Kabanata 25

6 0 0
                                        

"Rustling leaves, sunlight filters through branches"





My heart hurt happily the moment I stepped inside the familiar compound. Habang papalapit sa tahanan na kinalakhan ko, umaapaw ang emosyon na aking nararamdaman.




Sa pagbukas ko ng luma ngunit pinturado pa ring tarangkahan, natanaw ko ang aming mansyon. Halos mapaluhod ako sa labis na tuwa at lungkot. Humihikbi ako at mabigat ang bawat hakbang ko patungo roon. The fallen leaves crackled each time I step on them.



I wiped my tears away and smiled forcefully. Hinila ko ng mabuti ang aking maleta papasok sa mansyon.



I became so sentimental when I finally get inside our home. Hindi naka-lock ang pintuan kaya inisip kong madaratnan ko sa loob si Aunt Martha pati na rin ang mga anak nito.





However, the house is empty. The furnitures are covered with white linens. Iniwan ko ang maleta sa sala bago gumawi sa hapagkainan. Naroroon pa rin ang lamesa na natatakpan rin ng puting tela. Inalis ko iyon mula roon kaya nakalanghap ako ng maraming alikabok.




I coughed profusely. Pinasadahan ko ng tingin ang kapaligiran. It looked like it was empty for so long, as if abandoned right after yaya and I left.




Muli kong pinahid ang mga luhang natutuyo sa aking pisngi. Isa-isa kong tinanggal ang mga telang nakatakip sa lahat ng furniture sa sala, sa kusina, sa dining area, at sa veranda kung saan madalas akong nagsisiyesta noon.





While I was removing the linens, memories are coming back, so easily, and very sentimental. Lalo na nang akyatin ko ang ikalawang palapag upang makita ang aking silid, pati na rin ang kay Papa at Mama. Doon, humagulhol ako. Isang oras mahigit rin ang ginugol ko para hayaan ang sarili na umiyak at maging emosyonal.





Nakatulog ako sa sahig kakaiyak kaya nang magising, malalim na gabi at madilim na kapaligiran ang bumati sa akin.




Nakaramdam rin ako ng gutom kaya madali akong bumaba para ipagluto ang sarili. Ginamit ko ang flashlight ng cellphone bilang ilaw sa gabing iyon. I tried to turn on the lights pero wala ni isa ang umilaw.




I inspected the kitchen and fortunately, the gas stove is still working! May iilan ring kitchen utensils roon kaya laking pasalamat ko. Although they are all very old and dusty. Gumagana rin ang tubig kaya nahugasan ko iyon.





Pagkatapos, kinuha ko ang maleta sa sala para sa canned goods at noodles na baon ko. Nagpainit ako ng tubig para sa noodles at kape.




Gamit pa rin ang flashlight bilang gabay ko sa gabing iyon.





I decided to start cleaning my room that night dahil hindi rin naman ako nakatulog kaagad. Hating gabi nang matapos ako sa paglilinis.




Kinaumagahan, maaga akong nagising para simulan ang araw. I listed the things to be done for the day. Today, I will focus cleaning the whole house. Bukas naman ang hardin at bakuran. Baka rin dumako ako sa palengke para mamili ng mga kakailanganin ko sa paglilinis. 




Oh, yeah! I need some groceries kaya baka mamayang hapon nalang ako tutulak sa palengke.



Naligo ako bago nagpasyang bumaba sa sala. Some remnants of the night's darkness are still there, though, lights from the dawn are already peeking its way.



Pagkababa sa unang palapag, halos mapatalon ako sa nakita! It was Dawson, standing in front of the entrance, looking so irritated and mad, frowning, and eyes are ready to kill.




Slowing Down from the Carousel's RideWhere stories live. Discover now