17 yıl önce yapılan hata.
Ya ailesi kabul edecekti ya da reddedecekti.
Zengin aileyle 17 yıl büyüyen Balım. Geri kalan hayatını Menekşe Sokakta bir araba tamircisinin kızı olarak devam edebilir mi?
okuyup görelim.
YAZIM YANLIŞLARI VE NOKTALAMA İŞ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10.00☆
Hiç bir duygu artık hissediyorum dediğim yerede çok kötü bir şey oldu. Hani üzmeyecektim ve ağlamayacaktım. Kendimi tutup ağlamamıştım ama şuna gözümden akan göz yaşlarının benle bir alakası yok.
Kan bağım olan biri ölüyordu. Ve benim elimden hiç bir şey gelmiyordu. Donmuştum. Kıbırdıyamıyordum. İnsanlar bakarak geçip gidiyordu sadece.
Çağan'ın karınından kırmızı bir şey akıyordu. Kan olmazdı, kan hiç yakışmıyordu zaten. Çağan vurulmamıştı, hayır olmamıştı. Ve ben silah sesi duymamıştım. Kimse bana bunu inandırmaz. O kan değil. Çağan neden vurulsun ki? Kim Çağan'a neden bunu yapsın?
Biz pazara gidecez şimdi. Çağan yerden kalkacak. Sadece bir şeyini yere düşürmüş alıp kalkacak. Ve yine benim beklemediğim hareketler yapacak. Şaşırmayacam artık. Çok normal karşılayacam. Çağandır yapar diyecem artık.
Çağan vurulmadı. O kan değil.
Çağan vuruldu. O kan.
"Çağan." Sesim çıkmıyordu. Yanına çöktüm. Elimle yüzünü tutup saladım. Kalkmıyordu. Gözler kapalıydı. Kapalıydı... Çağan bırakmaz, ailesini. Saçını arkaya doğru ittim. Terlemişti. Hemde fazlasıyla.
Hayır, ölmüş olmaz. Böyle bir şey ailesine yapamaz. Kaldırmazlar bunu. Bu çok ağır. Ailesi bunu kaldırmaz. Daha yeni annesi ve kardeşi gitmişken, Çağan'ın ölmüş olmaz. Çok ağır gelir. Hayır... Yılmaz Bey bir oğlunu daha kaybedemez. Uktay kardeşini, Barış ve Çağatay ise abisini kaybedemez. Yıkılırlardı.
Eğer yıkılırsalar toplayacak kimse yoktu. Hemde bir kimse. Ben de yoktum. Çağan'a bir şey olursa Vural ailesi bir daha yüzümü göremezlerdi. Giderdim.
Nabzını kontrol etmek için kulağımı kalbinin üstüne getirdim. Atıyor ol. Allah'ım lütfen.
Atıyordu. Durmamıştı. Çağan ölmemişti. Ailesini bırakmamıştı. Abisin, kardeşini ve babasını bırakmamıştı. Yapmamıştı bunu ailesine. Derin bir nefes çekip başımı kaldırdım, yüzüne baktım.
"Çağan, aç gözlerini." Başını dizlerime çekmeye çalıştım ama çekemedim. Ağır olduğunu için dizlerime çekmedim ama ben yakınlaştım ona. Yüzünü saladım. Açmıyordu gözlerini. Vurulduğu dakika bilinci gitmiş olmaz. Yüzünü tutup saladım.
Korkuyorum. Ölmesinden deli gibi korkuyorum. Hastane götürmeden ölmesinden korkuyorum. Benim yanımda ölmesinden korkuyorum.
Çağan'ı yüzünü iki elime sıkıştırıp saladım. Kalkması lazımdı. Ölmezdi. Göz yaşlarım iki yanağımı talan etmişti.
