Karanlığın sırları

23.Bölüm

Baranın nerede olduğunu bilmiyordum. Her yere bakmıştım. Teras dışında.

"İnşallah oradadır"

bu kendimi avutma şeklimdi ama Baran orada olabilirdi. Bu yüzden hızlı bir şekilde terasa çıktım.

Terasın arka taraflarına doğru gittiğimde Baran'ın terasın korkuluk tarafında gökyüzüne bakarak bir şeyler konuştuğunu gördüm yanına biraz daha yaklaştım ve konuştuktuklarını duymak için onun yanına gitmedim çünkü gidersem susardı. Başını bir çocuk gibi havaya doğru kaldırdı

Sadece onu duyabileceğim yakınlıkta durdum ve dinlemeye başladım.

Sesi titriyordu.

"Ya neden? Neden kimse beni doğru düzgün dinlemiyor? Bende normal bir insanım."

Ardından derin bir nefes aldı

"Tek suçum,bir kıza aşık olup onu babama itiraf etmekti. Zaten olaylar öyle gelişti. Babam kıza vurdu. Ben vurmadım diye beni azarladı,karşı çıktım ben yapamam dedim bu sefer beni dövdü. Tek suçum aşık olmaktı. O zamanlar babama dönüşmeye başladığımı anlayamamıştım. Ve bu yüzden eğer babama dönüşürsem kendi sonumu getireceğime dair kendime yemin ettim."

Ardından kahkaha patlattı. Ve korkuluğun üstüne çıktı

"Yeminimi yerine getirme zamanı."

Tam derin bir nefes alırken yerimden çıktım ve kalbime yenilerek

"Baran dur!"

Tam atlayacağı sırada arkasını döndü ve benimle göz teması kurarak

"Hepsini duydun mu?"

Sustum.

"Ne kadarını duydun."

Gülümsedim çünkü konuşmasından bile onun içinde hala bir çocuk olduğunu görebiliyordum.

"Duymamı istemiyorsan hemen aklımdan silerim"

Gülümsedi ve gözünden akan bir damla yaşı baş parmağı ile silerek

"Hey, dalga geçme benimde sırlarım var ve ne kadar istemesemde artık benim sırdaşımsın."

Gülümseyerek ona baktım ve neden geldiğimi hatırlayarak

"Buraya gelebilir misin ? Bir şey söylemem gerek"

Kaşlarını kaldırarak sırıttı.

"Buyur?"

Arnından kafasını arkaya doğru yatırarak güldü.

"Zeynep beni ayağına çağırıyor."

Ardında kahkaha atarak korkuluktan indi ve yanıma geldi.

Yanıma gelince terastaki banklardan birine oturduk.

"Söyleyebilirsin."

"Ne için geldiğimi biliyorsun Baran uğraştırma beni."

"Yo, bilmiyorum malım ben. Hadi söylesene."

Kafasına vurdum

"Al söyledim."

İkimizde gülmeye başladık.

Söylemeliydim

"Baran özür dilerim ben bunları bilmiyordum gerçekten."

Gözlerimin içine baktı ve gülümseyerek

"Asıl ben özür dilerim Zeynep ben gerçekten sana bunları yapmak istemiyordum."

Üzülmüştü. Ve pişmandı. İçimde tutacaktım çünkü bu gün Cemal komadaydı ve o üzüntüyü kaldıramazdım bu yüzden kafamı kaldırarak

"Sorun yok"

Kaşlarını kaldırdı. Göz teması kuramamak için gökyüzüne bakmaya devam ettim ve gözüme çarpan tek bir şey vardı. Yıldızlar

"Yıldızlara bak çok güzeller."

"Hıhı."

"Peki yıldızları sever misin?"

"Evet hemde çok. Peki ya sen?"

"Ben mi? Ben yıldızlara bayılırım."

Derin bir nefes verdim

"Yıldızlar bana yolumu gösterir."

"Yolunu gösteren yıldızlar? Sevdim bunu. Ben sana bir
soru sorabilir miyim peki?"

"Tabii,sorabilirsin."

Ne soracaktı acaba? Boğazını temizledi ve ciddi bir ifade ile

"Şu karanlık hayattaki yolumu gösteren yıldızım olur musun?"

Gülümsedim

"Bir teklif mi bu?"

Tam sırıttığı anda arkadan bir silah sesi yükseldi. Ardından Ece'nin çığlığı.

İkimizde birbirimize bakıp arkamızı döndük.

Bir suikast beklerken Abim elindeki silah ile havaya ateş almış sırıtıyordu ve kolunu yanındaki onun gibi sırıtan Ece'ye uzatmıştı.

Arkasında ise Berat ve Yusuf abi vardı. Ece'nin yan tarafında ise el ele tutuşan İkra ve Esma vardı.

Hepsi bizi izliyordu. Tabi erkekler kaşlarını çatarak bize bakıyor arada ağız ucu ile sırıtıyorlar ardından tekrar kaşlarını çatıyorlardı.

Baran elini ensesine atarak bana yaklaştı ve fısıldayarak

"İşte şimdi ben öldüm."

Kıkırdayarak ona baktım. Utanmıştı biliyordum çünkü her ne kadar sakin kalsamda kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu.

Ece kıkırdayarak yanıma geldi ve kolunu omzuma atarak

"Biz kızlar biraz konuşsak mı?"

Esma ve İkra bunu duyar duymaz yanıma geldiler ve beni alarak aşağıya götürdüler.

Baran abim gilin yanında kalmıştı