"Απρόσμενες αλλαγές" {GW15}

12.Χαλαρό καφεδάκι!

Πλευρά Ζωης:Ακούω το ξυπνητήρι να χτυπάει...τέλεια η ώρα έχει πάει είδη έντεκα και μισή και εγώ ακόμα κοιμάμαι. Είναι Κυριακή πρωί και είχα κανονίσει με την Αναστασία να βγούμε κατά της δώδεκα να πάμε για καφέ οπότε πρέπει να την πάρω γρήγορα τηλέφωνο για να της πω να το πάμε λίγο πιο αργά εφόσον μόλις ξύπνησα και εχω μονο μισή ώρα για να ετοιμαστώ! Με αυτά και μ'αυτά πηγαίνω στο μπάνιο και αυτό που αντικρίζω πραγματικά με φοβίζει. Τα μάτια μου είναι πρισμενα από το χτεσινό κλάμα και η μάσκαρα κοντεύει να γίνει κραγιόν...το θέαμα απλά απαίσιο! Αμέσως ετοιμάζομαι για ένα γρήγορα αλλά παρόλα αυτά χαλαρωτικό μπάνιο. Βαζω την αγαπημένη μου μουσική στην διαπασών και απλά κάθομαι κάτω από το ζεστο νερό...εκείνη την στιγμή όμως μου ήρθαν στο μυαλο όλα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ και αμέσως από την απόλυτη χαλάρωση που είχα δημιουργήθηκαν τα απόλυτα νεύρα...Μετά από κάνα τέταρτο σκέψης και αφού είχα αδειάσει μισή δεξαμενή νερό με το να στέκομαι απλά κάτω από το νερο αποφάσισα να βγω επιτέλους και να πάρω την Αναστασια τηλέφωνο!
《Ντριιιινννν! Ντριιιιιννν!》
《Μα Καλά που είναι αυτή η κοπελα μια ωρα;》
《Ναι, έλα Ζωή τι εγινε;》
《Επιτέλους ρε Αναστασία πόση ώρα κανείς να σηκώσεις το τηλεφωνο;》 της λεω καθώς κατευθύνομαι προς την κουζίνα για να κάνω έναν καφέ μπας και ξυπνήσω!
《Εεεεεε να μωρέ δεν το άκουσα! Εσύ που είσαι τωρα;》
《Ναι οκ σε πείρα να σου πω ότι θα αργήσω κανένα μισάωρο γιατί μόλις ξύπνησα οκ;》
《Ναι Ναι μην ανχωνεσαι δεν υπάρχει θέμα! Άρα είσαι σπίτι σου τωρα;》
《Ε Ναι ρε Αναστασία που θες να...》 δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω και ξαφνηκα την βλέπω στην κουζίνα μου με ένα μεγάλο κοντομάνικο μπλουζάκι να φτιάχνει καφέ..
《Καλά παιδάκι μου τι κάνεις εδώ...εδώ κοιμηθηκες;》την ρωτάω με απορία!
《Ναι εδώ κοιμήθηκα...βασικά με έφερε ο Χρήστος γιατι είχα μεθύσει λίγο και δεν ήθελα να με δουν έτσι οι δικοί μου...》
《Και γιατί δεν πήγες στο δωμάτιο μου να ξαπλώσεις εγώ το βράδυ που γυρισα δεν σε είδα στο σαλόνι ούτε στο δωμάτιο μου που κοιμηθηκες;》 την ρωτώ με υψωμένο το φρύδι καθώς καταλαβαίνω τι έχει πέφτει!
《Τι σηκώνεις το φρύδι ρε Ζωή λες και ξέρεις κάτι παραπάνω από εμένα...εεεε κοιμήθηκα στο δωμάτιο του Χρήστου..》
《Χα! Το ήξερα πιτσουνακια μου...Δεν σας έφτασα ο χορός αρε αδερφουλη το έκανες το θαύμα σου πάλι!》 Την διακόπτω ,και παράλληλα την κοροϊδεύω.
