Blindelings

07| Blindelings

23 februari, 2024
Matthy's POV:

Ik open mijn ogen en wrijf het slaap uit mijn ogen. Rob is aan het woelen en draaien. Het is alsof er iets mis is. "Rob?" Ik weet niet of het in zijn slaap is, of dat hij wakker is, maar ik weet wel dat het niet goed is. "Robbie, lief?" Voorzichtig draai ik hem aan zijn arm op zijn rug. Met tranen in zijn ogen kijkt hij mij aan. Steeds meer tranen rollen over zijn wangen naar beneden. Zijn ogen zijn rood, het is duidelijk dat hij al een tijdje heeft gehuild.
"Sorry..." Hij mompelt zacht en kruipt terug mijn armen in, ditmaal met zijn gezicht naar mijn borst gedraaid.
"Voor wat? Er is toch niks aan de hand, liefje?" Zachtjes streel ik mijn hand door zijn haar heen, zodat het niet meer in zijn gezicht hangt.
"Ik voelde me benauwd, maar dat ging weer weg..." Mompelt hij. Het geluid van zijn stem is gedempt door mijn shirt. "Maar toen ik eenmaal echt wakker was begon ik te denken, maar de gedachten waren te veel voor wat ik aan kon..." Af en toe schokt zijn adem of haalt hij zijn neus op. Hij is erg overstuur, iets waardoor ik alleen maar medelijden kan hebben. Robbie verdient al het goede in de wereld. 
"Wil je me vertellen waar je over nadacht?" Ik aai met mijn hand over zijn rug heen, hopende dat dat hem wat kalmeert. 

Het blijft stil, terwijl zijn grip op mijn lichaam minder stevig wordt. Voorzichtig kijkt hij mij aan, ik leg mijn handen op zijn wangen en veeg zijn tranen weg met mijn duimen. "Ik dacht aan jou," opnieuw haalt hij zijn neus op, "ik dacht aan dat jij er altijd voor me bent en me standaard helpt, terwijl ik jou niet help. Ik help je met niks."" Ik laat zijn wangen weer los en kijk hem verbaast aan. "Jij brengt me water tijdens m'n aanvallen, je haalt m'n pompje, je weet hoe je me moet kalmeren, alle grote klusjes in huis doe jij, en wat doe ik? Helemaal niks." Mijn hart breekt door zijn zelfbeeld. Hoe kan de meest leuke, geweldige, lieve, grappige, knappe, aantrekkelijke jongen ooit dit nou over zichzelf denken? "Ik ben niet goed genoeg voor jou, Matthy. Je verdient zoveel beter. Je verdient iemand die je niet zo in de weg staat, die je niet zoveel problemen geeft." De tranen zijn alleen maar harder gaan stromen. "Sorry dat ik je mee moest nemen naar mijn paradijs vol problemen." 
"Robbie..." Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. "Ik ben zo, zo, zo, zo verliefd op jou. Snap je dat dan niet? Je bent perfect voor mij. Je doet meer dan genoeg door gewoon te bestaan. Je bent de leukste, mooiste, grappigste, meest geweldige jongen die ik ken, Robbie." Ik open mijn armen voor hem, hij knuffelt mij gelijk stevig. "Het boeit me niet dat je wat problemen hebt, ik help je er graag mee." Ik praat zacht in zijn nek, voordat ik bij hem wegtrek en zijn wangen opnieuw vastpak. Doordringend kijk ik hem aan. "Ik leef voor jou. Ik zou alles voor je doen, Rob. Al valt de hemel naar beneden, al moet ik de diepste zeeën doorzwemmen, de hoogste bergen beklimmen, of door het vuurgaan, ik ga voor jou. Ik ga blindelings voor jou." Ik kus hem zacht op zijn voorhoofd, waarna ik hem een lange, liefdevolle zoen op zijn lippen geef.

"Dit klonk echt als het refrein van een Antoon nummer." Fluistert Robbie lachend. Ondanks dat ik mijn kleffe woorden meende, lach ik zacht.
"Voor jou schrijf ik graag een Antoon nummer."