"Απρόσμενες αλλαγές" {GW15}

13.Λάθος κίνηση!

Τέλεια τώρα απλά θα κάτσουν στο τραπέζι μας και θα είμαι σαν βρεγμένη γάτα! Ασ ελπίσουμε ότι θα κάτσει ο Δημήτρης δίπλα μου γιατί μετά καήκαμε.
《Δημήτρη!》ακούω την Αναστασία να τον φωνάζει και αρχίζω να αναρωτιέμαι γιατί την έχω πάρει από φόβο πλέον.
《Ναι;》απαντάει αυτός και την κοιτάει!
《Έλα κάτσε από εδώ για να μην μου έρχεται ο καπνός στο πρόσωπο!》του λεει και αυτός χωρίς αντίρρηση πάει!
《Ναι ρε εννοείται δεν ήξερα ότι σε ενοχλεί ο καπνός από το τσιγάρο.》της λεει ενώ κάθεται.
《Ναι με ενοχλεί λίγο στον λαιμό μου αλλά τώρα όλα κομπλέ!》
《Οκ! Πάλι Καλά που μου το είπες..ρε Κώστα θα κάτσεις κάποια στιγμή κατω;》τον ρωτάει γιατί ακόμα είναι όρθιος και όπως καταλάβατε θα αναγκαστεί να κάτσει δίπλα μου πράγμα που δυσκολεύει την κατάσταση.
《 Ναι...Ε σωστά ξεχάστηκα!》 Απαντάει και κάθεται δίπλα μου! Αχ, τι ωραία που μυρίζει. Αυτό το άρωμα με σκοτώνει έχει μια βαριά μυρωδιά την οποία λατρεύω! Φοράει ένα κοντομάνικο μπλουζάκι άσπρο με κάτι μαύρα γράμματα που αναδεικνύει τα γυμνασμένο του χέρια. Είναι για ακόμα μια φορά κούκλος τα μαλλιά του τα έχει κάνει προ τα πίσω και έτσι φαίνεται το πανέμορφο πρόσωπο του...
《Τι θα παρετε;》διακόπτει τις σκέψεις μου η φωνή του σερβιτόρου.
《Εγώ θέλω έναν φραπέ μέτριο παρακαλώ!》λεει ο Δημήτρης και ανάβει ένα τσιγάρο.
《Και εγώ το ίδιο!》απαντάει και ο Κώστας και εκεί που τον κοιτάω γυρνάει ξαφνικά και με κοιτάει και εκείνος! Αμέσως γυρίζω από την άλλη κατακόκκινη όπως πάντα! Από τότε εγώ δεν έχω ξαναμιλήσει, αλλά ούτε και ο Κώστας! Με αποτέλεσμα οι μόνοι που ακούγονται να είναι η Αναστασία και ο Δημήτρης!
《Και για πες μας Δημήτρη πως παει με την Φαιη;》τον ρωτάει καθώς τρελαίνεται για ιστορίες αγάπης!
《Μια χαρά πάμε,τσακωνόμαστε λίγο αλλά μέσα στην σχέση είναι αυτά.》της λεει ο Δημήτρης και αμέσως σχηματίζεται ένα διάπλατα χαμόγελο στο πρόσωπο του...τι ωραία που θα ήταν αν μίλαγε και ο Κώστας για εμένα εστί! Αλλά αυτό θα γινει μόνο όταν τα φτιάξουμε δηλαδή ΠΟΤΕ! Σκέφτομαι και στεναχωριέμαι.
《Ναι ναι οι τσακωμοί είναι μέσα στην ρουτίνα της σχέσης...Έτσι για να μην βαριέστε κιόλας!》λεει η Αναστασία και του κλείνει το μάτι! Ώρες ώρες αυτή την κοπέλα δεν μπορώ να την καταλάβω, τι εννοούσε τώρα με το κλείσιμο του ματιο; Τεσπα δεν με νοιάζει κιόλας εχω δικά μου προβλήματα!
《Ναι αυτό ακριβώς! Αλλά είμαστε πολύ καλά ευτυχώς.》απαντάει ο Δημήτρης ανακουφισμένος.
《Ευτυχώς!》λεει η Αναστασία και πίνει λίγο από το τσάι της!
《Εσύ Αναστασία, παίζει τίποτα καλο;》την ρωτάει και αμεσως κοκκινίζει!
《Κοίτα κάτι γίνεται αλλά ακόμα είναι πολύ νωρίς.》του λεει και τώρα έχει εκείνη ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!