《Τι λες ρε Ζωή...τι βλακιες λες!; Δεν έγινε τίποτα απλά χτες το βράδυ με έφερε στο σπίτι σας και επειδή ήμουν τυφλά με πήγε στο δωμάτιο του και κατεβηκε να μου φτιάξει έναν καφέ και μέχρι να έρθει με πήρε ο ύπνος..》
《Ναι Ναι Καλά άστα αυτά σε εμενα...Και άμα κοιμηθηκες εσυ στο κρεβάτι του Χρήστου τότε αυτός που κοιμηθκε και τι δουλειά έχεις με το μπλουζάκι του;》 κανονική ανάκριση αλλά έτσι πρέπει...
《Αλήθεια σου λεω ρεεε...Ο Χρήστος κοιμήθηκε στον ξενώνα Και το μπλουζάκι του το πήρα σήμερα το πρωί γιατί έκανα ένα μπάνιο...ήμουν σκατα!》μου απαντάει και τώρα νομίζω μου λεει αληθει.
《Χαχααχα εντάξει καλέ σε πιστεύω δεν μου πέφτει και λόγος! Και τώρα αφού είσαι και είσαι δεν μου φτιάχνεις και εμένα έναν καφε;》 της λεω κι της κάνω τα γλυκα μάτια.
《Χαχαχαχαχα άντε ρε χαζό να σου κάνω έναν καφέ για να ξυπνήσεις να μου πεις και τι έγινε χτες έχω σκάσει από την αγωνία μου!》
《Καλά καλά θα σου πω κάποια στιγμή φτιάξε τώρα τον καφέ..》της απαντάω ενώ το προσωπο μου αμέσως κατσουφιαζει.
《Γιατί καλέ μουτροσες απότομα τι εγινε χτες;》 με ρωτάει και κάθεται δίπλα μου.
《Θα στα πω είπα...άντε μου στρογγυλοκαθησες...πήγενε κανε αυτο το ρημάδι το καφεδάκι και θα στα πω όλα!》της λεω και την σπρώχνω να σηκωθεί.
《Καλέ πωωωω...τι σπρώχνεις;》 μου λεει ενώ έχει εκνευριστεί λίγο αλλά δεν με πειράζει δεν θα παθε τίποτα εμένα με νευριάζει κάθε μέρα!
《Χαχαχαχαχαχα! Καλά συγνωμη κολλητουλα..》της απαντάω με τον ένα και μοναδικό τρόπο που δεν μπορεί να αντισταθεί την λέξη "κολλητουλα".
《Άμα σε πιάσω θα σου πω εγώ..》μου λέει και γελάει σαν χαζό!
《Καλά καλά με πιάνεις μετά..Ο αδερφός μου ακόμα κοιμαται;》
《Μάλλον δεν ξερω...》μου απαντάει νέο δισταγμό.
《Δηλαδή δεν πήγες να του πεις καλημερα;》την ρωτάω και εχω πάλι αυτό το ύφος που την νευριάζει αφαντα!
《Εεεεεεε....πήγα...Δηλαδή μπέρδεψα τις πόρτες και μπήκα κατα λάθος στο δωμάτιο του..》
《Ααααα! Κατα λάθος πάντα;》
《Ναι Ναι πάντα όμως!!!》μου λέει και χαμογελάει.
《Καλά θα παω να τον φωνάξω να πάρουμε όλοι μαζί πρωινό!》λεω στην Αναστασία και κατευθηνωμαι προς τν ξενώνα..
《Καλημέρα αδερφούλα,τι κάνεις,πώς πέρασες εχτές την υπόλοιπη βραδιά σου;》
《Καλημέρα και σε εσένα βλάκα...σκατα είμαι και την Υ πολλοιπη βραδιά την πέρασα απαίσια!》του λεω με νεύρα γιατί προφανώς θυμήθηκα ότι μεπαρατησε μόνη μου και έγινε ότι έγινε χτες.
《Σιγά καλέ πρωί πρωί γιατί έχεις νεύρα και γιατί δε πέρασες Καλά χτες;》με ρωτάει φανερά έκπληκτος και δεν χάνω χρόνο απλά αρχίζω να τον κατήφορο.
