Blindelings

01| Deurpost

17 september, 2022
Matthy's POV:

Onze derde date zit er alweer op. Helaas. We zijn gezellig uiteten geweest met z'n tweetjes. Ik heb betaald, aangezien ik hem meenam en niet andersom. Momenteel zitten we in de auto, mee te schreeuwen met de muziek uit onze gezamenlijke afspeellijst. Suzan en Freek met Blauwe Dag speelt af. Vaak memen we Suzan en Freek een beetje in onze video's, maar Robbie en ik luisteren ze tegenwoordig ook onironisch. "Nee, ik ben het niet vergeten, nee, wat jij me ooit hebt gezegd," we zingen beiden luidkeels (en erg vals) mee, "blauwe dag, als het dondert." Robbie gniffelt zacht tussendoor, hij weet wat er komen gaat. "En valt de hemel naar beneden, ben ik hier bij jou alleen. Blauwe dag, één seconde. Laten we dansen tot de morgen en de lucht weer opengaat." Even laat ik mijn ogen van de weg afglijden en op Robbie vallen. We maken oogcontact en verheffen allebei onze stem. "Fiets met jou mee door heel de stad, als jij dat wil, nou dan doe ik dat." Even laten we een seconde stilte vallen. "Fietsen mag!" Ondanks dat het eigenlijk helemaal niet zó grappig is, gaan we toch helemaal stuk. Net zoals de eerste keer toen ik die versie zong.

Na nog een aantal nummers, kwamen we dan toch echt aan in zijn straat. En dat is waar we nu al een tijdje staan, we zitten al minutenlang samen in mijn auto. De motor is uit, waardoor de muziek ook uit is. Geen van ons wil weggaan, maar het moest toch echt. "Kan je hier niet gewoon blijven, Matt?" Zachtjes pakt hij mijn hand, waarna hij zijn vingers tussen de mijne laat glijden.
"We moeten morgen naar kantoor, Rob." Zuchtend kijk ik hem aan. "Morgen na de opnames kan ik wel met je mee, goed? Dan blijf ik wel slapen." Dit tovert weer een kleine glimlach op zijn lippen, waarna hij dan toch echt zijn gordel los klikt.
"Is goed." Hij kust mijn wang zacht. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, net zoals mijn rode wangen. "Je bloost." Zijn lippen worden vervangen met zijn vingers, waarna hij die zachtjes over mijn wang laat glijden. "Cute."

Na nog eventjes in de auto te hebben gezeten, is hij naar zijn voordeur gelopen. Ik blijf stilstaan met de auto, totdat hij bij zijn voordeur is. Zodra hij binnen is, zwaait hij en doet hij de deur dicht. Even zucht ik uit en sluit ik mijn ogen. Hoe kan iemand zo perfect zijn?

Wanneer ik mijn ogen weer open, vallen mijn ogen op de plek waar de mooiste jongen die ik ken net zat. Gelijk valt mij op dat hij zijn astmapuffer heeft laten liggen. Tja, dan moet ik die maar even terugbrengen. Zo'n gentleman ben ik wel. Dan kan ik hem nog even zien, misschien nog die ene kus geven die ik hem al de hele avond zo graag wil geven.

Ik haal mijn sleutel uit het slot, sta op en loop zijn tuinpad op. Eenmaal bij zijn voordeur, bel ik aan. Vrijwel direct wordt de deur opengedaan. "Heb je je bedacht?" Grinnikt Rob. Hij is momenteel nog kleiner dan daarstraks, omdat hij zijn schoenen al uit heeft gedaan.
"Helaas niet." Ook ik grinnik even, voordat ik mijn arm in de deurpost leg. "Meneertje was zijn puffer vergeten." Mijn andere hand houd ik voor hem uit.
"Oh. Oeps?" Hij pakt hem aan en glimlacht. "Thanks." In een snelle beweging draait hij zich naar achter, waarna hij z'n puffer op het kastje achter zich legt, waarna hij terugdraait.

Even blijven we elkaar aankijken, tot ik mijn blik tussen zijn ogen en lippen laat wisselen. "Je bent zo mooi, Robbie." Zeg ik, voordat ik echt nadenk. Ik leg mijn ene arm rond zijn schouders en nek, en trek hem dichterbij. Zijn wangen zijn een beetje rood uitgeslagen. "Je bloost, cute." Ik herhaal de woorden die hij mij net vertelde.
"Hou op met teasen en kus me gewoon." Dit laat ik me niet twee keer zeggen. Ik leun lichtjes naar voren en druk zacht mijn lippen op de zijne. Hij staat op zijn tenen en kust mij zacht terug. Zijn handen liggen op mijn borst, waardoor hij waarschijnlijk wel voelt hoe snel mijn hart klopt. Mijn hart gaat echt tekeer, net als de vlinders in mijn buik, de tintels onder mijn huid en mijn gedachten. Ik ben de gelukkigste jongen op aarde momenteel.