Mavi Kod

2

Yeni bölüm...

Keyfim yok, uzun süre de gelmez gibi. Gelince bölümleri düzenleyip resim koyarım

Sizi seviyorum<3

....

Mavi den

Aradan bir hafta geçmişti ve mahkeme günü gelmişti, biz dışarıda bekliyorduk, sadece anne ve babalarımız içeri alınmıştı.

Abim o gün depresyonda olduğumu öğrenince daha bi hassas davranmaya başlamıştı, sürekli bebek gibi davranıyordu.

Yavuz,
" Mavi m, bir şey ister misin? Susadın mı? Ben sana su getireyim."

Cevap beklemeden ayağa kalktığında kolundan tutup yerine oturtmuştum.

" Abi yeter artık, bebek değilim ben sadece biraz mutsuzum o kadar."

" Bileklerini kesip hastanelik olan da bendim zaten. Hele o kolların... Nasıl kıydın oğlum kendine? Ben senin için dünyayı yakabilecekken sen nasıl kendini yaktın?"

Gözleri dolmuştu.

" Abi ya yapma şöyle, üzülüyorum..."

Üzülüyorum dediğim anda gözlerini silip gülümsemişti.

Bizi de içeri aldıklarında ikimiz de biyolojik ailemizi istemiş ve onlara verilmiştik, bu canilerle kalmaktansa tanımadığım insanları yeğlerdim.

Abim bu duruma bir türlü anlam veremezken eve varmıştık bile, yarın herkes kendi ailesine gidecekti.

" Mavi bi gelsene konuşalım seninle."

Tıpış tıpış peşinden onun odasına girdiğimde beni yatağa oturtup karşıma da sandalyesini çekmişti.

" Mavi... Bana söylemediğin bir şey mi var? Neden tanınmadığın insanları ailene tercih ediyorsun?"

Sonda sesi yükselse de haklıydı, hem de sonuna kadar haklıydı. Ama ona anne ve babasının gerçek yüzünü nasıl söylerdim.

Hayır bu bi 'çok üzülür' mevzusu değildi, abim söz konusu ben olduğumda gözü dönen birisiydi. Onları öldürmesinden korkuyordum, en iyi ihtimalle yaralardı.

Adam benim depresyonda olduğumu öğrenince bile hüngür hüngür ağlamıştı, bide işkence gördüğümü öğrenirse delirirdi herhalde.

" Uykum var abi, gidebilir miyim?"

Konuşmak istemediğimi anlamış olacak ki başıyla onaylamıştı, hiç beklemeden ayağa kalkıp odama gittim. Hayat cidden zordu.

...

Sabah evin içindeki konuşma sesleriyle uyandım, banyoda işlerimi hallettikten sonra hazırlanıp odamdan çıktım ki salonda takım elbiseli bir adamla abimin tartıştığını gördüm.

" Beyefendi son kez söylüyorum! Mavi bey benimle gelecek, Timuçin beyin emri bu yönde!"

" Gelsin kendisi alsın o zaman kardeşimi, nereden bilicem işin içinde bi bokluk olmadığını. Hem biyolojik kardeşimi getirmemişsin bile."

" Alışverişte çünkü!"

Adam en sonunda çaresizce bağırdığında araya girmiştim ama aklım abimin kardeşim dediği şahısta kalmıştı.

" Abi bi dur! Siz de telefondan Timuçin beyi arayıp teyit edebilirsiniz, böylece herkesin içi rahat olur."

Adam konuşmadan telefonunu çıkarıp birisini aradığında Timuçin beyin sesi duyuldu.

" Noldu Miraç, neden hala gelmediniz?"

Abim gözlerini devirirken miraç bey konuşmuştu.

" Geliyoruz efendim, abisi biraz sorun çıkardı ondan geç kaldık."

Arkamızdan gelen tekerlek sesiyle oraya döndüm, annem olacak kadın elinde iki büyük bavulla eşyalarımı getiriyordu.

" Al şunları da defol git."

Yavuz,
" Anne!"

Bir şey demeden odama gidip yatağımın altındaki kutuyu aldım, içinde çok önemli şeyler vardı...

Geri döndüğümde ise abimle vedalaşmıştık, arabaya binip ön koltuğa yerkeştim. Miraç şaşırmışa benziyordu.

" Arka-"

" Ön koltuk boşken hayatta arkaya geçmem, burası daha eğlenceli."

Gülüp arabayı çalıştırdığında dayanamayıp sessizliği bozmuştum.

" Nasıl insanlar?"

" Ne?"

" Biyolojik ailem, nasıl insanlar? "

" Dışarıya karşı soğuk ama yakın çevreye karşı çok korumacı ve duygusal olarak özetleyebilirim."

Anladım dercesine başımı salladığımda tekrar sessizlik çökmüştü ama neyse ki kısa süre sonra eve varmıştık, arabadan indiğimde istemsizce ağzımdan bir ses çıkmıştı.

" Yuh!"

Bu ne ihtişam sevdasıdır arkadaş?! Resmen kapıda kartal heykelleri vardı.

Miraç denilen şahıs bu halime güldüğünde içerden gülerek Timuçin bey ve Elçin hanım çıkmıştı.

Elçin,
" Evine hoşgeldin mavi, bize en kısa sürede alışmanı umuyorum."

Timuçin,
" Elçincim bunaltmasana çocuğu, alışır zamanla. Gel sana ev halkını tanıtalım."

İçeri girdiğimizde evin büyüklüğü bir tık itici gelse de çok umursamamıştım, salona geldiğimizde ise gördüğüm bi tabur insanla gözlerim açılmıştı...