《Μπράβο ρε συ! Άντε να δούμε.》της λεει και της χαμογελάει! Τελικά μόνο αυτοί οι δύο περνάνε καλά εδώ πέρα! Εγώ καθομαι με σταυρωμένα τα χέρια και κοιτάω μια τον Κώστα μια τα παιδιά και ο Κώστας απλά κοιτάει κάτω και τα παιδιά...Τελικά δεν νομίζω να νιώθει κάτι,μαλακιες έλεγε η Αναστασία αν του αρέσω έστω και λίγο θα με κοιτούσε λιγάκι αλλά αυτός τίποτα!
《Ναι μακάρι να βγει κάτι καλό από όλο αυτο!》λεει και χάνεται το χαμόγελο από τα χείλη της!
《Μην ανησυχείς όλα Καλά θα πάνε!》της λεει ο Δημήτρης και χαμογελάνε και οι δυο!
《Εσύ Κώστα τι κάνεις,πώς πέρασες χτες;》 τον ρωτάει και αμεσως σηκώνει ταραγμένος το κεφάλι του!
《Εεε...θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα! Δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα όπως έπρεπε!!》απαντάει και αμεσως γυρνάει και με κοιτάει. Όμως δεν ξέρω...Δεν ξέρω με τι ύφος με κοίταξε! Αν με κατηγορούσε Ή αν μου ζήταγε συγνωμη! Αυτό που ξέρω είναι ότι θέλω να τον φιλήσω!
《Τι λες ρε μαλακά! Αφού εγώ όταν έφευγα σε είδα με γκόμενά να καλο περνάς!》του λεει και του κλείνει τα μάτια...αμέσως όμως τα δικα μου τα μάτια πλημμυρίζουν από δάκρυα αλλά ακόμα θα προσπαθήσω να τα συγκρατήσω απλά και μόνο για να δω τι θα απαντήσει!
《Είχα ποιεί δεν ήξερα τι εκανα δεν ήμουν εγώ...Δεν ήμουν ο εαυτός μου!》προσπαθεί να δικαιολογηθεί για ακόμα μια φορά και αμέσως κοιτάω την Αναστασία!
《Εγώ πρέπει να πάω τουαλέτα!!》λεω έτοιμη να κλάψω και σηκώνομαι από την θέση μου!
《Θες να έρθω και εγω;》με ρωτάει η Αναστασία αλλά το μόνο που θέλω είναι να μείνω λίγο μόνη μου.
《Όχι δε χρειάζεται!》της λεω και φεύγω. Όσο έφευγα έπιασα με την άκρη του ματιού μου τον Κώστα να κοιτάει επίμονα...Αλλά δεν με ενδιαφέρει είναι η πρώτη φορά που απλά δεν με νοιάζει τι κάνει,τι σκέφτεται! Δεν με νοιαζει πως νιώθει...μ'αυτά και μ'αυτά έφτασα στη τουαλέτα. Κάθησα μπροστά από τον καθρέφτη και απλά κοιτούσα τον εαυτό μου και κυρίως τα δάκρυα μου να φεύγουν χωρίς καν να το προσπαθώ! Γιατί πάντα πρέπει να με πληγώνει Ή μάλλον γιατί πάντα πρέπει να στεναχωριέμαι τόσο πολύ από ένα άτομο που ξέρω ότι δεν θα γυρίσει ποτέ να με κοιτάξει...
《Είσαι καλα;》ακούω την φωνή του και ανατριχιάζω ολόκληρη!
《Ναι Καλά είμαι!》του λεω και δεν γυρίζω να τον κοιτάξω!
《Για να δω!》μου λέει και με γυρνάει προς το μέρος του!
《Τι να δεις;》τον ρωτάω και σκύβω το κεφάλι μου!
《Μπορείς να μου πεις τι εχεις;》με ρωτάει και μου σκουπίζει τρυφερά τα δάκρυα μου και εγώ απλά τον κοιτάω στα πανέμορφα μάτια του..Γιατί να μην είναι έτσι πάντα γιατί...αναρωτιέμαι!
《Όχι δεν μπορώ να σου πω εχω πολλά...πολλά που εσυ δεν θα καταλάβεις!》του απαντάω και αρχίζουν να φεύγουν πάλι τα δάκρυα σαν να μην έχουν σταματημό.
《Θα καταλάβω δεν είμαι τόσο χαζός...μπορεί να φαίνομαι χαζός αλλά δεν είμαι!》Μου απαντάει και θέλω να του τα πω όλα να του πω τι νιώθω να του εξηγήσω αλλά όχι δεν μπορώ...τι να του πω...Δεν ξέρω!