《Εχω νεύρα γιατί χτες σ ηκωθηκες και έφυγες μαζί με την Αναστασία χωρίς να μου πεις κάτι και με αφήσατε μόνη μου με αποτέλεσμα να τσακωθω με τν Κώστα και όλα να έχουν γίνει ακόμα χειρότερα...αλλά εσύ δεν ενδιαφέρεσαι για κανέναν αλλά παρά μόνο πως θα περάσεις εσύ Καλά! Δεν σε ενδιαφέρει αν εγώ αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα ενώ εσύ σαλιαριζες με την κολλητή μου ή ακόμα δεν σε ενδιαφέρει το πως θα γύριζα σπίτι αν έχω λεφτά και όλα τα σχετικά το μόνο που έχεις στο μυαλο σου είναι η καλό περάσει σου και τίποτα άλλο.》επιτέλους του τα είπα και ησύχασα αν και ξέρω ότι δεν φταίει μόνο αυτός για ότι έγινε χτες αλλά κυρίως ο Κώστας...
《Οκ ένα ένα αρχικά ηρέμησε και πες μου τι εγινε χτες με τν μαλακά...και μετά τα βλέπουμε όλα τα άλλα!》μου απαντάει με αυτόν τον ήρεμο τρόπο που πραγματικά μου την δίνει γιατι πάντα όταν τσακωνωμαστε δεν ταράζεται απλά μιλάει ήρεμα!
《Να μην σε νοιάζει τι εγινε με τον Κώστα άμα ενδιαφερουσουν δεν εξαφανιζοσουν χωρίς να πεις κάτι...Τέλος πάντων κατέβα κάτω γιατι η Αναστασία μας ετοιμάζει πρωινό.》
《Τι αλήθεια και εσύ με κρατάς τόση ώρα εδώ πάνω...τι θα λέει η κοπέλα για εμάς ντροπή!》μου απαντάει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά...
《Άντε ρε χαζό από εδώ που φοβάστε μην σε ντροπιασουμε κιόλας...που μόλις άκουσες το όνομα της μόνο που δεν άρχισες να χορεύεις! Σήκω και πάμε κάτω και θα τα πούμε μετά εμείς.》
《Μην με απειλείς έτσι αδερφούλα ξέρεις πόσο σε αγαπάω...αλλά δε θα σου χαλάσω χατίρι θα μιλήσουμε μετά πάμε τώρα!》μου απαντάει και πάει προς την πόρτα...
《Που πας έτσι μωρέ Χρήστο θες να την τρομάξεις την κοπέλα δεν την λυπασε;》του λεω και αρχίζω να γελάω.
《Γιατί καλέ τι...πωπω να'σαι Καλά ρε Ζωή πραγματικά ρεζίλι θα πήγαινα κάτω με το βρακί..》
《Χααχαχαχχααχαχα άντε βλάκα ντυσου και κατέβα!》
《Χαχαχαχ οκ σε ένα λεπτό είμαι κάτω!》
Με αυτά και με αυτά πήγαμε κάτω φάγαμε πρωινό είπαμε τις βλακιες μας...και την ώρα που ειμασταν στο τραπέζι κοιτούσα τον Χρήστο με την Αναστασία που ήταν και οι δύο ερωτευμένοι,χαρούμενοι και το μόνο που ήθελαν ήταν ο ένας τον άλλον...Γιατί να μην μπορώ και εγώ να είμαι εστί με τν Κώστα,γιατί πάντα να καταλήγουμε τσακωμενοι και ποτέ να μην μπορούμε να μιλήσουμε σαν ανθρωποι; 《Γιατί αυτός είναι μαλακας!》μου λέει η φωνούλα μου μέσα στο μυαλο μου. ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ φωνάζω και μόλις κατάλαβα ότι είπα φωναχτά!
《Τι δεν καλέ...ποιος;》με ρωτάει ο Χρήστος και η Αναστασία μάλλον με κατάλαβε.
