𝐓𝐡𝐞 𝐥𝐚𝐬𝐭 𝐥𝐨𝐬𝐬

༄5༄

Większość lotu do Japonii była dość znośna. Erik nawet przymknął oko na parę minut, gdy tylko skończyła się faza głupawki, ale nie spał za długo, bo było mu istnie w świecie niewygodnie.
Biedny Tate nadal siedział obok trenera, a Liina jak założyła słuchawki tak odpłynęła. Znów na twarzy miała tą swoją obojętną minę.

Po wielu próbach spania, podjadaniu, oglądaniu głupot na telewizorkach wmontowanych w fotele i istnym nieodzywaniu się do siebie nawzajem ten niemiłosiernie długi lot dobiegł końca. Pierwszy po schodach wybiegł oczywiście Frantz, a za jego plecami rozległ się śmiech Sneliego.

Liina na połamanych nogach ledwo szła. Nie była przyzwyczajona do tak długich wypraw samolotem. Amerykanie mieli w zwyczaju częściej latać tak dalekobieżnymi kursami.
Dość śmiesznie wyglądali, gdy dziewczyna niosła jedynie małą torbę, a tymczasem Tate miał ze sobą gigantyczną walizkę, plus narty.

- Zaraz zdechnę - jęknął.

- Marudzisz - mruknęła Ahonen przeżuwając gumę. - Zaraz znajdziesz się w hotelu to będziesz zgonował

- Odezwała sie chodząca zwłoka.

Liina uniosła swą jasną brew. Co prawda miała sińce pod oczami, których nawet nie starała się zakryć i faktycznie włosy miała poplątane po podróży, przez co wyglądała jak siedem nieszczęść, ale przecież nie było aż tak źle.

- Jak się walnę na łóżko to nie wstanę - westchnął Erik.

- Smacznego spania - Liina uśmiechnęła się sztucznie, po czym Balon z gumy strzelił jej na usta, co oczywiście strasznie rozbawiło Frantza. - Zaraz jak ci wmasuje to gumsko w ryja to nie będziesz już taki szczęśliwy

- Ja wolę inne gumki - przygryzł wargę, aż Erik wjechał swoją walizką w buty dziewczyny. Ta ledwo co złapała równowagę i zmierzyła tą dwójkę śmiertelnym spojrzeniem.

- Nie po moich butach. - mruknęła.

Może jej adidasy nie były super duper nowe, ale Erik nie wiedział, jak można mieć aż taką obsesję na punkcie butów.
Liina autentycznie sie z nimi nie rozstawała, pokonywała w nich deszcze huragany śnieżyce i cyklony. Nie było opcji, aby wyszła w innych butach, niż w jej urżniętych zębem czasu butach Nike'a, z niebieskim logo marki.

- To tylko buty - burknął Tate, za co oberwał z torby.

- Kosztowały mnie pół kafla - mruknęła w odpowiedzi - Fortunę za nie dałam bo ojciec wolał wydać na lakier do mojej maszyny. Takie życie.

Tak. Buty, słuchawki i motor to były trzy najważniejsze rzeczy w świecie Liiny Ahonen. Nie była w stanie sobie wyobrazić bez nich życia. Kiedyś miejsce motoru zajmowała oczywiście tyczka, do której wciąż się dziewczyna przekonywała, ale nadal nie próbowała ćwiczyć.
Co prawda przeniosła ją do swojego pokoju i postawiła na widoku, ale powtarzała sobie, że to jeszcze nie teraz.

Japonia mimo nie największej powierzchni i tak była ogromna. Ilość ludzi naprawdę powalała, przez co Liina czuła sie jak w potrzasku.

- Chyba mam klaustrofobię - jęknęła, a Belshaw strzelił ją w kark.

- To się nazywa Aspołeczność - poprawił blondynkę. Uniosła brew lekko zirytowana.

- Odezwał się ten co ma schizofrenię - odgryzła się.

- Dobra dzieci nie kłócić się - westchnął Tore. - W hotelu proszę was bardzo, ale tutaj nie róbcie siary.

Erik i Liina spojrzeli na siebie złowrogo. Każde zacisnęło dłonie na swoim bagażu i ruszyło przed siebie.