Blindelings

09| Popcorn

30 maart, 2024
Matthy's POV:

Nadat iedereen weg is gegaan, heb ik me eerst weer omgekleed. Een joggingpak zit veel beter dan zo'n blouse en pantalon. Koens cadeautje hebben we maar boven neergelegd, niet wetende of we het ooit gaan gebruiken. "Filmpje kijken?" Vraagt Rob aan mij. Ik glimlach en knik. "Kies jij maar vast een film uit, dan zet ik vast wat maïs in een pan op het vuur."
"Is goed." Ik kijk hem na, terwijl hij naar de keuken loopt. "Strakke kont heb je."
"Maar wat heb jij op waardoor je zo'n viespeuk bent vandaag?" Hij lacht en ik zie hem zijn hoofd schudden.

"Heb je Red, White and Royal Blue al eens gezien?" Zeg ik, ik praat luider dan ik net deed. Ondertussen kijk ik door de verschillende films op Amazon Prime.
"Nee, waar gaat 'ie over?" Er is een beetje gestommel te horen, waarschijnlijk ligt er een andere pan boven op de pan die hij nodig heeft.
"Het gaat over hoe de zoon van de Amerikaanse president en de prins van Engeland, Henry, verliefd worden. Alleen ze hebben beiden belangrijke functies, dus ze kunnen niet samen zijn." Leg ik in simpele woorden uit. Het klopt in principe wel, maar er zit natuurlijk ook een gruwelijk seksuele spanning tussen die twee, maar dat laat ik even achterwegen. Zelf heb ik de film al meerdere malen gezien, maar toch blijft hij leuk. Hoe stom het ook klinkt, voel ik een soort connectie met Henry. We hebben allebei jarenlang in de kast gezeten, ons voorgedaan als een ander, bang voor de reacties van onze ouders. Zijn ouders accepteerden het niet; een prins mag geen homofiel zijn. De mijne hadden er moeite mee in het begin, veel moeite, maar na een tijdje begonnen ze te wennen aan het idee en vonden ze het wel prima.

"Oeh, klinkt leuk. Doe die maar." Hij komt terug de woonkamer in gelopen. "Ik ga me ook even snel omkleden, de popcorn staat op het fornuis." Lief glimlacht hij naar mij, voordat hij achter de bank langs loopt en een kus op de kruin van mijn hoofd duwt.
"Is goed." Ik leg mijn achterhoofd op de de bankleuning en kijk hem kort aan. Opnieuw beweegt hij naar beneden en drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik zal nooit kunnen wennen aan het idee dat deze fantastische jongen met mij is, dat hij van mij houdt en dat we nu officieel samenwonen. Maar fuck, wat maakt dat idee mij gelukkig. En het feit dat dat idee werkelijkheid is, maakt mij alleen maar gelukkiger.

Na de kus is hij naar boven gelopen. Ik heb de popcorn in de gaten gehouden en de film vast aangeklikt, maar wel op pauze gehouden. Momenteel zit hij tegen mij aan. Mijn arm is rond zijn schouders geslagen, terwijl zijn lichaam een soort bolletje is met zijn benen op de bank. Hij heeft een trui van mij aangedaan, met daaronder een kort broekje, cute.

"Oh, ik heb nog wat voor je trouwens." Ondanks dat ik niet weet wat het is voel ik mijn wangen warm worden. "Het is niet iets heel speciaals hoor, maar ik vond dit wel leuk." Hij staat op, loopt naar de kast en haalt er een klein ingepakt doosje uit. Vervolgens loopt hij terug en geeft hij het aan mij.
"Maar... Ik heb niks voor jou." Mijn blik wisselt tussen het doosje en tussen de jongen voor me.
"Dat hoeft ook niet, ik wilde dit gewoon graag voor je halen." Hij glimlacht en maakt een 'toe nou, schiet op' beweging met zijn handen. Ik grinnik en haal het inpakpapier van het kleine doosje af, voordat ik de deksel eraf haal.

Al gauw wordt het duidelijk dat het een sieradendoosje is, met daarin een gouden armbandje. 'R♡M' staat erin gegraveerd. "Ik vond het vroeger op de middelbare altijd heel cute wanneer jongens of meiden zoiets aan elkaar gaven en ik wilde het altijd doen met iemand van wie ik zielsveel hield, maar ik had met elke relatie het idee dat ik niet met haar zou zijn tot mijn dood. Het bleek dat ik zo homo als de pest was, maar dat wist ik toen nog niet." Kort lachen we allebei. "Ik wil met je zijn tot de dood ons scheidt, Matthyas. Ik wil met je zijn tot het niet meer kan, ik hou van je." Ik brabbel een 'ik hou ook van jou' terug, voordat ik hem diep kus.

Het armbandje wordt bij mij omgedaan, waarna de film wordt gestart. Robbie zit opnieuw dicht tegen mij aan. Ik ben daadwerkelijk de gelukkigste man op aarde.

"Hij is knap." Zegt Rob, terwijl hij naar Henry wijst die voor het eerst op het scherm te zien is.
"Ja, hè? Vond ik ook." Ik grinnik zacht en trek Rob dichter tegen me aan.
"Jij lijkt wel een beetje op hem." Lichtelijk verward laat ik mijn blik op hem vallen.
"Heb jij je lenzen wel in, gekkie?" Lachend schud ik mijn hoofd. "Ik lijk toch helemaal niet op hem? Ja, we zijn allebei blond, maar daar houdt het ook wel op." Hij pakt de afstandsbediening van tafel en zet de film op pauze.
"Jullie zijn allebei blond, inderdaad, maar ook de rest hoor. Je lichaamsbouw bijvoorbeeld." Voor hij verder kan gaan onderbreek ik hem.
"Schat, Henry is ongekend gespierd. Ik niet." Dit gaat een nutteloze 'discussie' worden; hij vindt dat ik op hem lijk, ik vind dat totaal niet. 

Uiteindelijk heb ik besloten er niet meer op te reageren, waardoor het al gauw over was. De rest van de film hebben we in stilte gekeken, allebei te verslingerd in de film om nog een gesprek te starten.

"Zijn we niet iets vergeten?" Vraag ik ineens, we moeten nog zo'n twintig minuten kijken, maar ik heb heel erg het idee dat we wat zijn vergeten.
"Nee, volgens mij niet. Hoezo?" Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd.
"Ik heb het gevoel dat we iets zijn vergeten..." 
"Mwah, als je het bent vergeten zal het wel niet belangrijk zijn." Goed punt.