《Εεεε...τίποτα κάτι σκεφτόμουν και το είπα φωναχτά!》απαντάω και προσπαθώ να το καλύψω αλλά μάλλον δεν έπιασε.
《Ναι Καλά έχει να κάνει με αυτόν τον Κώστα πάλι;》με ρωτάει και σιγά σιγά νιώθω να κοκκινίζω.
《Κοίτα...》
《Χρήστο πρέπει να πάμε για καφέ την Ζωή οπότε εμείς τώρα θα φύγουμε και θα σε πάρω μόλις τελειώσουμε να κανονίσουμε!》με διακόπτει η Αναστασία και εδώ που τα λέμε πάλι καλά γιατί δεν ήξερα τι να του πω...
《Εντάξει κοροτσια θα τα πούμε καλά να περάσετε....και Ζωή δεν τελειώσαμε έχεις ν μου δώσεις κάποιες εξηγήσεις!》
《Ναι ναι!》του λεω και παίρνω την Αναστασία και εξαφανιζομαστε.
《Λοιπόν τώρα που φύγαμε από τι σπίτι σου θα μου πεις τι εγινε χτες ή θα μυρισω τα νύχια μου;》
《Καλά καλά μην φωνάζεις θα σου πω πάμε να κάτσουμε κάπου και θα σου τα πω όλα!》της απαντάω και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς της κεντρικές καφετέριες...Μετά από δέκα λεπτά φτάσαμε στο έξω από το Maison και αποφασίσαμε να καθησουμε εκεί...Αφού παραγγείλαμε εγώ μια ζεστή σοκολάτα και η Αναστασία ένα πράσινο τσάι ήρθε η ώρα να της διηγηθώ την χτεσινή βραδιά με βαριά καρδιά!
《Λοιπόν κολλητουλα αρκετά το καθυστερισες σε ακούω!》μου λέει και σταυρώσει τα χέρια της.
《Ναι ωραία λοιπόν...απο που να αρχίσω...;》της λεω καθώς μου έρχεται στο μυαλο όλη η χθεσινή βραδιά.
《Κοίτα εγώ θα έλεγα από το τελος αλλά αν θες ξεκίνησε από την αρχή!》Μ κοροϊδεύει η Αναστασία.
《Σκάσε ρε λοιπόν χτες όταν φύγατε με τον Χρήστο για ναπατε να χόρεψε ήμουν μόνη μου στο τραπέζι και εκεί που κοιτούσα το άπειρο ξαφνικά ακούω την φωνή του Κώστα και γυρνάω μου λεει Γεια του λεω και εγώ και μετά με ρώτησε αν θέλω να με κεράσει κάτι τέλος πάντων πήγαμε στο μπαρ και με κέρασε ένα ποτήρι Κόκκινο κρασί και μετά επειδή δεν μίλαγε κανένας με ρώτησε τι κάνω πως είμαι και όλα τα σχετικά κι εκεί που του μίλαγα αυτός όπως πάντα κοιτούσε άλλη και εγώ νευριασα και σηκώθηκα και έφυγα και ενώ ήμουν έξω ξαφνηκα νιώθω να μου τραβάει το χέρι και να μου ζητάει εξηγήσεις...》
《Καλά και εσύ σ ηκωθηκες και έφυγες χωρίς να του εξηγήσεις;》με διακόπτει όπως πάντα.
《Περίμενε ρε παιδάκι του εξήγησα αλλά λίγο απότομα!》
《Τι εννοείς καλε;》
《Εννοώ ότι τον έβρισα του είπα ότι βαρέθηκα να είμαι πάντα η χαζή που τον εμπιστεύεται και τον πιστεύει ότι ενδιαφέρεται αλλά όχι του εξήγησα ότι τέρμα δεν πρόκειται να ασχοληθώ μαζί του.》
《Και αυτός τι σου απαντησε;》
《Δεν μιλούσε στην αρχή και τον ξμαρωτησα με νεύρα αν θα υπερασπιστεί ξανά τον εαυτό του, ότι πάλι θα βγει από πάνω...!》
《Και μετά τι εγινε...Σου είπε πάλι ότι έχεις δίκιο και τα κλασικα;》
《Όχι έγινε κάτι που δεν το περίμενα!》
《Δηλαδή θα μου πεις ή θα μου βγάλεις την πιστη;》
《Καλά ντε θα σου πω...να με τράβηξε νευριασμένος και ήρθαμε πολύ κοντά..》
《Τιιιιιι σε φιλήσεις!!!;;;;》με διακόπτει ΞΑΝΑ και αρχίζω να νευριαζω.
