέρα Φαίη.》
《Καλημέρα κολλητή τι κάνεις είσαι έτοιμη;》
《Ναι μόλις ντύθηκα και πάω να φάω Εσύ που είσαι;》
《Έρχομαι!》μου λέει και παθαίνω σοκ.
《Που έρχεσαι καλέ;》
《Σπίτι σου ρε Ζωή ξυπνά!》
《Α οκ μονη;》
《Όχι θα είναι και ο Δημήτρης μαζί μας!》
《Οκ σε πόση ώρα θα είστε εδω;》
《Το πολύ σε δέκα λεπτά!》
《Εντάξει κορίτσι σε περιμένω!》
《Φιλάκια τα λέμε!》 Μου λέει και το κλείνει...πάλι καλά δεν θα είναι ο Κώστας και αν είναι δυνατόν να μην έρθει ούτε στο σχολείο αλλά που τέτοια τύχη!
《Ζωή έλα να φας!》ακούω την μητέρα μου και πηγαίνω στην κουζίνα!
《Καλημέρα!》λεει ο Χρηστος και τον κοιτάω λοξά!
《Καλημέρα!》του λέω και κάθομαι.
《Ζωή θα αργήσεις ποτέ θα πας στο σχολείο;》λεει ο πατέρας μου ενώ πίνει τον καφέ του.
《Θα έρθει η Φαίη με τον Δημήτρη και θα πάμε μαζί!》
《Θα...έρθει και η Αναστασία;》
《Όχι Αντώνη δεν θα έρθει!》του λεω και του κλείνω το μάτι.
《Καλά!》μου λέει και γυρνάει στο πιάτο του και ενώ υπάρχει η απόλυτη ησυχία στο τραπέζι ξαφνικά χτυπάει η πόρτα!
《Πάω να ανοίξω!》λεω και πετάγομαι από την καρέκλα. Πάω την πόρτα ανοίγω κι τι να δω...
《Καλημέρα και από κοντά φιλενάδα!》μου λέει η Φαίη και εγώ απλά μένω αμίλητη!
《Ναι...εεεε Φαίη έλα λίγο να σου πω!》της λεω και την τραβάω χωρίς να πω Καλημέρα ούτε στον Δημήτρη.
《Τι έγινε καλε;》με ρωτάει σαν να μην ξέρει.
《Ρε Φαίη πας καλά γιατί δεν μου το είπες...;》την ρωτάω με νεύρα.
《Τι να σου πω καλέ,γιατί τα πήρες;》
《Καλά είσαι χαζή γιατί δεν μου είπες ότι είναι και ο Κώστας μαζι σας και μου είπες απλά ότι θα είσαι με τον Δημήτρη αν θυμάσαι!》της λεω ειρωνικά.
《Αααα ναι καλά λες εγώ και ο Δημήτρης ειμασταν μόνο αλλά βρήκαμε τον Κώστα στο δρόμο και ήρθε μαζί μας βλακεία ε;》
《Όχι καλέ μην φανταστείς το γεγονός ότι την προηγούμενη μέρα με φίλησε έφυγε σαν κυνηγημένος και δεν με κοιτάει ούτε στα μάτια έκανες πολύ σωστά χαζή!》της λεω γιατί πραγματικά είχα σκάσει αλλά αυτή γελάει θα την σκοτώσω.
《Αχαχαχααχ είσαι κατά κόκκινη!》
《Προφανώς αφού το αίμα έχει ανέβει στο κεφάλι και κοντεύει να βγει απέξω!》
《Καλά καλά πάμε τώρα γιατί μας περιμένουν!》
《Μισό να πάρω την τσάντα αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα θα σε βρίσω πιο μετά!》
《Εντάξει πάμε!》μου λέει και κατευθυνόμαστε προς την πόρτα.
《Επιτέλους ρε κορίτσια πόση ώρα κάνετε θα αργήσουμε!》λεει ο Δημήτρης και μας χαμογελάει αντιθέτως ο Κώστας είναι καρφωμένος στο κινητο του δεν μπορώ να καταλάβω τι κόλλημα έχει αυτό το παιδί με το κινητό του!
《Καλά συγνωμη παμε;》ρωτάω ελαφρώς νευριασμενη.
《Ναι άντε πάμε λεει ο Κώστας χωρίς να σηκώσει κεφάλι!》βιάζεται ο βλάκας μην του πω τίποτα...Μετά από δέκα λεπτά γρήγορο περπάτημα και μια ησυχία που απλά ήταν ότι χειρότερο φτάσαμε επιτέλους σχολείο και αμέσως είδα την Αναστασία.
