Slowing Down from the Carousel's Ride

Kabanata 23

"He's like the black umbrella that protects me under a pouring rain"

Binaybay ko ang paakyat sa tahanan ng kliyenteng bibisitahin ko. Makulimlim ang kalangitan, ang ulan ay nagbabadyang bumuhos, at ang hangin ay marahas na umiihip mula sa iba't ibang direksyon.

Tinupad ko ang pangako ko kay Anri, na sasamahan ko siya sa nayong ito upang magsagawa ng panayam kasama ang ilang pamilya ng kliyente niya.

Nang matapos, nagpaalam ako sa kanya para bisitahin rin ang kliyenteng nakatira sa itaas bahagi ng isang burol ng nayon. Siguro naman, hindi roon maiinip si Anri lalo pa't natanaw kong pumasok siya sa isa pang kubo sa paanan ng burol.

Isang kaway ang ginawad ko sa kanya bago muling humakbang paakyat. Tumigil ako nang maramdaman ang muling pag-ihip ng hangin. Habang pataas ng pataas ako, mas ramdam ko ang hangin rito. May kakaunting ambon na ring dumadampi sa aking mukha.

I swamped my lips upon thinking it's better if I brought some umbrella with me. Mukha pa namang uulan anumang oras. Hinigpitan ko ang kapit ng sumbrero sa aking ulo. Mabuti na lang pala, kahit paano, ay nagsuot ako nito.

Wearing a blue wide pants, black turtle neck fitted-sweater, and some handgloves, I nodded thinking they would suffice in terms of fighting the coldness. Ibinaba ko ang tingin sa paanan. Nakabotas rin ako kaya magiging sapat ito lalo na't sa natatanaw kong daraanan, maputik at madulas.

Nang makarating roon, labis ang pag-iingat ko para hindi madulas o matumba because just in case, I would fall and roll through the hill. I grimaced with that imagination. Some bones would definitely break if that would happen.

I exhaled happily when I got through that muddy part of the hill. For a while, I stopped and indulged myself from looking at where I came from. Niyakap na ng maninipis na fog ang paanan ng burol kaya hindi ko na halos matanaw ang mga kubong naroroon maging ang kalsada.

Though my eyes could still see some tips of huge tress and another hills. My experience from our practicum served as my grounds when it comes to field works like this. In Banaue, I almost surveyed all areas there, mula sa patag hanggang sa mga kabundukan nito.

I rode various mode of transportation just so I could reach uphill people. Kung tutuusin, nakakapagod ang trabahong ito. Kalaban mo rin kasi ang pisikal na kahinaan, kaya anumang oras, dapat matatag ka at malakas.

When I started working, I worked like a machine. Hindi iniinda ang lamig ng kabundukan, ang mararahas na ihip ng hangin, ang mga gabing naabutan ako, at ang pagod na nirereklamo ng mga binti ko. My first three months were like intense training for me because I my most of my clients are living either uphill or at the forests and mountains.

It was a challenge for me at first. Kaya nga ganoon na lang din ang paghanga ng iba naming workmates noong tinanggap ko ang assignment at tumagal hanggang ngayon. And now, it is just an easy peasy for me. Ang akyatin ang mga burol katulad nito, o ang tahakin ang masukal na kagubatan o kabundukan para lang mabisita ang mga kliyente ko.

Kaya nga kahit pa manipis itong sweater ko, ayos lang dahil siguro, nasanay na rin ang katawan ko sa iba't ibang klase ng lamig.

"Ma'am Anya!" tawag ni Aleng Telma mula sa tuktok ng burol.

Malapad akong ngumiti sabay kaway sa kanya. Halos tinakbo ko na lang ang natitirang distansya namin kaya napasinghap si Aleng Telma roon.