Bad Life

Bölüm 1: Üst Kattaki Çocuklar

***

Okul eskiden manastırdı. Ancak 17. yüzyılın başlarında inşa edildikten sonra ancak 100 yıl kadar manastır olarak işlev görmüştü.

18. yüzyılın sonlarında manastırların rolü, okullardan, yalnızca soylu ailelerin veya zengin tüccarların çocuklarının pahalı öğrenim ücretleri ödeyerek gidebildiği özel okullara dönüştü.

Okul, kuzeydeki Forkland ilindeki Bluebell adlı küçük bir kırsal köyde bulunuyordu. Yılın 3-4 ayı dışında hava hep soğuktu. Tamamen izole ve uzak bir yerdi; 15 km'lik yarıçapı yoğun ormanlarla çevriliydi ve yakınlarda hiçbir özel ev yoktu. Öğrencilerin tamamı yurtlarda kalıyordu. Öğretim üyeleri de dahil olmak üzere okul personeli de okulun yatakhanelerinde veya Bluebell'den arabayla bir buçuk saat uzaklıktaki Gorun'da yaşıyordu.

Okul sessiz ve huzurlu bir yerdi. İyi eğitimli öğretmenler, öğrencilerle ustalıkla ilgileniyordu ve okulun kuralları katı olmadığından personel ve öğrenciler arasındaki kavgalar nadirdi. Öğrenciler de benzer ev ve eğitim ortamlarını deneyimledikleri için birbirlerine aşinaydılar. Birinin transfer olması ya da taşınması alışılmadık bir durum değildi, bu nedenle dışarıdan gelenleri kabul etme konusunda nispeten hiçbir direnç yoktu.

Belki burası Thoreau'nun 'Walden'ına" yakındı. Hatta okulu çevreleyen ormanda herkesin Kelly dediği bir bataklık vardı. Daha yaşlı öğretmenler ona göl adını vermişlerdi. Geçmişte gerçek bir göl gibi görünse de artık sadece bataklık olarak adlandırılabiliyordu.

Bu, o okula transfer olduğumdan bu yana geçen ayın kısa bir izlenimiydi.

Aktris Julia Goodman'ın gayri meşru çocuğu olduğumu ancak on beş yaşıma geldiğimde öğrendim. Julia Goodman, tatlı kahverengi saçları ve kestane rengi gözleriyle klasik bir güzellikti ve En İyi Kadın Oyuncu dalında iki Oscar kazanmış ünlü bir oyuncuydu. Henüz otuz üç yaşındaydı, birkaç yıl önce evlenmişti ve üç yaşında ikiz çocukları vardı.

15 yaşında bir çocuğu olduğu gerçeği onu annem olarak benim bile bilmediğim bir sırdı. Belki de bunu hayatım boyunca asla bilemeyecektim. Bunu bilmemin nedeni babamın bir araba kazasında ölmesi sırasında ortaya çıkmasıydı.

Julia babamın cenazesine bile katılmadı. Babamı gömdükten birkaç ay sonra Julia beni almaya geldi. Julia ve ben çarpıcı biçimde birbirimize benziyorduk. Ancak her zaman bakımlı ve bakılan Julia'nın aksine ben ergenliğe yeni girmiştim ve birdenbire uzun bir fasulye gibi uzadım, hantal sıska ve sarkık yanaklarım vardı. İlk tanıştığımızda tip benzerliği aramızdaki tek benzerlikti. Ancak Julia'nın sahip olduğu dudak uçuklatan malikanede geçirdiğim beş yıl boyunca ben de yavaş yavaş değiştim.

Yıllarca zengin bir hayat yaşadıktan sonra sonunda o kadar birbirimize benzedik ki, yan yana durduğumuzda herkes bizi anne-oğul olarak tanıyacaktı. Sonra Julia artık benimle aynı evde yaşayamayacağına karar verdi. Artık ailemin yanında olacak yaşa gelmediğimde Julia beni o okula gönderdi. Kağıt üzerinde hâlâ ebeveynleri olmayan bir yetimdim. Vasinin adı aynı zamanda Julia'nın sekreterinin de adıydı. Okula geldikten kısa bir süre sonra okulun benimle aynı durumda olan insanlardan oluştuğunu fark ettim.

Yani bir okul değil, bir nevi sürgündü. Benim varlığım annem için bir zayıflık olduğu gibi, o okuldaki tüm öğrenciler de anne-babaları ve aileleri için birer lekeydi. Birinin gayri meşru çocuğu, küçük yaşta suç işleyen baş belası çocuk ve miras anlaşmazlığı nedeniyle dışarı atılan en küçük çocuk. 16 yaşındaki genç öğrencilerden başlayarak, benim gibi henüz 20 yaşında olan basit bir üniversite öğrencisi de vardı.

Hepimiz bizi Oxford'a, bir sanat okuluna veya nadir durumlarda Grande Ecole'a kabul edilmeye hazırlama bahanesiyle kırsal bir okula sürgüne götürüldük ve yatılı yaşamaya başladık. Bu nedenle okul sıklıkla transfer öğrenci kabul ediyordu. Buradan kaçmaya çalışan çok sayıda öğrenci vardı, dolayısıyla taşınmak ya da okulu bırakmak da sık oluyordu.