《Φαίη εγω παω στην Αναστασία θα έρθεις;》 την ρωτάω και τα μάτια του Κώστα συνάντησαν τα δικά μου. Αχ αυτό το βλέμμα του και να θέλω να το ξεχάσω δεν μπορώ.
《Όχι πήγαινε και θα σας βρω μετά!》λεει και πάω να φύγω ενώ η Φαίη και ο Δημήτρης πάνε μέσα στο σχολείο και αφήνουν τον Κώστα μόνο του.
《Ζωή...!》τον ακούω να φωνάζει.
《Ναι...;》γυρνάω διστακτικά.
《Ήθελα απλά να σου ζητήσω συγγνώμη για χτες!》
《Α εεε δεν πειράζει δεν έγινε και κάτι!》του λεω γιατί προφανώς έχω ξεχάσει να μιλάω και επίσης νιώθω τα μάτια της Αναστασίας πάνω μου.
《Όχι πειράζει γιατί...》ξαφνικά όμως νευριασα δεν ξερω τι με πιάνει μερικές φορές και θέλω να τον χτυπήσω.
《Τι γιατι Κώστα; Γιατί έπαιξες μαζί μου και γενικότερα που ασχολησε δήθεν μαζί μου; Ε αγοράκι μου όχι δεν σε συγχωρώ δεν με νοιάζει αν νιώθεις τύψεις ή αν θες να φανείς καλός στα μάτια μου για να μπορείς να με εκμεταλλευτείς πιο εύκολα!》του λεω με νεύρα και πάω να φύγω.
《Βρε δε μας παρατάς πρωί πρωί που κάθομαι και κάτσουμε να ασχοληθούμε και μαζί σου εγω φταίω...》
《Όχι εγώ φταίω που νόμιζα ότι ίσως μπορούσες να γίνεις λίγο καλύτερος από ότι είσαι...Εγώ φταίω που σε εμπιστεύτηκα και σου ανοιχτηκα! Μόνο εγώ φταίω.》του λεω και φεύγω χωρίς να ακούσω τι θέλει να πει και πάω στην Αναστασία ενώ εκείνη την στιγμή χτύπησε το κουδούνι για να μπούμε για προσευχή!
《Τι εγινε; τι λέγατε;》με ρωτάει η Αναστασία ενώ πάμε για προσευχή.
《Τίποτα δεν έγινε μου ζήτησε συγνωμη Εγώ τα πήρα και τον έβρισα αυτό!》
《Καλά παιδάκι μου πας καλα; σου ζήτησε ο άνθρωπος συγνωμη και τον εβρισες;》με ρωτάει και με το δίκιο της!
《Ναι γιατί βαρέθηκα να με θεωρεί χαζή και ανώριμη και γενικά το παιχνιδάκι του!》
《Εεεεε εντάξει σε αυτό έχεις δίκιο αλλά δεν ξέρεις αν νιώθει κάτι ή όχι!》
《Δεν με ενδιαφέρει αν νιώθει κάτι τέλος...Δεν θα ξανά ασχοληθώ μαζί του!》της είπα και πηγαίναμε πέος την τάξη...Η υπόλοιπη μέρα πέρασε σχετικά γρήγορα μερικές φορές ενώ περνούσα με τα κορίτσια από τους διαδρόμους έβλεπα τον Κώστα να με κοιτάει αλλά προσπαθούσα να μην με καταλάβει δεν ξερω γιατί νευριασα έτσι μαζί του αλλά δεν με νοιάζει. Το μεσημέρι γύρισα μόνη μου στο σπίτι γιατί η Φαίη θα έβγαινε με τον Δημήτρη και η Αναστασία με τον Χρήστο  οποτε...μόνη!
《Γύρισες κορίτσι μου;》ακούω την μητέρα μου να φωνάζει από την κουζίνα.
《Ναι μαμά και πάω να ξαπλώσω λίγο Γιατί με πονάει το κεφάλι μου!》της λεω γιατί δεν έχω καθόλου όρεξη μετά την σημερινή μέρα.
《Καλά Ζωή μου θες να σου φέρω κατι;》
《Όχι όχι απλά θέλω να κοιμηθώ!》
《Εντάξει αγάπη μου!》μου λέει και παω πάνω στο δωμάτιο μου! Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και ούτε που κατάλαβα ποτέ με πήρε ο ύπνος!