《Όχι ρε Αναστασία κάτσε να σου πω μην με διακόπτει συνέχεια!》της απαντάω νευριασμενη.
《Σιγά καλέ ηρέμησε συγνωμη σε ακούω..》μου απαντάει και περνάει την κλασική θέση σταυρωμένα χέρια για να με ακούσει.
《Ωραία! Όχι δεν με φίλησε μου είπε ότι δεν ξέρει για ποιο λόγο πάντα γινόμαστε σκατα και ότι δεν ξέρεις γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μιλήσουμε ήρεμα και...》
《Και μετά σε φίλησε!》με ξαναδιακοπτει και τώρα απλά απογοητεύομαι γιατί θυμήθηκα την στιγμή...
《Όχι δεν με φίλησε πήγε να το κάνει αλλά τελευταία στιγμή γύρισε το κεφάλι και μου ειπε ότι δεν είναι σωστό. Και μετά απλά εγώ έφυγα κλαίγοντας και αυτός χτυπιοταν γιατι πάλι καταλήξαμε έτσι όπως καταλήξαμε!》της απαντάω κι ένα δάκρυ είναι έτοιμο να φύγει από την άκρη του ματιού!
《Τι βλάκας Παναγία μου...τι βλάκας!》
《Είναι ο χαζός αλλά εγώ τον αγαπώ...και εκείνη την στιγμή που πήγε να με φιλήσει απλά είχα παραδοθεί.》
《Προφανώς ρε Ζωή μου αφού αυτό περιμένεις τόσο καιρό και όταν πήγες στην πηγή δεν ήπιες νερό...αλλά μην σκέφτεσαι μόνο αρνητικά σκέψου και την θετική πλευρά...》
《Ποια θετική πλευρά ρε Αναστασία όχι πες μου...!》την ρωτάω
《Το γεγονός ότι σε πλησίασε για να σε φιλήσει δεν είναι και λίγο, μην λέμε ότι θέλουμε τωρα! 》μου λέει και ίσως έχει δίκιο αλλά και πάλι...
《Δεν ξέρω ρε Αναστασία...Δεν ξέρω καθόλου! Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα είναι ότι όταν μαλώνουμε μπορεί να με νευριάζει μέχρι αηδίας αλλά μετά απλά τον θελω ακόμα πιο πολύ...το σίγουρο όμως είναι ότι τώρα δεν πρόκειται να μου ξαναμιλήσει!》Της λεω και απογοητεύομαι ακόμα περισσότερο.
《Κοίτα το αν θα σου μίλησε ή όχι δεν το ξέρεις αλλά και...ωχ δεν λέγαμε καλύτερα για κανένα λαχείο!》λεει η Αναστασία ενώ σταματάει να μιλάει και αρχίζω να φοβάμαι!
《Τι έγινε καλέ γιατί σταματησες να μιλάς...;》την ρωτάω και απλά περιμένω.
《Εεεεε Ζωή θα σου πω κάτι αλλά θελω να μείνεις ψύχραιμη.》μου απαντάει η Αναστασία και τώρα σαν να αρχίζω να χάμω την ψυχραιμία μου!
《Ναι πες μου τι εγινε;》
《Μόλις μπήκαν στο μαγαζί ο Δημήτρης με τον Κώστα και έρχονται προς το μέρος μας!》μου λέει και η ταχυκαρδία φτάνει στο αποκορύφωμά της.