Πλευρά Κώστα
《Δημήτρη θα έρθεις σπίτι μου τελικά σημερα;》τον ρωτάω γιατί η μέρα μου σήμερα δεν ήταν και ότι καλύτερο.
《Όχι Κώστα θα πάμε με την Φαίη μια βόλτα και θα σε πάρω μετά να κανονίσουμε!》
《Εντάξει θα περιμένω!》του απαντάω με μια ανακούφιση είναι η αλήθεια γιατί δεν είχα όρεξη για ερωτήσεις.
《Δεν σε πειράζει ετσι;》
《Όχι σιγά πήγαινε με την Φαίη και τα λέμε!
《Ευχαριστώ φίλε!》μου λέει και φεύγω. Όπως πήγαινα για το σπίτι σκεφτόμουν όλα αυτά που έγιναν σήμερα αρχικά ζήτησα εγώ συγνωμη σε κορίτσι και την άφησα να μου την πει μετά για κάποιο λόγο την κοίταγμα συνέχεια ενώ εκείνη δεν μου έδινε σημασία. Δεν μπορω να καταλάβω τι έχω πάθει δεν γίνεται να αντιδρώ έτσι για ένα κορίτσι και ποιο πολύ για αυτό το κορίτσι που μέχρι μια εβδομάδα δεν ήξερα ότι υπάρχει στο σχολείο δεν...με διακόπτουν οι φωνές που ακούω από το σπίτι και αμέσως καταλαβαίνω ότι πάλι τσακώνονται οι γονείς! Τι θα γίνει με αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί πρέπει να μαθωωτο έχουν. Και με αυτές τις σκέψεις μπήκα στο σπίτι,αυτό που αντίκρισα δεν το περίμενα με τίποτα η μητέρα μου κάτω στο πάτωμα να κλαίει και ο πατέρας μου να της φωνάζει να σκάσει!
《Μαμά,μπαμπά τι γίνεται εδώ γιατί η μαμά είναι στο πάτωμα και κλαίει και εσύ γιατί της συμπεριφέρεσαι με τέτοιον τρόπο;》ρωτάω φανερά νευριασμένος.
《Εσύ μικρέ σκάσε πήγαινε στο δωμάτιο σου και κι εσύ σήκω πάνω τώρα!》την διατάζει ο πατέρας μου και εχω μείνει τότε δεν ήθελα κι πολύ για να ξεσπάσω!
《Μην της μιλάς έτσι δεν της αξίζει!》του λεω και τον σπρώχνω.
《Πρόσεξε Καλά μικρέ τι κάνεις! Το τι αξίζει η μάνα σου και τι όχι μπορώ να το πω μόνο εγώ!》
《Και ποιος είσαι εσύ ρε μαλακά που θα μας λες τι θα κάνουμε;》του απαντάω και τον σπρώχνω άλλη μια φορά πιο δυνατά...το ξέρω παρασύρθηκα αλλά με αναγκάζει.
《Εγώ μαλακισμενο είμαι ο πατέρας σου γι'αυτό πρόσεξε πως μου μιλάς!》
《Ηρεμιστε τώρα!》ακούω την μητέρα μου να μας φωνάζει.
《Σκάσε!》την διατάζει και της δίνει ένα χαστούκι.
《Τι έκανες εκεί παλιό μαλακά!》του λεω και σήκωσα το χέρι μου χωρίς ν το ελέγχω.
《Μην μου ξ αναμιλησεις έτσι είπα!》μου λέει και με σπρώχνει...χτυπάω το κεφάλι μου κάπου δεν κατάλαβα που η μητέρα μου σταματάει να κλαίει και αμέσως άρχισε να φωνάζει να με πάνε στο νοσοκομείο ο πατέρας μου όμως δεν κουνιόταν είχε μείνει άναυδος και τότε άρχισα να κλείνω τα μάτια μου να μην ακούω τίποτα το τελευταίο που άκουσα ήταν από την μητέρα μου 《παιδί μου κρατήσου!》μετα η απόλυτη σιωπή!

Έτοιμο και αυτό το κεφάλαιο άργησα λίγο αλλά το ανεβασα! Για πείτε μου τι λέτε να γίνει τι έπαθε ο Κώστας Πόσο άσχημα είναι,θα πάει τελικά στο νοσοκομείο ,η Ζωή θα το μαθει;
Καλό βράδυ ελπίζω να σας αρέσει Φιλάκια!❤