《Τι τι τι εννοείς...Δεν μπορώ Αναστασία...Δεν θέλω να τον δω μετά τα χτεσινά...τι να κανω;》την ρωτάω καθώς είμαι έτοιμη να ουρλιάξω από το άγχος

《Τώρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα απλά θα είσαι ήρεμη δεν θα αναστατώσεις...Είναι ακριβώς πίσω σου!》μου λέει και εγώ απλά περιμένω να έρθουν να που ένα Γεια και να φύγουν. Δεν μπορώ να ξαναδώ αυτά τα πανέμορφα ματάκια που χτες απλά με κοιτούσαν και έβγαζαν σπίθες...Δεν μπορώ να τον αντικρίσω...ντρέπομαι χτες του μίλησα τόσο άσχημα που πραγματικά θα πιστεύει τα χειρότερα για μένα! Αλλά από την άλλη θέλω να τον χαζεύω με τις ώρες θέλω να τον ακούω να μιλάει και ας μην απευθύνεται σε εμένα θέλω να...
《Γεια σας κορίτσια τι κανετε;》με διακόπτει από τις σκέψεις μου η φωνή του Δημήτρη που ακριβώς από δίπλα βρίσκεται ο Κώστας και είναι για ακόμα μια φάρα κούκλος.
《Γεια σας παιδιά Καλά είμαστε ήρθαμε για ένα καφεδάκι! Εσεις;》τον ρωτάει η Αναστασία και ευτυχώς που με βγάζει από την δύσκολη θέση και μιλάει και για εμένα!
《Και εμείς εδώ για έναν καφε χαλαρά!》απαντάει ο Δημήτρης πάλι ενώ ο Κώστα έχει σκυμμένο το κεφάλι και που και που με κοιτάει από ην άκρη του ματιού του.
《Ααααα τέλεια γιατι δεν κάθεστε μαζί μας να γίνουμε μια ωραια παρεα;》ακούω την Αναστασία και παθαίνω σοκ. Αμέσως ο Κώστας και εγώ σηκώσαμε τα κεφάλια και κοιταχτήκαμε ταυτόχρονα!
《Εεεε ξέρεις Αναστασία δε χρειάζεται να σας γινόμαστε βάρος..εσείς έχετε να πείτε τα δικα σας μην έχετε και εμάς να σας ζαλίζουν!》λέει ο Κώστας και νιωθωωμια ανακούφιση...Γιατί άμα καθόντουσαν μαζί μας απλά θα κυριαρχούσε η απόλυτη αμηχανία.
《Σιγά ρε Κώστα τι βάρος..και τα δικά μας τα είπαμε πιο πριν έχουμε ώρα εδώ!》επιμένει η Αναστασία και μάλλον πρέπει να μιλήσω.
《Ρε Αναστασία τι τα πιέζεις τα παιδιά μπορεί να μην θέλουν να κάτσουν στην παρέα μας και να το λένε με ωραίο τρόπο...Μην τους φέρνεις σε δύσκολη θέση!》απαντάω ήρεμη πάντα σαν κύρια και κλασικά κοιτοντας τον Κώστα!
《Όχι βρε μια χαρά παρέα είστε...Εμείς θα θέλαμε πολύ να καθίσουμε μαζί σας!》απαντάει ο Δημήτρης και είναι η στιγμή που απλά θέλω να τον σπάσω στο ξυλο.
《Ωραία τότε καθίστε!》τους λέει ΞΑΝΑ Η Αναστασία και τώρα απλά θα υποστούμε ότι γίνει!

Τατανν! Έτοιμο το κεφάλαιο όπως σας το είχα υποσχεθεί.
Για πείτε μου πως σας φάνηκε; τι λέτε να γίνει με τον Κώστα και την Ζωή στο "χαλαρο" καφεδακι; μη πω τελικά η Αναστασία και ο Δημήτρης προσπαθούν να βοηθήσουν την κατάσταση μεταξύ Κώστα και Ζωης;

Ψηφίστε και σχολιάστε! Φιλάκια πολλά θα τα πούμε το επομεο Σαββατοκύριακο!!